เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 361

งานประมูลเจียงเฉิงจัดมาหลายปีแล้ว ทุกปีล้วนดึงดูดตระกูลที่ร่ำรวยและมีอำนาจมีหน้ามีตามาร่วมงาน เช่นเดียวกัน ก็จะมีคนที่ไม่มีหน้าที่ลอบเข้ามา

ดังนั้นการค้นตัวจึงกลายเป็นหนึ่งในขั้นตอนที่จำเป็น

เมื่อก่อนก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

ประมาณสามปีก่อน ชายสามัญชนคนหนึ่งถูกเข้าใจว่าเป็นขโมยที่ลักลอบเข้ามา พองานประมูลค้นตัวกลับค้นเจอแบล็กการ์ดที่ใช้ได้ทั่วโลกไม่จำกัดหนึ่งใบ

ต่อมาชื่อของเขาก็ดังกระฉ่อนไปทั้งวงการธุรกิจทั่วโลก

เขาชื่อว่าซางจิงเทียน บ้าการค้าที่มีชื่อเสียงในชีชือ

แต่ว่ากรณีแบบนี้นับว่าเป็นส่วนน้อย คนส่วนมากยังมีความทระนงอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาตรวจสอบฐานะของถังเฉามาอย่างกระจ่างแจ้งแล้ว ก็คือลูกเขยแต่งเข้าบ้านที่เกาะผู้หญิง

ดังนั้นเซี่ยหรูหลงกับลู่โป๋หานกำหนดถังเฉาแล้วว่าจะทำให้เขาลำบากอย่างไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใด

เป็นอย่างที่คิดไว้ เพิ่งจะสิ้นเสียงก็มีผู้อาวุโสสวมชุดสูทคนหนึ่งเดินเข้ามา

ผมสีดอกเลา จังหวะย่างก้าวกลับแข็งแกร่งทรงพลัง ทั้งเนื้อทั้งตัวให้ความรู้สึกเป็นสุภาพบุรุษสูงศักดิ์

“เป็นท่านหาน ผู้ดำเนินงาน!”

“ว่ากันว่าผู้ดำเนินงานงานประมูลทุกครั้งจะไม่เหมือนกัน ครั้งนี้นึกไม่ถึงว่าจะเป็นท่านหาน ขุนนางจากต่างประเทศของสมาคมการค้าหงยิง!”

“ดูเหมือนว่าสมาคมการค้าหงยิงจะให้ความสำคัญกับการประมูลครั้งนี้นะ”

พอผู้อาวุโสผมขาวปรากฏตัวขึ้น เสียงตื่นตกใจก็ดังขึ้นรอบ ๆ งาน สายตาของทุกคนล้วนสั่นไหว

เซี่ยหรูหลงหรี่ตาลงน้อย ๆ สีหน้าเย็นเยียบ “ไอ้หนู แกจบแล้ว ผู้จัดงานครั้งนี้คือท่านหานขุนนางจากต่างประเทศของสมาคมการค้าหงยิง ท่านหานขึ้นชื่อเรื่องความยุติธรรม ถ้าหากคุณเอาบัตรผ่านประตูออกมาไม่ได้คืนนี้ก็ยากจะรักษาชีวิตไว้ได้แล้ว!”

“แล้วก็พวกเธอด้วย!”

สื่อเหลยก็ชี้ไปที่พวกของจ้าวเย็นหรานด้วย ใบหน้ามีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น “พวกเธอเดินใกล้กับดาวเคราะห์ร้ายขนาดนี้ ต่อให้ไม่ถูกไล่ออกไป ก็ต้องถูกตัดคุณสมบัติการประมูล ฉันจะรอดูว่าเธอกลับบ้านไปจะรายงานอย่างไร”

สีหน้าของจ้าวเย็นหรานตึงเครียดหาใดเปรียบ ลำพังแค่พลังที่มากมายนับไม่ถ้วนนั่นก็ทำให้เธอไม่มีทางที่จะอ้าปากได้

ฉับพลัน แม้แต่ความกล้าที่จะพูดก็ไม่มี

แต่ทว่า ถังเฉากลับเหมือนว่าจะไม่ได้ยินคำพูดของพวกเขา มองผู้อาวุโสผมขาวที่ค่อย ๆ เดินข้ามาอย่างช้า ๆ เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

จะว่าไปก็บังเอิญที่ฝ่ายดำเนินงานงานประมูลในวันนี้ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นหานเทียนเจิ้งที่เคยพบหน้ากันมาก่อน

ตอนนี้เขายังมองไม่เห็นถังเฉา เพียงแค่เดินมาอยู่ตรงหน้าของเซี่ยหรูหลง เอ่ยอย่างเรียบ ๆ ว่า “เป็นใครที่ไม่ได้ใช้บัตรผ่านประตู ลักลอบแอบเข้ามา?”

เซี่ยหรูหลงชี้มาที่ถังเฉาทันที เอ่ยว่า “ท่านหาน เป็นเขาครับ ชัดเจนว่าไม่มีบัตรผ่านประตู กลับแอบเข้ามา ไม่เห็นท่านอยู่ในสายตาเลยสักนิดจริง ๆ!”

“แล้วก็มีพวกเขา มาสายแล้วกลับแอบรอดหูรอดตาของพนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ามา!”

สื่อเหลยไม่ปล่อยแม้กระทั่งจ้าวเย็นหรานไป สีหน้าดุร้าย

“นายหุบปากนะ!”

จ้าวเย็นหรานเดือดเนื้อร้อนใจ โมโหเจ้าจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือสื่อเหลยสุดขีด สังเกตเห็นว่าท่านหานมองตรงมา ก็รีบร้อนเอ่ยว่า “ท่านหานคะ คุณอย่าไปฟังที่เขากล่าวหามั่ว ๆ พวกเราไม่แอบเข้ามานะคะ แต่ใช้บัตรผ่านประตูเข้ามาอย่างถูกต้อง”

“จุ๊ ๆ”

ลู่โป๋หานนั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงแม้จะไม่ได้หัวรุนแรงซ้ำเติมลงไป แต่ก็ส่ายศีรษะหัวเราะหึหึ มองไปที่ถังเฉาทันที “คุณถัง พวกเขาทำให้คุณลำบาก แต่ผมลู่โป๋หานจะไม่ทำอย่างนั้น กลับกัน... ผมยังช่วยคุณได้”

เขาชี้ไปทางเฟิ่งหวง เอ่ยว่า “ความงามของคุณหนูท่านนี้ดึงดูดผมอย่างลึกล้ำ ขอเพียงคุณถังยินดีจะเป็นพ่อสื่อให้ผมกับเธอ ต่อไปคุณก็เป็นพี่น้องของผม ไม่ยอมให้ใครมารังแกพี่น้อง ไม่เกรงกลัวภยันตราย!”

คนที่มีฐานะทางสังคมแน่นอนว่าต้องพูดจาในเชิงโอ้อวด ลู่โป๋หานทำตัวได้สมฉายาคุณชายจอมเจ้าชู้จริง ๆ ยินดีเข้าร่วมฝ่ายกบฏเพื่อหญิงงาม

ถังเฉากลับหัวเราะเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจข้อเสนอที่ลู่โป๋หานเสนอออกมา แต่กลับมองไปทางหานเทียนเจิ้งอย่างหยอกเย้า “ท่านหาน พวกเราเจอกันอีกแล้วนะครับ”

ได้ยินเสียงนี้ หานเทียนเจิ้งถึงได้มองเห็นถังเฉา ทันใดนั้นใบหน้าชราถึงได้เปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง “คุณคือคนที่แอบลักลอบเข้ามาคนนั้น?!”

ถังเฉาไม่ได้เอ่ยตอบ เพียงแค่หัวเราะหึหึเสียงเย็น “คุณว่าไงล่ะครับ?”

หานเทียนเจิ้งจมอยู่ในความเงียบอย่างหาได้ยาก สีหน้าเคร่งขรึม

พอเห็นฉากนี้เซี่ยหรูหลงและพวกของลู่โป๋หานก็มองอย่างทึ่มทื่อ แม้แต่จ้าวเย็นหรานก็ไร้จิตวิญญาณไปพักหนึ่ง

เขารู้จักกับท่านหาน?

ฟิ้ววว...

บัตรผ่านประตูปึกหนา ๆ ปึกหนึ่งถูกถังเฉาโยนขึ้นฟ้าร่วงลงมาจำนวนมากอย่างคาดไม่ถึง

ถังเฉาอยู่ตรงกลาง ภายใต้แสงไฟมืดสลัวที่สาดส่องลงมา รอยยิ้มบนใบหน้าชั่วร้ายอย่างหาที่เปรียบมิได้

กริบ!

ทั่วทั้งงานเงียบราวกับตาย!

นาทีนี้อารมณ์บนใบหน้าของทุกคนหลากหลายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ รวมทั้งหานเทียนเจิ้งเองก็เบิกตาโต มองฉากนี้อย่างไม่อยากจะเชื่อ

ส่วนเซี่ยหรูหลงและลู่โป๋หานก็กำลังถูกฉากนี้ทำให้โง่เง่า แก้วก้านในมือตกลงสู่พื้นแล้วยังไม่รู้สึกตัว

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นบัตรผ่านประตูมากมายขนาดนี้ ยากที่จะเชื่อ นี่คือสิ่งที่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านที่ดูเหมือนไม่มีอำนาจใดใดหยิบออกมา

“ฉันไม่ได้ตาลายใช่ไหม... บัตรผ่านประตูมากมายขนาดนี้?”

“ฝัน... นายรีบหยิกฉันเร็วเข้า ดูซิว่ากำลังฝันอยู่หรือเปล่า”

“...”

หลังจากเงียบสงบ ก็เป็นเสียงดังอื้ออึงไม่มีที่สิ้นสุด

พวกเขาตกตะลึงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ฉากนี้สะเทือนใจของทุกคนอย่างลึกล้ำ

คนที่อยู่ในงานจำนวนไม่น้อยเพื่อที่จะเอาบัตรผ่านประตูหนึ่งใบไม่รู้ว่าต้องใช้คอนเนกชันเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ส่งของกำนัลมากเท่าไหร่ เหนื่อยยากมากแค่ไหนถึงจะได้มาใบหนึ่ง

แม้แต่ตระกูลเซี่ยกับตระกูลลู่ที่เป็นตระกูลที่ร่ำรวยของเมืองเจียงเฉิงก็ได้มาเพียงแค่ห้าหกใบเท่านั้น แต่ว่าที่ถังเฉาโยนทิ้งก็คือบัตรผ่านประตูหนึ่งปึก

ระยะห่างนี้กว้างใหญ่เกินไป ใหญ่จนผู้คนรับไม่ได้

คนบางคนสวมใส่เงินทองฉูดฉาดบาดตา แต่กลับเป็นคนจนที่แท้จริง

แต่บางคนใส่เสื้อผ้าธรรมดาทั้งตัว แต่อำนาจเงินทองกลับล้นโลก