เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 232

สายตาทุกคนมองไปที่ถังเฉาพร้อมกันด้วยสีหน้าต่างๆกันไป

พริบตาเดียว ถังเฉากลายเป็นเป้าสายตาไปเลย

หลินฉ่ายเวยหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย มีแววกังวลพาดผ่านขึ้นมา เธอรู้ว่าที่เหวินหนานเฉิงพูดถึงคือเรื่องของเหวินเหรินวี่ ถังเฉาทำร้ายเหวินเหรินวี่จนบาดเจ็บสาหัสเพื่อช่วยเธอ

ที่จริงก็ไม่ใช่ถังเฉาลงมือ ถังเฉาเรียกจ้าวเย็นหรานมา จ้าวเย็นหรานเป็นลูกสาวคนโตตระกูลจ้าว ไม่มีใครกล้าขัดใจอยู่แล้ว เลยโดนทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส

สีหน้าโจวเหม่ยหยูนชะงักค้าง แววตากังวล “คุณพ่อคะ อย่าพึ่งโกรธนะ บางทีมีการเข้าใจผิดกันก็ได้?”

“เข้าใจผิด? จะเข้าใจผิดอะไรได้?”

เหวินหนานเฉิงยิ้มเย็นบอก “มีแค้นต้องชำระ เป็นกฎหลักของบ้านเหวินเรา เรื่องนี้ต้องจัดการ”

หลินเจิ้นสงก้าวเท้าขึ้นมา มองเหวินหนานเฉิงอย่างไม่เกรงกลัว “เสี่ยวเฉาไม่มีทางทำร้ายใครโดยไม่มีเหตุผล ในเมื่อลงมือ แปลว่าลูกชายคนเล็กของคุณทำอะไรที่ไม่สมควร”

“ลูกชายคนเล็กของเขาใส่ยาลงไปในเหล้าของฉัน เขาจะแก้แค้นฉัน!”

ตอนนี้หลินฉ่ายเวยก้าวออกมาอย่างกล้าหาญแล้ว และประกาศเรื่องนี้ต่อหน้าทุกคน

เหวินเหวยเฉินกลับยิ้มเย็นบอก “คุณคิดว่าจะมีคนเชื่อคำพูดนี้หรือไง? เหรินวี่เป็นน้องชายผม เขาจะทำยังงั้นกับพี่สะใภ้ตัวเองได้ยังไงกัน?”

“เป็นเรื่องจริงนะ!” หลินฉ่ายเวยร้อนใจจนกระทืบเท้า

กำลังจะพูดต่อไป มีมือหนึ่งยื่นมาเบรกเธอไว้

หลินฉ่ายเวยหันไปมอง เห็นถังเฉามองเธอพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องพูดหรอก ใส่ร้ายไปก็ไม่มีประโยชน์จริงไหม?”

ดวงตาหลินฉ่ายเวยเบิกกว้าง มองเหวินเหวยเฉินอย่างไม่เชื่อสายตา

ถังเฉามองออกตั้งนานแล้ว เหวินเหวยเฉินอยากฆ่าเขามานานแล้ว เพียงแค่อาศัยเรื่องเหวินเหรินวี่มาเปิดเรื่องเท่านั้นเอง

เรื่องคืนนั้น เหวินเหวยเฉินไม่มีทางไม่รู้ ที่ไม่ออกหน้า ก็เพราะเป็นตัวการอยู่เบื้องหลังนี่เอง

หนึ่งคืออาศัยถังเฉาสั่งสอนเหวินเหรินวี่น้องชายเขา สองคือใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้มาแก้แค้นถังเฉา ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

สายตาถังเฉาก็หันไปมองเหวินหนานเฉิง “ถ้าผมไม่เคลียร์ คุณจะทำยังไงล่ะ?”

เหวินหนานเฉิงสายตาเย็นเยียบขึ้นทันที “เธอรู้สึกว่า เธอมีบ้านหลินคุ้มหัวอยู่ แล้วฉันจะไม่กล้าแตะต้องเธองั้นสิ?”

ถังเฉาหัวเราะร่วน ดูท่าบ้านเหวินจะยังไม่สำเหนียกว่า ตัวเขาเองนี่แหละที่เป็นแบ็คใหญ่คุ้มหัวนั่น

“คุณพ่อคะ พวกเราไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าขยะนี่เลย คุณอยากทำอะไรมันไม่เป็นไร แต่อย่ามาโกรธแค้นเคืองพวกเรา”

โจวเหม่ยหยูนร้อนใจแทบเต้น คิดๆก่อนพุ่งผ่านทุกคน เงื้อมือจะเข้าไปตบถังเฉา

“แกไอ้ขยะ วันๆดีแต่ก่อเรื่อง!”

เพี๊ยะ---

จากนั้น ยังไม่ทันได้ตบถังเฉา โจวเหม่ยหยูนก็โดนเข้าไปฉาดหนึ่งก่อน ใบหน้าซีกนั้นบวมฉุขึ้นทันที

ทันใดนั้นทุกสิ่งเงียบสนิท ทุกคนต่างหันไปมองหลินฉ่ายเวยที่ลงมือด้วยสีหน้าตกตะลึง

รวมถึงถังเฉาเองก็สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย

โจวเหม่ยหยูนมือกุมหน้า มองหลินฉ่ายเวยที่น้ำตาอาบแก้มไปเรียบร้อยแล้วอย่างตะลึง ก่อนจะกรี๊ดร้องสุดเสียง

“ไอ้ลูกอตัญญู แกกล้าตบฉัน!”

“ใช่ หนูอตัญญู แต่แม่ไม่เคยรู้ความผิดของตัวเองบ้างหรือไง?”

หลินฉ่ายเวยน้ำตาอาบแก้ม มองโจวเหม่ยหยูนอย่างผิดหวังพลางว่า “หนูเป็นลูกสาวแม่ เหวินเหรินวี่ใส่ยาลงไปในแก้วเหล้าหนู ถ้าไม่ใช่ถังเฉา หนูเสียตัวไปนานแล้ว! แม่ไม่ขอบคุณยังพอว่า แต่กลับจะตบเขา!”

“อีกอย่าง หนูโดนทำร้ายเนื้อตัวเป็นแผลเต็มไปหมด แม่ไม่ปลอบใจซักคำ กลับจะยัดเยียดหนูเข้ากองไฟเพื่อผลประโยชน์ของตระกูลอีก หนูเป็นลูกสาวแม่จริงหรอ?”

“หนูอิจฉาจริงๆเล้ยที่มีแม่เป็นแม่หนู!”

หลินฉ่ายเวยยิ่งพูดยิ่งร้องไห้ สุดท้ายแทบจะเป็นตะคอกออกมา ดวงตาบวมแดง น้ำตาไหลไม่หยุด

ถังเฉาเองก็รู้สึกเหมือนกัน นี่เป็นเหตุผลที่ทำไมเขาถึงยอมช่วยหลินฉ่ายเวยหนีงานแต่งงานบ้านเหวิน