เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 377

เมื่อวานเป็นครั้งที่สองที่ตีฝ่าแนวป้องกันสุดท้าย หลินชิงเสว่ถอดเสื้อของถังเฉาด้วยตัวเธอเอง จากนั้นเธอบังเอิญไปเห็นตราเหรียญทองคำในกระเป๋าเสื้อของเขาเข้า

ตอนนั้น เธอคิดว่ามันคือของที่ระลึก ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับมัน นึกไม่ถึงว่ามันจะเป็นตราเหรียญประจำตระกูลที่มีมูลค่ากว่าหนึ่งพันห้าร้อยล้าน

เพื่อที่จะทำการยืนยัน เธอจงใจที่จะหารูปในเว็บไซต์เพื่อทำการเปรียบเทียบกัน ผลลัพธ์คือมันเหมือนกันทุกประการ！

คำพูดของเธอดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที

หลังจากที่เอื่อยเฉื่อยอยู่ครู่หนึ่ง เฉินจื่อเหา จางเทียนเหอ หลี่ซื่อไห่และคนอื่นๆต่างจ้องไปที่ถังเฉา “เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ？ตราเหรียญอยู่กับนายงั้นเหรอ？”

ถังเฉารู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงหยิบมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้ววางไว้บนโต๊ะ

“ตระกูลหลวงในเยี่ยนตู ตนเหรียญตระกูลถัง！”

ทันใดนั้น ผู้นำตระกูลต่างพากันตกตะลึง แม้แต่ตะเกียบในมือก็ทำตกลงพื้นโดยไม่ทันรู้ตัว

ดวงตาของเฉิงเพ่ยเองก็ดูเฉื่อยชาเช่นกัน แม้ว่าหล่อนจะไม่รู้ว่าตราเหรียญประจำตระกูลของเยี่ยนตูนั้นคืออะไร แต่หล่อนก็เข้าใจได้เลยว่า ของที่ทำให้ผู้คนต่างพากันอิจฉาตาร้อนนี้ คงจะเป็นสิ่งที่ประเมินค่าไม่ได้อย่างแน่นอน

ในเวลานี้ ของชิ้นนั้นได้อยู่กับถังเฉา จะไม่ทำให้หล่อนประหลาดใจได้อย่างไรกัน？

หลินชิงเสว่กลั่นกรองปฏิกิริยาของพวกเขา จากนั้นจ้องมองไปที่ถังเฉา หัวใจของเธอเต้นแรงและเร็วเป็นอย่างมาก

เธอรู้ดีว่า ตัวตนของถังเฉานั้นไม่ได้มาจากตระกูลหลินอย่างแน่นอน เขาเป็นเพียงลูกชายบุญธรรมของตระกูลหลิน ไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา

แต่ในเวลานี้ เธอคาดเดาถึงตัวตนของถังเฉาอย่างใจกล้า

ถังเฉาแซ่ถัง ในบรรดาเก้าตระกูลใหญ่ในเยี่ยนตู ก็มีตระกูลถังอยู่ด้วย บนโลกใบนี้จะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ได้อย่างไรกัน？

แม้ว่าเธอจะรู้ดีว่าบนโลกนี้มีคนแซ่ถังมากมายนัก แม้แต่ในเยี่ยนจิงเอง คนที่มีแซ่เหมือนกับเก้าตระกูลใหญ่ในเยี่ยนตูก็มีไม่น้อย แต่ว่า มันมีกฎเหล็กอยู่ข้อหนึ่ง นั่นก็คือ ใครก็ตามที่มีแซ่เดียวกันแต่มิใช่คนในตระกูลหลวง หากผู้นั้นได้ใช้นามของตระกูลหลวงไปหลอกลวงผู้อื่น มันผู้นั้นจะต้องโดนฆ่าอย่างไร้ความปราณี！

ถังเฉาซื้อตราเหรียญนี้มาในราคาที่สูง ไม่ต้องพูดอะไร ความหมายมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว

เธออดไม่ได้ที่จะจับมือถังเฉาเอาไว้แน่น พร้อมกับถ้าเบาๆว่า “เป็นของนายงั้นเหรอ？”

ถังเฉายิ้ม พร้อมกับส่ายหัวเบาๆ “นี่เป็นเพียงของเล่นเล็กน้อยที่ผมได้ไปประมูลมาน่ะ”

ดวงตาของหลินชิงเสว่นั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง หากถังเฉาเป็นคนของตระกูลถัง งั้นคนในตระกูลของเธอ ก็ไม่สามารถไปต่อต้านพวกเขาได้

เพราะว่ามันไม่เหมือนตระกูลหลินที่ถูกก่อตั้งไปเมื่อสามสิบปีที่แล้ว ตระกูลถังเป็นตระกูลหลวงในเยี่ยนตู ที่มีมรดกตกทอดมาอย่างลึกซึ้ง

เมื่อเห็นแววตาของหลินชิงเสว่หดหู่ ถังเฉาจึงได้ปลอบเธออย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องกังวลไป รู้เพียงแค่ว่าผมจะไม่ได้มาจากตระกูลถัง และผมก็ไม่เคยสนใจคนของตระกูลถังอยู่แล้ว ใช่ไหมล่ะ？”

ทันทีที่คำพวกนี้หลุดออกมา สายตาของผู้นำตระกูลทุกคนในตอนนี้ไม่ได้ดูถูกถังเฉาเหมือนก่อน มันกลายเป็นความเคารพน่าเกรงขาม พวกเขารู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย

แม้ว่าถังเฉาจะดูเหมือนเป็นอย่างที่เฉิงเพ่ยพูด แต่เขาก็เป็นแค่ลูกเขยบ้านๆ แต่ในตอนนี้ ด้วยตราเหรียญตระกูลถังเหรียญนี้ มันก็ได้ทำให้เขาเหนือกว่าทุกคนแล้ว

อีกทั้งแต่ก่อนพวกเขาก็มีความคิดที่จะจัดการกับภรรยาของเขา เมื่อนึกถึงตรงนี้ หัวของพวกเขาก็ชาไปหมด หัวใจเต้นแรงมากขึ้น

“ถัง ถังเฉา แกคือลูกเศรษฐีที่ลึกลับคนนั้นเหรอ？”

ร่างกายของเฉินจื่อเหาสั่นสะท้าน เสียงของเขาแห้งเหือดไปหมด ราวกับว่าเขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก

สำหรับเฉิงเพ่ย หล่อนรู้สึกหวาดกลัว

หนึ่งพันห้าร้อยล้าน หล่อนเป็นเพียงรองประธานของบริษัทลี่จิงกรุ๊ป แม้ว่าหล่อนจะขายมัน หล่อนก็ยังไม่สามารถมีเงินถึงหนึ่งพันห้าร้อยล้านได้

ถังเฉาไม่ได้ตอบไปโดยตรง ได้แต่ยิ้มออกไป “ถ้าพวกนายคิดว่าใช่ ก็ใช่แหละ”

ประโยคนี้ ทำให้ผู้นำตระกูลต่างพากันมั่นใจในสิ่งที่ตนคิด ร่างกายสั่นเทาไปทั้งตัว เมื่อพวกเขาคิดว่าจะทำร้ายคนตระกูลถังจากตระกูลหลวงในเยี่ยนตู พวกเขาล่ะอยากจะตีหัวตัวเองให้ตายไปให้รู้แล้วรู้รอด

เฉิงเพ่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ชี้ไปที่ถังเฉาและพูดว่า “นี่มันของปลอม！”

เธอพูดอย่างมั่นใจ ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ตกตะลึง

ขณะที่เฉิงเพ่ยกำลังจะโอ้อวดหลินชิงเสว่ ทันใดนั้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเคืองหันไปมองถังเฉา “นี่ด่าฉันว่าไม่มีตางั้นเหรอ？”

เฉินจื่อเหา จางเทียนเหอและคนอื่นๆต่างพูดตรงๆกันมากขึ้น มองไปที่หลินชิงเสว่พร้อมกับพูดว่า “ประธานหลิน ไม่คิดเลยว่าสามีของคุณจะเป็นคนแบบนี้ พวกเราผิดหวังจริงๆ”

“คุณให้ความสำคัญกับคนแบบนี้ มันทำให้เราเกิดความสงสัยในตัวคุณเสียจริง โครงการบริษัทของพวกคุณ ตราบใดที่มีพวกเราอยู่ อย่าหวังที่จะได้เข้าสู่การตลาดเจียงเฉิง！”

“ตระกูลหลี่ก็เหมือนกัน！”

เฉินจื่อเหา จางเทียนเหอ หลี่ซื่อไห่ต่างก็แสดงความคิดเห็นออกมา ส่วนผู้นำตระกูลอื่น ๆ ก็ต่างพากันเห็นด้วย

หลินชิงเสว่กำหมัดแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเคือง “พวกคุณกลับไปกลับมาแบบนี้ได้ยังไงกัน？”

“ประธานหลิน ดูเหมือนว่าคุณจะทำพลาดไปนะครับ”

เฉินจื่อเหาเยาะเย้ย “ที่นี่คือเจียงเฉิง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามพวกเราเป็นคนตัดสินเอง”

“ถ้าคุณตามเรามา แล้วเราอารมณ์ดีขึ้น ไม่แน่อาจจะตกลงกับคุณก็ได้ แต่ถ้าคุณไม่มีพวกเราอยู่ในสายตาล่ะก็... ตอนนี้ก็ไสหัวออกไปจากเมืองเจียงเฉิงได้เลย！”

เฉิงเพ่ยเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยลืมไปเลยว่าเธอเองเป็นรองประธานของบริษัทลี่จิงกรุ๊ปเช่นกัน

เมื่อฟังพวกเขาพูด ใบหน้าของหลินชิงเสว่ก็ซีด ร่างกายสั่นไปด้วยความโกรธ

“แต่ว่าก็ยังพอมีวิธีอยู่นะ ที่เราสามารถตกลงให้โครงการของคุณเข้าสู่เจียงเฉิงได้”

เฉินจื่อเหาหันกลับมาและพูดอย่างช้าๆ “ตราบใดที่คุณมอบตำแหน่งให้กับเฉิงเพ่ย ฉันก็จะยอมถอนคำพูดก่อนหน้านี้คืน！”

ในเวลานี้เอง ถังเฉาวางตะเกียบในมือลง ดวงตาปรากฏความเฉียบคม

หลังจากที่รอมานาน หางจิ้งจอกก็ได้ปรากฏออกมาเสียที