เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 474

ได้ยินเสียงที่อ่อนแรงของเธอ สีหน้าของถังเฉาเปลี่ยนไปทันทีและรีบถามไปว่า: “ไป๋เสว่ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”

“ข้างๆริมแม่น้ำของอาคารตาแห่งโลก……”

เจียงไป๋เสว่พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหอบเหนื่อยมาก

ได้ยินแบบนี้ ถังเฉารีบพูดว่า: “ฉันจะรีบไป เธอห้ามวางสายนะ”

เสียงในสายได้เงียบไป มีเพียงเสียงหายใจที่เบาและเสียงลมที่แรก

ถังเฉาเหยียบคันเร่ง และมุ่งหน้าไปที่เจียงหนานอาคารตาแห่งโลก

อาคารตาแห่งโลกเป็นสิ่งก่อสร้างที่ขึ้นชื่อของเจียงหนาน รูปทรงเหมือนดวงตาที่จ้องมองไปที่ท้องฟ้าถึงได้ชื่อนี้มา

รอบด้านจะเป็นริมแม่น้ำบางคืนจะมีลมพัดแรกมาก

ถังเฉาใช้ความเร็วสุดขีดมุ่งหน้าไปหาเธอ ก่อนที่ถังเฉาจะมาเจียงหนาน เขาและเจียงไป๋เสว่เกิดการขัดแย้งกันเล็กน้อย

เจียงไป๋เสว่สืบมาว่าหลี่เห้ายังไม่ตาย และอยากจะสิบเรื่องนี้กับถังเฉา

แต่ตอนนี้ถังเฉารู้สึกว่าหลี่เห้าในตอนนี้ ไม่ใช่คนคนเดิมที่พวกเขารู้จักแล้ว

ดังนั้นทั้งสองคนก็เห็นต่างเกิดการทะเลาะกันขึ้นมา เจียงไป๋เสว่ก็เลยไปเจียงหนานตามหาหลี่เห้าด้วยตนเอง

น่าจะถูกคนอื่นโจมตีตอนที่กำลังตามหาหลี่เห้าแน่ๆ

ตอนนี้ในใจถังเฉาก็ภาวนาว่า: “ไป๋เสว่ เธออย่าเป็นอะไรไปนะ……”

ยี่สิบนาทีผ่านไป ถังเฉาได้มาถึงที่ริมแม่น้ำที่อาคารตาแห่งโลก

ตรงหน้าเขามีภาพที่ทำชวนให้คนตกอกตกใจเป็นเลือดที่กองอยู่เต็มพื้น

หินและต้นสนที่อยู่ข้างๆฝั่ง มีรอยฟันที่เห็นได้ชัด ที่นี้น่าจะผ่านศึกสงครามที่ใหญ่หลวงมาแน่นอน

ถังเฉานั่งยองๆลง เอามือไปเช็ดเลือดที่อยู่บนพื้น แววตาของเขามืดมน

เลือดนี้เป็นเลือดที่แห้งจนดำไปแล้ว

เลือดของคนเมื่อผ่านลมและจับตัวเป็นก้อนถึงจะมีสีแดงดำแบบนี้

ทันใดนั้น ถังเฉาเห็นรอยเลือดที่ลากไปเป็นทางไปข้างหน้า เลือดนี้ยังแดงสดอยู่เลย

ถังเฉาเดินตามรอยเลือดนี้ไป และเห็นเจียงไป๋เสว่นั่งพิงท่อนไม้อยู่

เธอก็ยังใส่ชุดหนังสีดำตัวนั้นเหมือนเดิม แต่ที่ต่างออกไปก็คือตัวของเธอเต็มไปด้วยเลือด

ใบหน้าเธอขาวซีดเหมือนกระดาษ เธอได้ยินเสียงฝีเท้าถึงได้ลืมตาขึ้นมา

เมื่อเห็นถังเฉาแล้ว เธอได้ปรากฏรอยยิ้มออกมา และหลับตาอย่างสบายใจไปอีกครั้ง

“ไป๋เสว่！”

ถังเฉารีบตรงเข้าไป ประคองเธอไว้

ตอนที่เธอลุกขึ้นมา ถังเฉาถึงพบว่า แผนหลังของเธอมีรอยที่ถูกมีดฟันเป็นแนวยาวกว่าสามสิบเซนติเมตรเหมือนถูกมีดตะขาบบาดอย่างไงอย่างนั้น

นอกจากนี้แล้วบริเวณท้องก็ถูกยิงด้วยกระสุนหนึ่งนัด

แต่กระสุนไม่ได้เข้าไปลึกมากเลือดสดๆไหลออกมาไม่หยุด

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเธอถึงถูกจู่โจม？”

สีหน้าของถังเฉามืดมนสุดขีดและถามไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เจียงไป๋เสว่หายใจเข้าลึกๆและพูดออกมาว่า

“หลี่เห้าเคยปรากฏตัวขึ้นที่นี่”

“แล้วอย่างไงต่อ?”

“เธอแอบตามเขามา แต่ระหว่างทางเขาหายตัวไป ตอนเธอจะกลับแล้วถูกคนอื่นจู่โจมหรือ?”

“คนที่จู่โจมเธอหน้าตาแบบไหน เธอจำได้มั้ย?”

ถังเฉาถามต่อ

เจียงไป๋เสว่ส่ายหัว: “พวกเขาทั้งหมดใส่เสื้อสีดำและสวมหน้ากาก พวกเขาควรจะเป็นคนของ 'หว่างเหลี่ยง'”

“พวกเขามีสองคน คนหนึ่งใช้มีด อีกคนหนึ่งใช้ปืนซุ่มยิงอยู่ที่ไหนสักแห่ง ฉันถูกยิ่งฉันถึงบาดเจ็บหนักขนาดนี้”

ถังเฉาไม่ได้พูดอะไร เขามองไปที่เลือดที่แห้งจนดำเป็นทางนั้นอย่างจดจ่อ

ขณะเดียวกันถังเฉายังไม่ได้ถามคำถามหนึ่งไป

ทำไมยิงเธอจนบาดเจ็บสาหัส แต่ไม่ได้ฆ่าเธอ

ถังเฉาแบกเจียงไป๋เสว่ขึ้นหลัง: “ไปกันเถอะ ไปที่ฉัน”

ตอนไปถึงที่โรงแรม เขาประคองเจียงไป๋เสว่ไปนอนบนเตียง

ผ้าปูที่นอนที่ขาวได้กลายเป็นสีแดงทันที

“เธออย่าขยับนะ เดียวฉันไปเอาแอลกอฮอล์กับผ้าพันแผล”

ไม่นานถังเฉาก็ได้เอาแอลกอฮอล์และแหนบมา และผ้าขนหนูสีขาวมา ค่อยๆเลิกเสื้อหนังของฉีกขาดขึ้นมา

บริเวณท้องที่ถูกยิงเต็มไปด้วยเลือดแลือดกับเนื้อปนกันจนแยกไม่ออกว่า