เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 472

ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงรองเท้าหนังที่ชัดเจนรอยมาจากไกล เหมือนดั่งเสียงแห่งความตายค่อยๆไปกระทบใจของโจวข่าย

ตอนนี้สีหน้าเขาขาวซีด ใจของเขาเต้นแรกมาก เหมือนหัวใจกำลังจะหลุดออกมา

ถังเฉาค่อยๆ หรี่ตา

เสียงฝีเท้านี้ดูเร่งรีบแต่จับจังหวะได้ เป็นเสียงฝีเท้าของเซี่ยหรูหลงแน่นอน

หลินจ้าวหยูนและซูเซี่ยก็ได้มองไปทางโต๊ะอาหารอย่างแปลกใจ

เธอมาอยู่ที่เจียงหนานนี้ก็ระยะหนึ่งแล้ว ชื่อเซี่ยหรูหลงก็เคยได้ยินมาบ้าง

หนึ่งในสามคุณชายแห่งเจียงหนาน

แถมยังเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในตระกูลเซี่ย

พวกเธอยังไม่เคยเจอหน้าเขาเลย

แกร๊ก！

เสียงฝีเท้าได้มาถึงหน้าประตู และประตูถูกเปิดออกอย่างแรก และมีผู้ชายที่หล่อที่ใส่เสื้อหางม้าเดินเข้ามา

ผู้หญิงที่อยู่ในโต๊ะอาหารพยายามกระซิบคุยกันด้วยเสียงที่เบา

“เซี่ยหรูหลง เซี่ยหรูหลงจริงๆ ด้วย!”

“วันนี้ได้เจอตัวจริงของเขาสักที!”

“หล่อมาก!”

หวังอิ่งก็อ้าปากค้างมองไปที่เซี่ยหรูหลง เธอก็แค่ให้ผู้จัดการเรียกเซี่ยหรูหลงมา แต่ไม่คิดว่าเขาจะมาจริงๆ

โจวข่ายมีสีหน้าที่ขาวซีดและกดดันจนหายใจไม่ออก

“ใครบอกว่ารู้จักฉัน แถมยังเป็นแขกที่ฉันเชิญมา？”

เซี่ยหรูหลงไม่ได้เหลือบตามอง และถามด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย

ได้ยินประโยคนี้แล้ว โจวข่ายไม่กล้าที่จะออกเสียงเลย

หวังอิ่งและเปาฉวนเมื่อได้สติกลับมา ก็ได้ไปต้อนรับเซี่ยหรูหลงด้วยรอยยิ้ม

“คุณชายเซี่ย ผมเป็นประธานบริษัทอินเตอร์เนตเปาฉวนเปาฉวน ผมเคยได้ยินชื่อของคุณมานานแล้ว”

“คนนี้คือสามีฉัน และนี่คือเพื่อนๆของฉัน”

เปาฉวนและหวังอิ่งพูดตามๆกัน

ทันใดนั้นเซี่ยหรูหลงขมวดคิ้วและเขาจำสองคนนี้ไม่ได้เลย

เหมือนรู้สึกได้ถึงแววตาที่ไม่พอใจของเซี่ยหรูหลง หวังอิ่งรีบพูดออกมาว่า: “แน่นอนว่าคุณชายเซี่ย คุณพึ่งเคยเจอพวกเราเป็นครั้งแรก แต่เพื่อนเก่าของพวกเราคนหนึ่ง ได้กลายเป็นบุคคนสำคัญในวางการเพื่อนของคุณไปแล้ว ไม่นานที่ผ่านมาคุณก็ได้เลี้ยงอาหารอร่อยและไวน์…..!”

หวังอิ่งก็ได้ผลักโจวข่ายออกมา

ตอนนี้สายตาของเซี่ยหรูหลงก็ตกไปอยู่ที่ตัวโจวข่าย: “นายเองหรือ ที่บอกว่าเป็นแขกที่ได้รับเชิญในวงเพื่อนของฉัน ฉันยังเลี้ยงอาหารอร่อยๆ และไวน์ราคาแพงนายหรือ?”

โจวข่ายตกใจจนไม่กล้าออกเสียงแม้แต่น้อย ในใจของเขาได้ด่าหวังอิ่งไปถึงบรรพบุรุษแล้ว

เขาฝืนยิ้มออกมา: “ คุณชายเซี่ย คุณจำผมไม่ได้หรือ เราเคยเจอกันอยู่ครั้งหนึ่งนะ ที่อาคารกงซานเจียงหนาน”

อาคารกงซานก็คือที่ที่เขาทำงาน

เซี่ยหรูหลงนึกไปนึกมา ก็ได้นึกขึ้นมาได้: “ฉันนึกขึ้นได้แล้ว นายชื่อ……โจวข่ายใช่มั้ย?”

“ใช่ครับ ผมเอง!”

โจวข่ายดีใจมาก และใจของเขาผ่อนคลายลงไม่น้อย

หวังอิ่งและเพื่อนก็ได้ตื่นเต้นขึ้นมา

แต่คำพูดต่อไปของเซี่ยหรูหลงกลับทำให้พวกเธอแข็งทื่อไปหมด

“ระหว่างเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น? นานกล้าเอาชื่อฉันไปหลอกคนอื่นหรือ?”

เซี่ยหรูหลงใช้สายตาที่เย็นชาหรี่ตามองไปที่โจวข่าย

ทันใดนั้นโจวข่ายเอ๋อไปเลย: “เป็นการเข้าใจผิด นี่เป็นการเข้าใจผิด…..”

“เข้าใจผิดหรือ?”

เซี่ยหรูหลงค่อยๆเดินเข้ามา

“คนระดับพวกคุณ มาเป็นแขกที่ฉันเชิญได้ตอนไหน? นายเหมาะสมแล้วหรือ?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว หวังอิ่งก็อึ้งไปเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงต่งลี่ สวีเจีย

ตอนแรกคิดว่าถ้าเชิญเซี่ยหรูหลงมา ถ้าพวกเธอได้ไปเป็นแฟนของเขาได้ ชาตินี้คงไม่ต้องกลัวอดตาย

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเซี่ยหรูหลงกับโจวข่ายกลับไม่ได้สนิทกัน

หวังอิ่งก็ได้เอ๋อไปเลย เธอรู้สึกผิดที่ตัดสินใจให้ผู้จัดการเรียกเซี่ยหรูหลงมา