เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 237

พอถังเฉาออกไป เหวินเฉี่ยวหรูนั่งอยู่บนเตียงคนเดียวเงียบๆ

ถึงถังเฉาจะพูดว่าจะใช้วิธีของตัวเองช่วยหลินฉ่ายเวย แต่เหวินเฉี่ยวหรูไม่เชื่อว่าเขาจะทำได้

การที่บ้านเหวินสามารถยืนหยันอยู่ได้ไม่ล้มแบบนี้ ไม่เพียงอาศัยความร่ำรวยมากนี่เท่านั้น ยังมีอำนาจของตระกูลที่ยิ่งใหญ่มาก

หรือแม้กระทั่งฐานตระกูลที่ลึกล้ำก็ดึงดูดคนเก่งหลายคนมาสวามิภักดิ์

ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าจะพาหลินฉ่ายเวยไป แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

ในตอนที่เธอกำลังครุ่นคิดอย่างกังวล ร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งเดินเข้ามา “พิธีกำลังจะเริ่มแล้ว คุณนั่งทำอะไรอยู่นี่?”

เหวินเฉี่ยวหรูรีบลุกขึ้นทันที สีหน้ากลับเป็นปกติ พูดยิ้มๆว่า “ฉันเหนื่อยนิดหน่อย เลยกลับมาพักก่อน”

เหวินหนานเฉิงสายตากวาดไปทั่วห้อง โดยเฉพาะมองผ้าปูเตียงอีกด้านที่ยุบลงเล็กน้อย เขาถามเสียงเย็นว่า “มีใครเข้ามาในห้องคุณ?”

“ไม่มี!”

เหวินเฉี่ยวหรูสีหน้าร้อนรนขึ้นมาทันที ออกแนวซีดเผือดเล็กน้อย

เมื่อกี้เธอสับสนอยู่ เลยลืมลบร่องรอยออกไป

เพี๊ยะ---

เหวินหนานเฉิงสะบัดมือตบเหวินเฉี่ยวหรูฉาดหนึ่งเลย สายตาเขาส่อแววคมปลาบ “เหวินเฉี่ยวหรู เก็บความคิดเธอไปเลยนะ เธอคิดอะไร ฉันรู้หมด!”

“ชาตินี้เธอเป็นได้แค่ผู้หญิงของฉันเหวินหนานเฉิง เข้าใจไหม?”

เหวินเฉี่ยวหรูมือกุมหน้า พยักหน้าอย่างหวาดกลัว

เหวินหนานเฉิงถึงพยักหน้าอย่างพอใจ ก่อนจะหยิบกำไลหยกออกมายื่นให้เหวินเฉี่ยวหรู “ไป เอากำไลนี่ให้ลูกสะใภ้ของฉัน”

“นี่อะไร?”

เหวินเฉี่ยวหรูเบิกตากว้าง ยังไม่ยื่นมือไปรับ

“ฉ่ายเวยแต่งเข้าบ้านเรา ฉันในฐานะพ่อสามียังไม่ให้ของขวัญเธอเลย เอานี่แทนละกัน”

เหวินหนานเฉิงออกคำสั่งใส่ “ไปสิ!”

เหวินเฉี่ยวหรูตัวสั่นรีบรับกำไลมา วิ่งไปทางห้องหลินฉ่ายเวย

ระหว่างทาง ก็พินิจพิเคราะห์กำไลอันนี้ไปด้วย

ขอบทอง ฝีมือประณีต แต่มีใครให้ของขวัญเป็นกำไลทองกันบ้าง?

สิ่งที่ทำให้เหวินเฉี่ยวหรูสงสัยคือ กำไลนี้ใหญ่มาก ข้อมือใส่ไม่ได้หรอก ดูเหมือนควรจะใส่เป็นปลอกแขนมากกว่า

ระหว่างที่สงสัย เหวินเฉี่ยวหรูหยิบชายเสื้อพันไว้กับตน และวิ่งกลับทางเดิม

.......

หลังจากออกมาจากห้องเหวินเฉี่ยวหรู ถังเฉาไม่ได้ไปงานพิธีด้านนอก แต่กลับไปห้องพักผ่อนของเจ้าสาว เขาเคาะประตูห้อง

หลินฉ่ายเวยเปิดประตูออกดู เห็นถังเฉาในชุดสูทก็ยิ้มหน้าบานขึ้นมา

“รีบเข้ามาเลย!”

เธอดึงถังเฉาเข้าห้อง ก็มองเขาอย่างรอคอยพลางถาม “ถังเฉา คุณจะมาพาฉันออกไปใช่ไหม?”

ถังเฉาส่ายหัว

สีหน้าหลินฉ่ายเวยเปลี่ยนเป็นผิดหวังทันที “คุณสัญญากับฉันไม่ใช่หรอว่า จะไม่ให้ฉันแต่งงาน? หรือว่าคุณหลอกฉัน?”

เวลานี้ ถังเฉาถึงสังเกตเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าเธอ ตอนเธออยู่คนเดียวในห้องคงร้องไห้แน่ๆ

ดังนั้นถังเฉาเลยพูดว่า “ผมไม่ได้หลอกคุณ ในเมื่อพูดแล้วว่าจะช่วยคุณออกไป ก็ต้องพาคุณออกไปแน่ เพียงแต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้”

“แล้วตอนไหนล่ะ?”

ถังเฉาพูดด้วยสีหน้าซีเรียส ก่อนพูดออกมา “ในพิธี”

“.....”

จากนั้นสีหน้าหลินฉ่ายเวยตะลึง ปากอ้าค้าง

ผ่านไปสักพักถึงได้สติกลับมา อดอุทานไม่ได้ว่า “คุณจะบ้าหรอ? คุณจะชิงตัวเจ้าสาว?”