เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 362

ความเงียบเหมือนตายนี้ต่อเนื่องไปเป็นเวลานาน ถึงได้โดนเสียงตะโกนของหานเทียนเจิ้งทำลาย

“เร็ว รีบไปตรวจสอบ!”

ด้วยความรวดเร็ว ผู้หญิงสองคนวิ่งเข้ามา ตรวจสอบบัตรผ่านประตูบนพื้นด้วยความคล่องแคล่ว จัดระเบียบทีละใบ ๆ จนเสร็จสิ้น

พวกเธอหนึ่งคนถือเครื่องสแกนอินฟราเรด อีกคนกรีดนับด้วยความรวดเร็วเหมือนเครื่องนับธนบัตร จากนั้นก็มาอยู่ตรงหน้าของหานเทียนเจิ้ง

“ท่านหานคะ ตรวจสอบทั้งหมดเรียบร้อยแล้วค่ะ ทั้งหมดล้วนเป็นบัตรผ่านประตูงานประมูลค่ะ”

ประโยคสั้น ๆ ง่าย ๆ กลับทำให้รูม่านตาของหานเทียนเจิ้งหดด้วยความรวดเร็ว จิตใจสั่นสะท้าน

ถ้าหากพูดว่าครั้งที่แล้วถังเฉาเพียงแค่แสดงปัญญาในการอ่านใจคนต่อหน้าหานเทียนเจิ้งแล้วละก็ ถ้าเช่นนั้นครั้งนี้ ก็คือพลังอำนาจที่แท้จริงแล้ว

สมัยนี้อะไร ๆ ก็ทำของปลอมได้ บัตรผ่านประตูก็เช่นกัน ดังนั้นจึงได้ใช้เครื่องสแกนอินฟราเรดมาตัดสินว่าเป็นของจริงหรือของปลอม แถมบัตรผ่านประตูพวกนี้ล้วนแต่เป็นของจริง เพียงพอที่จะพิสูจน์ฐานะของถังเฉาได้ว่าห่างไกลจากที่เขาจินตนาการไว้มาก

หานเทียนเจิ้งเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก รับบัตรผ่านประตูปึกนั้นมาอย่างเอาจริงเอาจัง ยื่นคืนให้กับถังเฉาด้วยมือทั้งคู่ เอ่ยเสียงต่ำว่า “คุณถังครับ ตรวจสอบทั้งหมดแล้ว เป็นบัตรผ่านประตูจริง ๆ ผมต้องขอโทษท่านที่พวกผมเสียมารยาทด้วย!”

พูดจบก็โค้งเก้าสิบองศา

ฉากนี้สะเทือนจิตใจคนในงาน โดยเฉพาะเซี่ยหรูหลงกับลู่โป๋หานสองคน ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน? จะต้องเกิดข้อผิดพลาดที่ไหนสักแห่งแน่ ๆ บัตรผ่านประตูมากมายขนาดนั้น ต้องเป็นของปลอมที่เขาหาคนมาปลอมแปลงแน่ ๆ!”

เซี่ยหรูหลงเอาความอายเปลี่ยนเป็นความโกรธ ตวาดลั่น

“ตอนที่พวกเราไม่ได้เอาบัตรผ่านประตูออกมานายก็พูดว่าพวกเราลักลอบเข้ามา ตอนนี้พวกเราเอาออกมาแล้วนายก็พูดอีกว่าเป็นของปลอม ตกลงนายขาดความมั่นใจแค่ไหนกันแน่ ถึงได้หลบหนีความจริงเช่นนี้?”

จ้าวเย็นหรานยืนอยู่ด้านหลังของถังเฉา พูดด้วยใบหน้าเสียดสี

ที่จริงแล้ว ในตอนที่พูดประโยคนี้ออกมา ก้นบึ้งของหัวใจเธอสั่นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ถึงแม้ในใจจะเข้าใจดี รู้ว่านี่เป็นสิ่งที่หลัวปู้ให้มา แต่ในชั่วพริบตาที่ถังเฉาโยนออกไป เธอยังรู้สึกว่าในใจตื่นเต้นหาใดเปรียบ

ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์เหลือเกิน!

ดวงตาของจ้าวเย็นหรานเปล่งประกายระยิบระยับ ตัดสินใจแล้วว่าตนจะต้องเป็นผู้หญิงของเขาให้ได้ แม้ว่าจะต้องเป็นคนรักลับ ๆ...

คำพูดของเซี่ยหรูหลงเองก็ยั่วให้หานเทียนเจิ้งโกรธ เขากวาดตามองเซี่ยหรูหลงแวบหนึ่ง เอ่ยเสียงต่ำว่า “ทำไมเหรอ นายกำลังสงสัยฉัน?”

สีหน้าของเซี่ยหรูหลงเปลี่ยนแปลงไปอย่างใหญ่หลวง ส่ายหัวอย่างร้อนรน “มิกล้า! ผมเพียงแค่ไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถเอาบัตรผ่านประตูมากมายขนาดนั้นออกมาได้...”

หานเทียนเจิ้งหัวเราะเสียงเย็นออกมา “วิธีการของคุณถัง นายจะเดาออกได้ที่ไหนกัน ยังไม่รีบขอโทษคุณถังอีก!”

คำพูดนี้ของเขาติดเสียงสั่น ๆ แต่ไม่ใช่การสรรเสริญเยินยออย่างสุดความสามารถ แต่เป็นการพบหน้ากันสองครั้ง วิธีการที่ถังเฉาแสดงออกมา แม้แต่คนแก่อย่างเขาที่ใช้ชีวิตมาเกินครึ่งแล้วล้วนรู้สึกหวาดกลัวสุดขีด

ไม่ต้องพูดถึงครั้งนี้ ลำพังแค่คราวที่แล้วที่เอาจวี้เฟิงกรุ๊ปไปได้อย่างชาญฉลาด ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดา ๆ จะทำได้

เขามีลางสังหรณ์บางอย่าง ถ้าหากเป็นศัตรูของคนคนนี้ละก็ จะตายอย่างไรไม่อาจรู้ได้เลย

ดวงตาของเซี่ยหรูหลงเบิกกว้างในชั่วพริบตา “ท่านหานครับ ท่านให้ผมขอโทษลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านภรรยาคนหนึ่ง?”

“นายไม่ยินยอม?”

สีหน้าของหานเทียนเจิ้งเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มในชั่วขณะ ในดวงตาที่เข้มแข็งมีพลัง รังสีสังหารวาบผ่านไป

เขาเกือบจะได้เป็นศัตรูกับถังเฉามาสองครั้งติดต่อกันแล้ว จะต้องทำให้เขารู้สึกไม่พอใจมาก ๆ แน่ ถ้าหากยังไม่ทำอะไรอีก น่าจะไม่มีโอกาสกอบกู้คืนมาแล้ว

เซี่ยหรูหลงกัดฟันพูดว่า “ไม่ใช่ว่าผมไม่ยินยอม แต่ว่านี่มันเป็นไปไม่ได้!”

“เขาจะต้องใช้วิธีอะไรมาบดบังสายตาแน่ ถึงได้หลอกสายตาของท่านหานได้ โอกาสนี้ แม้แต่ภรรยาของเขายังไม่มีคุณสมบัติจะได้เข้าร่วม ลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนหนึ่งอย่างเขามีคุณสมบัติอะไรจะได้เข้าร่วม?”

“บังอาจ!”

หานเทียนเจิ้งตวาดเสียงดัง ตบหน้าเขาไปแรง ๆ หนึ่งที “แม้แต่ผู้นำของตระกูลพวกนายก็ล้วนไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของฉัน นายเป็นแค่ทายาทเล็ก ๆ คนหนึ่ง กล้ามาเถียงกับฉัน?”

พอคำพูดนี้ดังออกมา บรรยากาศในงานก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมในฉับพลัน

ทุกคนเงียบเป็นเป่าสาก ไม่กล้าหายใจแรง

ถังเฉาชี้มาที่เขา มองเซี่ยหรูหลง “คุณสนิทกับเขามากใช่ไหม?”

คำนี้พูดออกมาแล้ว ทุกคนก็ล้วนรู้ว่าเขาจะลงมือกับสื่อเหลยแล้ว

บนใบหน้าของจ้าวเย็นหรานปรากฏรอยยิ้มเยียบเย็นขึ้นมา คาดไม่ถึงว่าในใจจะมีความรู้สึกสบายอกสบายใจเหมือนความแค้นใหญ่ได้รับการล้างแค้น สีหน้าของสื่อเหลยเปลี่ยนเป็นขาวซีด มองเซี่ยหรูหลงด้วยสีหน้าตึงเครียด

ในใจของเขาภาวนาไม่หยุด หวังว่าเซี่ยหรูหลงจะปล่อยเขาไป

แต่ทว่า ในใจของเซี่ยหรูหลงสงบไปไม่น้อย มองสื่อเหลยอย่างเยียบเย็น ส่ายศีรษะอย่างตรงไปตรงมา “ไม่สนิท ผมชอบเขาเพียงเพื่อต่อไปจะสนับสนุนให้เขาเป็นผู้นำของตระกูลจ้าว หลังจากนั้นจะได้ควบคุมเขาง่าย ๆ ก็เท่านั้น ถึงอย่างไรอำนาจใต้ดินที่มากมายมหาศาลนี้ก็ดึงดูดใจเป็นอย่างมาก

“ถ้าหากนายไม่ยินดีที่จะเป็นเขาขึ้นตำแหน่ง ผมทอดทิ้งเขาได้ทันที”

“ยังมีตระกูลลู่ของผมด้วย ก็เป็นเช่นนี้”

ในตอนนี้ ลู่โป๋หานก็เอ่ยปากขึ้นในจังหวะที่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง กล่าวว่า “สำหรับผมแล้วเขาแค่มีประโยชน์ให้ใช้ ก็แค่เท่านี้”

ชั่วพริบตา สีหน้าของสื่อเหลยก็เปลี่ยนเป็นขาวซีด ทั้งร่างสั่นสะท้านไม่หยุด

ตุบ!

พักหนึ่งเขาก็คุกเข่าอยู่ตรงหน้าของเซี่ยหรูหลงกับลู่โป๋หาน เอ่ยขอร้องว่า “คุณชายลู่ คุณชายเซี่ย ขอร้องพวกคุณล่ะ อย่าทิ้งผมเลย!”

“รอผมได้เป็นผู้นำตระกูลจ้าวแล้วจะเชื่อฟังแต่พวกคุณ!”

“ไสหัวไป!”

เซี่ยหรูหลงถีบเขาคว่ำในครั้งเดียว สีหน้าเย็นยะเยือก “ผมบอกคุณอย่างชัดเจนมาก ๆ ก็ได้ คนแบบคุณน่ะ ไม่มีทางเป็นผู้นำได้ตลอดไป!”

ดูมาถึงตรงนี้ ในที่สุดถังเฉาก็ลุกขึ้น กวาดตามองเขาอย่างเยียบเย็นแวบหนึ่ง

“อย่าให้มีครั้งต่อไป”

ในพริบตานี้ ไม่ว่าจะเป็นเซี่ยหรูหลง หรือว่าลู่โป๋หานก็ล้วนแต่เหมือนตกอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็ง