เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 378
สรุปบท บทที่ 378 ใครเป็นคนตัดสินนะ？: เจ้ามังกรพรีเมี่ยม
บทที่ 378 ใครเป็นคนตัดสินนะ？ – ตอนที่ต้องอ่านของ เจ้ามังกรพรีเมี่ยม
ตอนนี้ของ เจ้ามังกรพรีเมี่ยม โดย เป๋ต้งสู่เพี่ยน ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายใช้ชีวิตทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 378 ใครเป็นคนตัดสินนะ？ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
คำพูดของเฉินจื่อเหา ทำให้ใบหน้าของหลินชิงเสว่เปลี่ยนไปทันที
ถังเฉาไม่ได้พูดอะไร หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกทันที
ใบหน้าของเฉิงเพ่ยเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้สติของหล่อนตื่นขึ้นมาไม่น้อย หลังจากที่หล่อนเมาไปก่อนหน้านี้
“ขอบคุณผู้นำตระกูลเฉิน ขอบคุณผู้นำตระกูลเฉินจริงๆ！”
หล่อนรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ราวกับว่าถูกรางวัลแจ็กพอตจากการซื้อสลากกินแบ่ง
ก่อนหน้านี้ที่หล่อนเชิญผู้นำเหล่านี้มา ก็เพื่อที่จะทำให้หลินชิงเสว่ลำบาก ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จะมีความสุขที่โผล่มาโดยไม่คาดฝันขนาดนี้
ผู้นำเฉิน ได้เอาสัญญาของบริษัทลี่จิงกรุ๊ปมาข่มขู่ให้หลินชิงเสว่มอบตำแหน่งประธานให้
“เรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องเกรงใจ”
เฉินจื่อเหา จางเทียนเหอและหลี่ซื่อไห่ต่างมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา “เฉิงเพ่ย เรารู้จักกันมาก็ห้าหกปีได้แล้วนะ ต้องยอมรับในความสามารถของหล่อนจริงๆ เป็นแค่รองประธาน มันคงทำให้หล่อนรู้สึกไม่ยุติธรรมล่ะสิ”
“ท่านผู้นำตระกูลทั้งสาม รอให้ฉันได้เป็นประธานก่อน แล้วฉันจะตอบแทนพวกท่านอย่างงาม！”
หลังจากที่เฉิงเพ่ยพูดจบ หล่อนก็เหลือบมองไปที่ถังเฉาและหลินชิงเสว่อย่างมีชัยในทันที
ถังเฉาไม่ตอบสนอง เขาเคี้ยวถั่วลิสงไปพลางๆ กลับกัน ใบหน้าของหลินชิงเสว่ตอนนี้นั้นดูเย็นชา
“ผู้นำตระกูลเฉิน ไม่คิดว่าแบบนี้มันมากไปหน่อยงั้นเหรอคะ？”
เธอมองไปที่ผู้นำตระกูลเฉินด้วยใบหน้าที่โกรธจัด มือกำหมัดแน่น “ฉันเป็นประธานของบริษัทลี่จิงกรุ๊ป การเปลี่ยนแปลงพนักงานภายในกลุ่มขึ้นอยู่กับฉัน！”
อันที่จริง เธอเห็นมานานแล้วว่าพวกเขาสมรู้ร่วมคิดกับเฉิงเพ่ย อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเจียงเฉิงจะเป็นศูนย์พัฒนาในอนาคต ซึ่งจะต้องทำการคบค้าสมาคมกันอย่างแน่นอน และนี่เป็นสิ่งที่ไม่ได้ถูกเปิดเผยออกไป
ความอดทนซ้ำแล้วซ้ำเล่าของเธอ ทำให้อีกฝ่ายไม่รู้จักพอ
“เกินไป？”
เฉินจื่อเหาหัวเราะเยาะ “สามีของคุณใช้ตราเหรียญปลอม ทำตัวเป็นสุนัขจิ้งจอกที่ใช้บารมีของเสือ นี่ไม่เกินไปงั้นสิ？”
หลินชิงเสว่พูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ฉันบอกไปแล้วว่าตราเหรียญนั่นเป็นของจริง จะเชื่อหรือไม่ มันเป็นเรื่องของพวกคุณ”
“บังอาจ！”
จางเทียนเหอตบโต๊ะอย่างแรง พร้อมกับจ้องมองไปที่หลินชิงเสว่ “นี่คือเจียงเฉิง ไม่ใช่หมิงจูของพวกเธอ อยู่ที่นี่ ต้องฟังพวกฉัน！”
น้ำเสียงของหลี่ซื่อไห่ดูผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด เขายังคงพูดด้วยยิ้มแห้งๆว่า “เรื่องที่คุณหลินนั้นเก่งกาจมีอำนาจเหนือใคร เราก็เคยได้ยินมาอยู่ ไม่เช่นนั้นเราคงไม่ดูแลบริษัทอันใหญ่โตนี้ให้กับผู้หญิงคนหนึ่งหรอก”
“แต่ เรื่องบางเรื่อง การไม่แข็งแกร่งก็ดูเป็นสิ่งที่ดีกว่านะ”
เขาเปลี่ยนการสนทนาและพูดด้วยรอยยิ้ม “อิทธิพลของเฉิงเพ่ยในเจียงเฉิงนั้นสูงกว่าของคุณอย่างเห็นได้ชัด ถ้าเธอให้ตำแหน่งประธานไป หล่อนก็คงไม่ปฏิบัติตัวแย่ๆต่อเธอหรอก ใช่ไหมล่ะ？”
“ผู้นำตระกูลหลี่พูดได้ถูกต้อง！”
เฉิงเพ่ยเบิกบานใจ บวกกับที่หล่อนดื่มไปเยอะพอสมควร น้ำเสียงดูอิ่มอกอิ่มใจ “ประธานหลิน ฉันจะไม่ลืม‘บุญคุณที่ยิ่งใหญ่’ที่คุณมีต่อฉันเลยค่ะ ขอเพียงแค่คุณมอบตำแหน่งประธานให้แกฉัน เรื่องที่แล้วฉันจะถือว่าแล้วไป！”
อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของหลินชิงเสว่ยังคงไร้ความรู้สึก “ฉันรู้ว่าหล่อนอาฆาตแค้นฉัน แต่คิดว่าทำแบบนี้จะทำให้ฉันยอมอ่อนข้อให้งั้นเหรอ？ฝันไปเถอะ！”
เสียงของเธอดังขึ้นทันที จ้องมองไปที่เฉิงเพ่ยด้วยสายตาที่เย็นชา
ทันใดนั้น ความเย่อหยิ่งของเฉิงเพ่ยก็จางหายไป สายตาที่มองไปที่หลินชิงเสว่นั้นเต็มไปด้วยความตระหนก
เฉินจื่อเหา จางเทียนเหอ หลี่ซื่อไห่และคนอื่นๆต่างมองไปที่หลินชิงเสว่ด้วยความประหลาดใจ ไม่คิดว่าปฏิกิริยาของเธอจะรุนแรงเช่นนี้
“ไปกันเถอะ！”
หลิชิงสว่ยืนขึ้น เธอกำลังจะออกไปกับถังเฉา
“ประธานหลิน ฉันแค่อยากให้เธอคิดให้ดี เมื่อเดินออกไปจากประตูนี้แล้ว อย่าหวังที่จะได้มาเปิดตลาดในเจียงเฉิงอีก！”
เฉินจื่อเหามองไปที่หลินชิงเสว่ด้วยใบหน้าที่มืดมน ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยการคุกคาม
เฉิงเพ่ยยังเย้ยหยัน “ประธานหลิน ฉันอุตส่าห์ช่วยคุณพาคุณมาเจอกับผู้นำตระกูลของเจียงเฉิงเลยนะ แต่คุณดูไม่รู้อะไรเลย เป็นประธานก็ต้องให้ความสำคัญกับบริษัทสิคะ แต่คุณกำลังเพิกเฉยต่อผลประโยชน์ของบริษัท แล้วทำเพื่อประโยชน์ของคุณเอง ยังจะมีหน้ามาเป็นประธานอีกเหรอ！”
เมื่อคำพูดนี้ออกมา ใบหน้าของหลินชิงเสว่ก็ดูแย่และโกรธมากจนหาอะไรมาเปรียบไม่ได้
อย่างไรก็ตาม เธอเองจะไปใช้เหตุผลโต้แย้งก็คงไม่ดี เฉิงเพ่ยจงใจยั่วอารมณ์เธอ ทำตัวอยู่สูงเหนือสุด
“ประธานหลิน ไม่ใช่ว่าฉันดูถูกคุณหรอกนะ บริษัทลี่จิงกรุ๊ปของคุณแม้ว่ามันจะดี แต่ในสายตาของผู้นำตระกูลทั้งสามนี้มันไม่ใช่ แม้แต่บริษัทกลุ่มคนรวยในเจียงเฉิง ยังต้องปฏิบัติกับพวกเขาอย่างเกรงอกเกรงใจเลย！”
“งั้นเหรอ？”
มุมปากของถังเฉาค่อยๆเผยอขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มปรากฏมากขึ้น “ถ้าอย่างนั้น หล่อนคิดว่าใครมีอำนาจมากที่สุดในเจียงเฉิง？”
“แน่นอนว่าต้องเป็นผู้นำตระกูลเฉิน ผู้นำตระกูลจางและผู้นำตระกูลหลี่ไง！”
เฉิงเพ่ยตอบโดยที่ไม่คิดหน้าหลัง หล่อนตัดสินใจที่จะประจบประแจง
ใบหน้าของเฉินจื่อเหา จางเทียงเหอ หลี่ซื่อไห่และคนอื่นๆต่างซีดเผือด เพิ่งจะอยากดื่มไปเอง
ปัง！
ประตูของที่นั่งชั้นพิเศษก็ถูกเปิดออก
เซี่ยสิงจู๋นำกลุ่มแขกของโรงแรมระดับสูงมายืนอยู่ด้านหน้าของประตู ต้วยใบหน้าที่บึ้งตึง เหงื่อไหลออกมาราวกับน้ำที่หนอง
“ผู้นำตระกูลเซี่ย！”
เฉินจื่อเหา จางเทียนเหอ หลี่ซื่อไห่ ทั้งสามคนนี้มองกลับไป ตื่นตระหนกในทันใด
“เซี่ย ผู้นำตระกูลเซี่ย！”
ส่วนผู้นำตระกูลอื่นๆนั้นต่างไม่พูดอะไรออกมา มือสั่นเทาไปด้วยความกลัว
เฉิงเพ่ยไม่เคยเห็นเซี่ยสิงจู๋มาก่อน จึงเป็นเรื่องปกติที่จะไม่รู้จัก และถามออกไปด้วยความมึนเมาว่า “นายเป็นใครกัน ที่นั่งชั้นพิเศษของผู้นำตระกูลเฉินยังกล้าเข้ามาอีก ไม่กลัวโดนไล่ออกหรือไง？”
เซี่ยสิงจู๋หัวเราะอย่างโกรธเคือง “ฉันเองก็อยากดูว่าพวกนายจะโยนฉันออกไปยังไง！”
“ได้ รอไว้เลย…”
ขณะที่เฉิงเพ่ยกำลังจะให้เฉินจื่อเหาโยนเซี่ยสิงจู๋ออกไป แต่ผู้นำตระกูลคนอื่นๆกลับค่อยๆนั่งลงทีละคน พร้อมกับขอความเมตตา
“ผู้นำตระกูลเซี่ย ไว้ชีวิตด้วยเถอะ！”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้ามังกรพรีเมี่ยม