เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 379

ผู้นำตระกูลทุกคนคุกเข่าต่อหน้าเซี่ยสิงจู๋ ราวกับหนูที่เจอแมวอย่างไงอย่างงั้น

ฉากนี้ทำให้เฉิงเพ่ยไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

ผู้นำตระกูลทั้งหมดคุกเข่าลงจริงๆ！

“ผู้นำตระกูลเฉิน ผู้นำตระกูลจางและผู้นำตระกูลหลี่ พวกท่าน...ทำอะไรกันน่ะ？”

หล่อนยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ถามออกไปอย่างเหลือเชื่อ

ป๊าบ！

เฉินจื่อเหาตบเข้าไปที่หน้าของเฉิงเพ่ยอย่างรุนแรง พูดอย่างโกรธเคืองว่า “หล่อนมันหญิงเลว ยังไม่รีบหุบปากอีกนะ！”

จางเทียนเหอและหลี่ซื่อไห่เองก็ดูเย็นชา พวกเขาล่ะอยากจับผู้หญิงคนนี้ไปฆ่าให้รู้แล้วรู้รอด

ถ้าไม่ใช่เพราะเหล้าที่ทำให้หล่อนเป็นบ้า พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา ผู้นำตระกูลเซี่ยจะถูกชักจูงให้เข้ามาได้ยังไงกัน

หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคำพูดของเฉิงเพ่ยจะต้องถูกได้ยินโดยคนของโรงแรมโจวจี้เป็นแน่ จากนั้นจึงรายงานผู้นำตระกูลเซี่ย เขาถึงได้มาดูด้วยตนเองแบบนี้

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เฉิงเพ่ยพูดก่อนหน้า เฉินจื่อเหา จางเทียนเหอและผู้นำตระกูลต่างๆก็รู้สึกเกิดความกลัวขึ้นมาในใจ

ที่บอกว่าพวกเขาคือคนที่พูดตัดสินใจทุกอย่างในเจียงเฉิง แล้วตระกูลเซี่ย ตระกูลหูและตระกูลลู่ไปอยู่ไหนล่ะ？

ปลาหมอตายเพราะปาก ปลาหมอตายเพราะปากจริง！

หลินชิงเสว่ที่กำลังจะออกไป ก็กลับตกตะลึงเมื่อเห็นการปรากฏตัวของเซี่ยสิงจู๋ เธอไม่รู้ว่าควรเดินออกไปดีไหม ดังนั้นจึงได้แต่มองไปที่ถังเฉา

อย่างไรก็ตาม เธอกลับพบว่าถังเฉายังคงนั่งอยู่ที่เดิม ทำตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น อีกทั้งยังดึงหลินชิงเสว่ให้มานั่งด้วยกัน พร้อมกับกระซิบเบาๆข้างหูว่า “ผมขอเชิญคุณมาดูการแสดงก็แล้วกัน”

เมื่อเห็นผู้นำตระกูลของเจียงเฉิงคุกเข่าลง หลินชิงเสว่ก็พอเข้าใจได้ทันที พร้อมกับมองไปที่ถังเฉาอย่างเหลือเชื่อ “ผู้นำตระกูลเซี่ย นายเชิญมางั้นเหรอ？”

ถังเฉาไม่ได้พูดอะไร มีแต่รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา

ซึ่งนั่นทำให้ สีหน้าของหลินชิงเสว่ดูตะลึงมากขึ้นไปอีก

เธอเคยได้ยินมาว่าตระกูลเซี่ยนั้นมีตำแหน่งสถานะพอๆกับตระกูลซ่งที่หมิงจูเลย แถมผู้นำตระกูลที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ยังมาที่นี่อีก มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆงั้นเหรอ？

ในเวลานี้เอง เซี่ยสิงจู๋เดินเข้ามาด้านใน ดวงตาของเขานั้นดูมืดมน มองกวาดไปรอบๆจนมาที่ผู้นำของสามตระกูลที่ยิ่งใหญ่

“เฉินจื่อเหา จางเหอเทียน หลี่ซื่อไห่ พวกนายนี่มันน่าเกรงขามซะจริงนะ！”

“พวกนายผู้นำตระกูลเฉิน ตระกูลตางและตระกูลหลี่นี่เป็นตระกูลแนวหน้าที่แข็งแกร่งกันเสียจริง กล้าดียังไงมาพูดได้อย่างหน้าไม่อายว่าที่พวกนายทั้งสามเป็นคนพูดตัดสินใจทุกๆเรื่องของเจียงเฉิง！”

เฉินจื่อเหาและคนอื่นๆในสามตระกูลกลัวลนลานไปหมด พวกเขาได้แต่ตบหน้าของตัวเอง

“ผู้นำตระกูลเซี่ย มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด เข้าใจผิด...”

“เข้าใจผิด？”

เซี่ยสิงจู๋หัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันอยู่ข้างนอกมากพักใหญ่แล้ว พวกนายไม่ได้บอกเหรอว่า ถ้าพวกนายโกรธ ต่อให้เป็นตระกูลยักษ์ใหญ่สามตระกูล ก็ไม่มีปัญญา？แถมยังบอกอีกว่าอีกไม่นานก็จะได้เลื่อนขั้นเป็นมหาเศรษฐี มาแทนที่ฉันหรือไง？”

เซี่ยสิงจู๋ไม่ได้พูดอะไร ใบหน้าของเฉินจื่อเหา จางเทียนเหอและหลี่ซื่อไห่ก็ซีดมากขึ้นกว่าเดิม ที่แท้ผู้นำตระกูลเซี่ยก็ยืนอยู่นานแล้ว

แววตาของเฉินจื่อเหานั้นส่องแสงประกายความรุนแรง คว้าผมของเฉิงเพ่ยและโยนลงไปที่ด้านหน้าของเซี่ยสิงจู๋อย่างแรง

“ผู้นำตระกูลเซี่ย พวกเราไม่มีความคิดแบบนั้นแน่ๆครับ เป็นเพราะยัยผู้หญิงเลวคนนี้ ที่ไม่ให้ความสำคัญกับท่าน ไม่มีท่านในสายตา แถมยังมาดูหมิ่นผู้นำตระกูลเซี่ยอีก ควรตายจริงๆ！”

“ใช่ครับท่านผู้นำตระกูลเซี่ย ผมจะให้หล่อนมาขอโทษท่าน！”

จางเทียนเหอพูดด้วยใบหน้าที่มืดมน ตบเข้าไปที่ใบหน้าของเฉิงเพ่ยอย่างหนักและตะโกนออกมาอย่างโกรธเคือง “กล้ามากนักนะที่มาดูถูกท่านผู้นำตระกูลเซี่ยแบบนี้ ยังไม่รีบไปขอโทษอีก！”

เฉิงเพ่ยนั้นรู้สึกกลัวแทบตาย หล่อนไม่ได้สนใจความเจ็บปวดทางร่างกาย ค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองไปที่เซี่ยสิงจู๋

“เขาคือ...ผู้นำตระกูลเซี่ยงั้นเหรอ？”

“รู้แบบนี้แล้ว ยังจะกล้าดูถูกท่านผู้นำตระกูลอีกเหรอ？อยากตายหรือไง！”

ใบหน้าของหลี่ซื่อไห่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา

“ฉัน...”