เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 194

ถังเสี่ยวลี้ไม่รู้เรื่องที่ตัวเองถูกลักพาตัวเลย ระหว่างทางเธอคุยไม่หยุด และเล่าเรื่องที่เธอกับหลินจ้าวหยูนไปเล่นที่สวนสนุก

เห็นลูกสาวตัวเองที่ไม่ได้รับผลกระทบอะไร ถังเฉาถึงได้โล่งใจ สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือการลักพาตัวครั้งนี้ จะทำให้เสี่ยวลี้มีความทรงจำที่ไม่มีวันลืม

เฟิ่งหวงขับรถ ไม่นานก็ได้มาถึงที่คฤหาสน์จื่อหยวน

หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนนั่งอยู่บนโซฟาและไม่ได้คุยอะไรกัน สีหน้าพวกนางดูลุกลี้ลุกลน

“ชิงเสว่ ฉันกลับมาแล้ว” ถังเฉาเปิดประตูและพูดออกมา

ได้ยินคำพูดของถังเฉา หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนลุกขึ้นเป็นไปตามที่คาด แล้วถามไปอย่างรีบร้อน: “เสี่ยวลี้อยู่ไหน? เสี่ยวลี้เป็นอะไรมั้ย? !”

ถังเฉาโบกมือ ถังเสี่ยวลี้ที่ยังไม่หายอยากได้กระโดดและวิ่งออกมา สีหน้าของเธอดูหวานหวานแหวว : “คุณแม่ คุณน้า ”

“เสี่ยวลี้”

เห็นเสี่ยวกลับมาอย่างปลอดภัยและไม่ได้บาดเจ็บอะไร หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนตื่นเต้นจนรีบวิ่งไปหาถังเสี่ยวลี้ และอุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นมา ใช้สายตามองไปตามร่างกายเธอ: “เสี่ยวลี้ ลูกไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ไม่ได้บาดเจ็บใช่มั้ย?”

ถังเสี่ยวลี้มีสีหน้าที่มึนงง: “คุณแม่ คุณแม่เป็นอะไร? หนูไม่ได้บาดเจ็บ”

เมื่อมั่นใจว่าร่างกายของถังเสี่ยวลี้ไม่ได้รับบาดเจ็บ แถมไม่ได้รับผลกระทบทางจิตใจด้วย หลินชิงเสว่ถึงได้โล่งใจ และกอดถังเสี่ยวลี้ไว้แน่น แล้วหลับตา: “แม่ดีใจมาก ที่ลูกไม่เป็นอะไร แม่เป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว”

หลินจ้าวหยูนที่เห็นถังเสี่ยวลี้ไม่เป็นอะไร ก็ได้ดีใจจนร้องไห้ออกมา แต่เมื่อมองไปที่ถังเฉา เธอกลับรู้สึกผิดในใจมาก

“พี่เขย ฉันขอโทษ ฉัน”

ถังเฉากลับโบกมือ: “ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเสี่ยวลี้ปลอดภัย”

หลินจ้าวหยูนอ้าปากค้าง เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก ไม่รู้เป็นเพราะตื่นเต้นหรือเป็นเพราะความรู้สึกผิด ดวงตาของเธอเริ่มแดง และน้ำตาก็ได้ไหลออกมา

หลินชิงเสว่เห็นแบบนี้ ได้เข้าไปกอดเธอเบาๆ และเช็ดน้ำตาให้เธอ: “ไม่เป็นไรแล้วนะเรื่องนี้ไม่โทษเธอ เธอไม่ได้โทษตัวเอง”

“ขอบคุณนะพี่ พี่เขย......”

หลินจ้าวหยูนพูดด้วยความซาบซึ้งใจ แต่เสียงร้องไห้กลับดังขึ้น ในใจของเธอโทษตัวเองอยู่เสมอ

ที่ถังเสี่ยวลี้ถูกลักพาตัวไป ก็เป็นเพราะตัวเธอที่ดูแลเสี่ยวลี้ไม่ดี ถ้าไม่มีพี่เขย ชาตินี้เธอคงก่อบาปที่ไม่อาจจะให้อภัยได้แล้ว

แต่ไม่ว่าจะเป็นพี่สาวหรือพี่เขย ก็ไม่ได้ว่าโทษเธอมากเกินไป

แต่ตัวเธอกลับมีความคิดที่จะแย่งพี่เขยไปจากพี่สาวตัวเอง ทำให้ใจของหลินจ้าวหยูนรู้สึกผิดมาก

เล่นมาทั้งวันแล้ว ถังเสี่ยวลี้นอนหลับไปเร็วมาก และรอให้ลูกสาวหลับสนิท หลินชิงเสว่มองถังเฉาด้วยแววตาที่ขอบคุณและพูดว่า: “วันนี้ ขอบคุณนายมากนะ ถ้าไม่มีนาย ฉันไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรจริงๆ .......”

ยังไม่รอให้หลินชิงเสว่พูดจบ ถังเฉาเอามือไปปิดปากเธอไว้ และส่ายหัว: “พวกเธอทั้งสองคน คนหนึ่งเป็นภรรยาฉัน และอีกคนเป็นลูกฉัน ทั้งสองคนเป็นคนที่สำคัญที่สุดของฉัน ฉันยอมที่จะทำทุกอย่างเพื่อพวกเธอ”

หลินชิงเสว่ตาแดงพร้อมอ้าปากค้าง แต่พูดอะไรไม่ออกเลย

เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกตัวเอง ใจเธอรู้สึกขอบคุณถังเฉามาก แต่กลับไม่สามารถส่งต่อความรู้สึกนั้นไปให้เขาได้ เธอถึงได้วิ่งเข้าห้องน้ำไปเพื่อล้างหน้า

ตอนที่หลินชิงเสว่เข้าห้องน้ำ ถังเสี่ยวลี้ที่หลับอยู่ลืมตาอย่างซุกซน และทำหน้าทำตาให้ถังเฉาเห็น

ทันใดนั้นถังเฉาตกใจ: “ลูกไม่ได้นอนหลับหรือ?”

ถังเสี่ยวลี้ส่ายหัว และพูดอย่างน่ารักว่า: “คุณพ่อคุณแม่ไม่นอน หนูก็นอนไม่หลับ”

ถังเฉาดีใจ และอุ้มถังเสี่ยวลี้ที่ตัวเล็กขึ้นมา และมานั่งบนขาอ่อนตัวเอง

เจ้าเด็กน้อยคนนี้สายตามองไปที่ห้องน้ำไม่หยุด และใช้น้ำเสียงที่ขี้อ้อนบอกกับถังเฉาว่า: “ตอนนี้คุณแม่กำลังตกใจอยู่ คุณพ่อ ตัองทำให้คุณแม่ยิ้มนะ”

ถังเฉาอึ้ง และยิ้มอย่างลำบากใจและพูดว่า: “พ่อทำให้ให้คุณแม่ยิ้มด้วยวิธีไหนดีละ?”

“ง่ายมาก แค่คุณพ่อดึกมือของคุณแม่และตะโกนออกไปหาคุณแม่ว่าที่รักก็ได้แล้ว”

“........”