เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 196
สรุปบท บทที่196ใครเป็นฆาตกร: เจ้ามังกรพรีเมี่ยม
สรุปตอน บทที่196ใครเป็นฆาตกร – จากเรื่อง เจ้ามังกรพรีเมี่ยม โดย เป๋ต้งสู่เพี่ยน
ตอน บทที่196ใครเป็นฆาตกร ของนิยายใช้ชีวิตเรื่องดัง เจ้ามังกรพรีเมี่ยม โดยนักเขียน เป๋ต้งสู่เพี่ยน เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ถังเฉาลนลานขึ้นมาทันที เจียงไป๋เสว่บาดเจ็บหนักขนาดนี้ เขาคิดว่าทำแผลเสร็จแล้วจะไปบอกเรื่องนี้กับหลินชิงเสว่
แต่ยังไม่ทันบอกหลินชิงเสว่ หลินชิงเสว่ได้ลงมาแล้ว
ทั้งสองคนมองหน้ากัน ใบหน้าที่นิ่งเฉยของหลินชิงเสว่แฝงไปด้วยสีหน้าที่แปลกใจ
ดึกขนาดนี้แล้ว ยังมีผู้หญิงที่สวยเข้ามาที่บ้าน
หลินชิงเสว่ปรากฏแววตาที่แหลมคม คนสวยที่หลินชิงเสว่ยอมรับมีไม่มาก เจียงไป๋เสว่ก็คือหนึ่งในนั้น
แต่ไม่นาน สายตาของเธอก็มองไปที่เลือดที่อยู่หน้าประตู แววตาเธอค่อยๆมืดมนและรีบลงบันไดมา: “คนนี้คือ?”
ถังเฉารีบแนะนำไปว่า: “คนนี้คือพี่สะใภ้ของฉัน”
“พี่สะใภ้？”
หลินชิงเสว่ขมวดคิ้ว และมองถังเฉาด้วยแววตาที่แปลกใจ และยิ้มออกมา: “สวัสดีค่ะ ฉันเป็นภรรยาของถังเฉา หลินชิงเสว่”
“เจียงไป๋เสว่”
เจียงไป๋เสว่พูดสั้นๆแต่ได้ใจความ และพูดชื่อตัวเองออกมาอย่างชัดเจน
เห็นอีกฝ่ายที่ไม่มีอารมณ์ที่จะคุย หลินชิงเสว่ก็เลยไม่เกรงใจ และถามไปเบาๆ ว่า: “เธอบาดเจ็บหรือ?”
“บาดแผลเล็กน้อย ไม่เป็นไรหรอก”
เจียงไป๋เสว่พูดออกมาด้วยเสียงเบื่อหน่าย และลุกขึ้นจากโซฟา: “ฉันสร้างความลำบากให้พวกคุณ เดียวฉันจะไปแล้ว” พูดจบเธอได้ทนความเจ็บปวดที่รุนแรง และยืนขึ้นมา เดินไปทางประตู
ถังเฉาอดใจไม่อยู่ กำลังที่จะเอ่ยปาก ตอนนี้แววตาของหลินชิงเสว่กลายเป็นแววตาที่เฉยชา: “เดียวก่อน”
เจียงไป๋เสว่หันกลับมา มองหลินชิงเสว่ด้วยสีหน้าที่แปลกใจ
เห็นสีหน้าที่โกรธนิดหน่อยของหลินชิงเสว่ สั่งสอนเธอเบาๆว่า: “เธอบาดเจ็บหนักขนาดนี้ ยังจะเดินไหวหรือ?”
“ทำไมจะไม่ไหวละ?”
เจียงไป๋เสว่ขมวดคิ้ว และถามกลับไป
“ตามฉันมา”
หลินชิงเสว่มองไปทางเธอ และหันหลังเดินไปทางห้องนอนรับแขก
แต่ เจียงไป๋เสว่ก็ไม่ได้เดินตามไป และยืนอยู่ที่เดิม: “ไม่เป็นไร ฉันมาที่นี้ก็เพราะมีข่าวจะมาบอกถังเฉา และฉันได้บอกข่าวถังเฉาไปแล้ว ฉันควรต้องไปแล้ว”
แววตาของหลินชิงเสว่ปรากฏความเย็นชาและพูดอย่างเฉยชาว่า: “ฉันคิดว่าเธอคงเข้าใจอะไรผิดนะ ฉันไม่ได้คิดอะไร ฉันทำไปเพราะความหวังดีเฉยๆ”
น้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก แฝงไปด้วยคำสั่ง สีหน้าของเจียงไป๋เสว่เปลี่ยนไปนิดหน่อยและเงียบไป
ตอนนี้ถังเฉาก็ได้พูดว่า: “เธอพักที่นี่ก่อน ถึงชิงเสว่จะไม่พูด ฉันก็จะให้เธอพักที่นี่อยู่ดี
เจียงไป๋เสว่กัดริมฝีปาก และตกลง: “งั้นก็ได้ ขอบคุณนะ”
หลินชิงเสว่ไม่ได้พูดอะไรต่อ และพาเจียงไป๋เสว่ไปที่ห้องนอน
ตอนนี้เป็นเวลาดึกมากแล้ว หลินชิงเสว่และถังเฉากลับไปที่ห้อง
“ชิงเสว่ ฉัน......”
ถังเฉารู้สึกไม่สบายใจ เขาอยากที่จะอธิบายกับหลินชิงเสว่
หลินชิงเสว่มองไปที่ถังเฉา และถามด้วยน้ำเสียงที่จืดชืดว่า: “เธอเป็นพี่สะใภ้ของนายไม่ใช่หรือ?”
“ใช่ครับ”
ถังเฉามองหลินชิงเสว่ด้วยความงง ว่าทำไมเธอถึงถามคำถามแบบนี้
หลินชิงเสว่ยิ้มออกมา: “พี่สะใภ้ของนายสวยดีนะ”
พูดจบ เธอก็หันไปกอดถังเสี่ยวลี้และนอนหลับไป
ถังเฉาเหมือนเผชิญกับศัตรูที่ยิ่งใหญ่ ในของเขารู้สึกไม่ปลอดภัยและไม่สบายใจเลยถังเฉาค่อยๆ ลงจากเตียงไป และนอนหลับอยู่ที่พื้นไป
เขารู้ว่า หลินชิงเสว่ต้องสังเกตเห็นอะไรบางอย่างแล้ว
หลังจากที่ออกจากหมิงจูด้วยความกระเซอะกระเซิง ต่งอี้สิงก็ยังไม่ได้กลับบ้าน แต่ไปกินเหล้าที่บาร์เหล้าที่ตัวเองเปิด และกินเหล้าจนดึกดื่น
เมื่อกินเหล้าแล้ว ต่งอี้สิงรู้สึกมึนหัวตาลาย ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หน้าของเขาบิดเบี้ยวไปหมด
เขาโตจนอายุปูนนี้แล้ว ยังไม่เคยมีคนคุกคามเขาแบบนี้เลย โดยเฉพาะเอาเขาไปทิ้งลงมาจากเจดีย์หมิงจู เมื่อคิดดูแล้ว ยังรู้สึกกลัวอยู่เลย
เสิ่นชิงหยุนพูดอย่างจริงจังว่า: “นายกับถังเฉาและหลินชิงเสว่มีความแค้นที่ไม่สามารถยอมความกันได้ นายไม่เพียงแค่ใช้คลิปเมื่อห้าปีก่อนบังคับให้เธอคุกเข่าลง ยังจะแย่งชิงโครงการสำนักงานก่อสร้างของบริษัทลี่จิงกรุ๊ปด้วยกำลังอีกด้วย ระหว่างทางที่กลับพวกเขาเกิดอุบัติเหตุ นายว่าเรื่องนี้มันบัญเอิญเกินไปหรือเปล่า?”
สักพัก เสิ่นชิงหยุนพูดต่อว่า: “ที่สำคัญ ฉันให้คนไปสืบและได้ข่าวมาว่า พวกเขาจ้างคนขับรถแทน และคนขับรถแทนนั้นขับรถเกิดความเร็ว สุดท้ายก็ถูกรถสิบล้อที่ย้อนศรมานั้นชนเข้าไปหลายครั้ง
“แต่นี้ก็ไม่มีหลักฐานบ่งชี้ว่าฉันเป็นคนทำ”
ใบหน้าของต่งอี้สิงตอนนี้เหงื่อไหลออกมาจนสามารถรีดน้ำออกจากหน้าได้แล้ว เขากลับกลายเป็นแพะรับบาปให้คนอื่น
“ไม่เพียงแค่นายคนเดียว ฉันยังถูกมองว่าเป็นผู้ต้องหาด้วย”
เสิ่นชิงหยุนพูดด้วยน้ำเสียงที่มืดมน： “ครั้งนี้ เราถูกคนหลอกใช้แล้ว”
“นายคิดว่าใครเป็นคนทำ?”
ต่งอี้สิงปรากฏสีหน้าที่เย็นชา และถามออกมากะทันหัน
เสิ่นชิงหยุนถอนหายใจเบาๆ : “วงการในหมิงจูจะบอกว่าใหญ่ ก็ไม่ใหญ่ จะเล็กก็ไม่เล็กหาไปหามา ก็มีเพียงแค่พวกเราไม่กี่คน วันนี้สี่ตระกูลคนรวยของหมิงจู มาร่วมงานทุกตระกูลไม่ใช่หรือ?”
สีหน้าของต่งอี้สิงกลายเป็นมืดมน และพูดชื่อหนึ่งออกมา: “เหยียนเสี้ยงหม่าแห่งตระกูลเหยียน?!”
“ยังมีอีกคน”
เสิ่นชิงหยุน: “ซ่งอี้หรูแห่งตระกูลซ่ง”
ขณะเดียวกัน อาคารตระกูลซ่ง
ซ่งอี้หรูจ้องมองชายที่หล่อที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธออย่างไม่ละสายตา ชายที่หล่อก็ได้หรี่ตาจ้องมองซ่งอี้หรูเหมือนกัน
ปืนเป็นสิบกระบอกกำลังจ่อไปที่หัวของซ่งอี้หรูและซ่งหมินเวย
ซ่งหมินเวยกลัวจนขาสั่น ถ้าไม่มีพี่สาวสนับสนุน เขาคงสลบไปนานแล้ว
ซ่งอี้หรูสีหน้าเย็นชา มองไปที่ชายหล่อที่อยู่ตรงหน้าและถามด้วยเสียงที่เฉยชาว่า: “หลินโป๋หลาย นายหมายความว่าอะไร?”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอะไร ก็แค่จะมาตักเตือนเธอ”
แววตาของหลินโป๋หลายส่องประกายความลี้ลับออกมา: “ฉันแค่อยากให้เธอมาจัดการน้องสาวของฉัน แต่ไม่ได้ให้เธอไปคุกคามชีวิตของเธอ”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้ามังกรพรีเมี่ยม