เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 230

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ประตูบ้านก็ถูกเปิด เหวินเหวยเฉินคว้าผมยาวที่กระจัดกระจายของหลินฉ่ายเวย และโยนเธอออกไปเหมือนสุนัขที่ตายแล้ว

“งานนี้จะแต่งหรือไม่แต่ง คุณไม่มีสิทธิ์เลือก”

สายตาของเขาเย็นชา ไม่มีอารมณ์ใดๆเลย และปิดประตูอย่างแรง

"..."

หลินฉ่ายเวยไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูดอีกต่อไป นอนตัวแข็งบนพื้นเย็น

ใบหน้าและร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำสีน้ำเงินอมม่วง ซึ่งทั้งหมดนั้นเหวินเหวยเฉินเป็นคนทำ

ในที่สุด เธอก็เข้าใจสิ่งที่เหวินเหรินวี่เคยพูดก่อนหน้านี้ว่า 'อีกไม่นานคุณจะรู้ พี่ชายของฉัน ความบ้าคลั่งของเขาคืออะไร'

เหวินเหวยเฉินที่ดูอ่อนโยนและสง่างาม ลึกๆแล้วมีองค์ประกกอบที่รุนแรงซ่อนอยู่ในกระดูกของเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้คนมักพูดถึง----ความรุนแรงในครอบครัว

ดวงตาสีแดงและบวมของหลินฉ่ายเวย ถูกแทรกซึมอย่างต่อเนื่องด้วยเลือดที่แดงก่ำ น้ำตาแห่งความเศร้าและความเสียใจหลั่งไหลออกมา

เพียงความคิดเดียวคือสวรรค์ เพียงความคิดเดียวคือนรก

ครั้งหนึ่ง หลินฉ่ายเวยรู้สึกว่าการแต่งงานกับเหวินเหวยเฉิน เป็นการแต่งงานเข้าไปในตระกูลที่ร่ำรวย เหมือนก้าวขึ้นไปบนฟ้าในก้าวเดียว คิดไม่ถึงว่า นี่มันกำลังเข้าสู่นรกชัดๆ

หากสัญญาการแต่งงานไม่ยุติ เธอจะอยู่ในเงามืดของความรุนแรงในครอบครัวในอนาคต บางทีเธออาจถูกทุบตีจนตาย

หลังจากฟื้นกำลังเล็กน้อย หลินฉ่ายเวยพยายามยืนขึ้น โบกรถและกลับไปที่บ้านของตระกูลหลิน

เธอพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะซ่อนรอยฟกช้ำบนใบหน้าของเธอ เพื่อไม่ให้คนอื่นเห็น

กลับมาที่บ้านของตระกูลหลิน โจวเหม่ยหยูนกำลังดูทีวีอย่างเบื่อหน่าย หลินเจิ้นสงกำลังดูหนังสือพิมพ์ตอนเช้าด้วยความสนใจ

"พ่อ แม่"

หลินฉ่ายเวยก้มศีรษะลงและเดินกะเผลกเข้ามา

“ฉ่ายเวยกลับมาแล้ว…อาการบาดเจ็บพวกนี้ของคุณเป็นอะไร?”

โจวเหม่ยหยูนพูดได้เพียงครึ่งทาง เธออุทาน และรีบเข้ามาตรวจดูหลินฉ่ายเวย

"เกิดอะไรขึ้น?"

หลินเจิ้นสงสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติ ก็เดินมาที่ด้านข้างของหลินฉ่ายเวย เมื่อเขาเห็นรอยแผลเป็นทั่วร่างของหลินฉ่ายเวย ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน"ลูกสาว บาดแผลเหล่านี้มาจากไหน?"

หลินฉ่ายเวย พูดอย่างโกรธเคืองเกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งหมด ในที่สุดก็พูดว่า"ฉันไม่ต้องการแต่งงานกับเหวินเหวยเฉินแล้ว"

"อะไรนะ?"

“นี่มันเกินไปแล้วจริงๆ!”

โจวเหม่ยหยูนมองไปที่หลินฉ่ายเวยที่เต็มไปด้วยบาดแผล ความโกรธเต็มใบหน้าของเธอ แต่แล้วการสนทนาก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง "แต่ว่า ฉ่ายเวย คาดว่านี่เป็นการทะเลาะวิวาทระหว่างสามีและภรรยา เดี๋ยวก็จะดีกันเอง อย่ายกเลิกสัญญาการแต่งงานเลยนะ”

“แม่ ฉันถูกเขาทำร้าย คุณยังไม่เห็นด้วยกับฉันที่จะยกเลิกสัญญาการแต่งงานงั้นหรือ?”

ดวงตาของหลินฉ่ายเวยเบิกกว้าง และเธอมองไปที่โจวเหม่ยหยูนด้วยท่าทางที่เหลือเชื่อ

หลินเจิ้นสงก็สีหน้ามืดมนเช่นกัน“ผมว่าแล้ว ไอ้เด็กคนนั้นมันร้าย กล้าที่จะทุบตีลูกสาวของผม ผมจะหาเขา!”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็รีบออกจากตระกูลหลินอย่างโกรธจัด แต่ถูกโจวเหม่ยหยูนดึงกลับมา

"คุณไปวุ่นวายอะไรกับเขาด้วย?"

เธอกังวลใจ "ครอบครัวของเราหวังให้ฉ่ายเวยแต่งงานเข้าไปในตระกูลเหวิน เนื้อก้อนใหญ่ที่กำลังจะถึงปาก เราจะปล่อยมันไปแบบนี้ง่ายๆได้อย่างไร?"

จากนั้นก็เกลี้ยกล่อมอีกว่า“ฉ่ายเวย ฉันเดาว่าเหวยเฉินคงอารมณ์ชั่ววูบ อย่าเอามาใส่ใจเลยนะ”

“ความรุนแรงในครอบครัวมีเพียงศูนย์ครั้งและนับไม่ถ้วน ฉันถูกทุบตีขนาดนี้ คุณยังจะให้ฉันแต่งงานกับเขาอีก?”

ดวงตาของหลินฉ่ายเวยเต็มไปด้วยความผิดหวัง น้ำตาของเธอไหลออกมา "ฉันเป็นคนที่มีชีวิตจิตใจ ไม่ใช่เครื่องมือที่พวกคุณใช้เพื่อขยายกิจการตระกูล หรือต้องถูกทุบตีจนเกือบตาย พวกคุณจึงจะมาเสียใจภายหลังใช่ไหม!"

“ฉ่ายเวย การแต่งงานกับคนรวยไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าทนอีกนิดเดี๋ยวมันก็ผ่านไป”

ใบหน้าของโจวเหม่ยหยูนเต็มไปด้วยความกังวลใจ เพราะกลัวว่าหลินฉ่ายเวยจะยกเลิกสัญญาการแต่งงานจริงๆ เช่นนั้นเส้นทางการพัฒนาของตระกูลโจวจะถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง

“โจวเหม่ยหยูน คุณยังเป็นคนอยู่ไหม!”

หลินเจิ้นสงปกป้องหลินฉ่ายเวยไว้ข้างหลังเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ “ตอนนั้นที่ผมตอบตกลงให้ฉ่ายเวยแต่งงานเข้าไปในตระกูลเหวิน เพราะเธอชอบไอ้หนุ่มคนนั้นจริงๆ ตอนนี้ไอ้หนุ่มคนนั้นกล้าที่จะตบตีฉ่ายเวย ผมเป็นคนแรกที่จะคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้! "

ร่มสีดำที่ถืออยู่นั้นใหญ่พอที่จะจุคนสองคนได้

เขากางร่มออกไปข้างหน้า คลุมทั้งตัวของหลินฉ่ายเวยไว้ข้างใน

ดังนั้น สายฝนไม่สามารถกระทบตัวเธอได้อีก

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหนาวหรือเปล่า หลินฉ่ายเวยตัวสั่นเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นอย่างแข็งทื่อ และเห็นใบหน้าที่สงบ

ทันใดนั้น น้ำตาก็กลั้นไว้ไม่อยู่ เหมือนกับน้ำในบ่อท่วม

เธอลุกขึ้นยืนทันทีและกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของถังเฉา "ฉันเสียใจภายหลังแล้ว"

เธอกอดแน่น ราวกับกำลังจับฟางเส้นสุดท้ายและต่างก็ไม่ยอมปล่อย

คราวนี้ ถังเฉาไม่ได้ผลักเธอออกไป ให้หลินฉ่ายเวยกอดเขาแน่นแล้วพยักหน้าเล็กน้อย “ผมรู้”

หลังจากหยุดชั่วครู่ สายตาของเขาก็ถูกเพ่งไปที่ร่างของหลินฉ่ายเวยอีกครั้ง มีรอยฟกช้ำทั่วใบหน้าของเธอ และในที่สุดก็มีคลื่นของความผันผวนในดวงตาที่สงบของเขา

“เขาเป็นคนตีหรือ”

หลินฉ่ายเวยพยักหน้าด้วยความรันทดโดยไม่พูดอะไร

"ดี"

ถังเฉาไม่ได้โกรธ ไม่พูดอะไรอื่นๆ เพียงพยักหน้าอย่างเงียบๆ

“ฉันไม่อยากแต่งงานแล้ว”

หลินฉ่ายเวยร้องไห้อย่างหนัก ร่างกายที่บอบบางของเธอสั่นเล็กน้อย

"งั้นก็ไม่แต่ง"

ถังเฉาพูดอย่างสงบ แต่หลินฉ่ายเวยกลับร้องไห้ออกมาอย่างนักกว่าเดิม นอกจากเสียใจภายหลังแล้ว ยังมีอารมณ์อื่นๆที่อธิบายไม่ได้ในหัวใจของเธอ

โลกทั้งใบมืดมิด และเมื่อเธอรู้สึกว่าเธอถูกโลกทอดทิ้ง มีเพียงเขา คนที่เธอเคยดูถูก ในที่สุดก็ปรากฏตัวขึ้นข้างเธอและให้สัญญากับเธอ

บางครั้ง แค่คำเดียวก็สามารถดึงคนหนึ่งคนจากนรกขึ้นสวรรค์ได้