เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 50

บทที่ 50 แสดงความขอโทษอย่างจริงใจ

ฝันร้ายของตระกูลหลินก็ยังคงต่อเนื่องอยู่ หนี้สินสามสิบห้าล้าน กดดันจนทุกคนแถบหายใจไม่ออก

ไม่ว่าจะเป็นหลินเจิ้นสง หรือว่าเป็นหลินฉ่ายเวย โจวเหม่ยหยูน หรือเป็นหลินจ้อง โจวซูหัว ทุกคนก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ พยายามทุกวิถีทางเพื่อรวบรวมเงิน แต่ก็ไม่ได้รับความช่วยเหลือเลย

เงินในบัญชีบริษัททุกฝากไว้ในธนาคารทั้งหมด แต่ตอนที่จะถอนออกมานั้น อนุมัติดันไม่ผ่าน เหตุผลเพราะทางธนาคารสงสัยบัญชีบริษัทสาขาย่อยของตระกูลหลินไม่สะอาด จำเป็นต้องตรวจสอบอย่างเคร่งครัดก่อน ถึงจะอนุมัติให้ถอนออกได้

นี่เป็นขั้นตอนการที่ยุ่งยากมาก ไม่มีเวลาหนึ่งสัปดาห์ก็ทำไม่ได้แน่

บริษัทอื่นๆ ต่างก็ได้ปฏิเสธไปด้วย ราวกับตระกูลหลินเป็นหนูที่ข้ามถนน ทุกคนต่างพากันตี

สุดท้ายไปทำเรื่องกู้ยืมกับธนาคาร เนื่องด้วยไม่มีความน่าเชื่อถือพอ ไม่ได้รับการอนุมัติ

เวลาชั่วขณะหนึ่ง ตระกูลหลินดูเหมือนถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง ไม่มีคนช่วยเหลือไม่พอ ยังโดนบีบบังคับทุกที่ กดดัน ดูๆแล้วเวลาหนึ่งอาทิตย์ก็ใกล้เข้ามาแล้ว จำนวนเงินที่ห่างจากสามสิบห้าล้าน ยังอีกเยอะ

นอกจากนี้ คนของจ้าวลิ่วก็ยังมาสั่งสอนตระกูลหลินเป็นครั้งคราว แม้ไม่ได้ทำลายจนมีเลือดนอง แต่ก็ทำให้ทุกคนในตระกูลหลินตกใจหนักไม่เบา

ไม่ส่งคนมาข่มขู่ ก็จะมาโยนก้อนหินตอนเที่ยงคืน ยังเขียนตัวหนังสือเลือดบนกำแพงบ้านพวกเขา หลายวันผ่านมา ทำให้ปราสาทเสื่อมโทรมไปแล้ว

สุดท้าย มีคนสังเกตเห็นว่ามีคนจูงใจแกล้งตระกูลหลิน แต่จะเป็นใครกันล่ะ？

ไม่มีใครทายถูก

ระยะห่างหนึ่งสัปดาห์ที่จะสิ้นสุดลง ยังเหลืออีกหนึ่งวัน

ทั้งตระกูลหลินโศกเศร้ามืดมนไปหมด ทุกคนต่างมีรอยคล้ำใต้ตา ป่วยเป็นภาวะซึมเศร้า

พวกเขาเหนื่อยมากพอแล้ว ตอนกลางวันวุ่นอยู่กับการรวบรวมเงินยุ่งจนเหมือนดั่งหัวถูกไฟไหม้ ตอนกลางคืนก็จะถูกระรานจากพวกนักเลงตระกูลจ้าวอีก แม้แต่เวลานอนยังไม่ได้นอนดีดี ชีวิตแบบนี้ก็ต่อเนื่องมาหลายวันแล้ว

“ฉันทนไม่ไหวแล้ว！”จู่ๆหลินฉ่ายเวยก็ร้องกรี๊ดออกมาเพราะทนไม่ไหว

ไม่กี่วันผ่านมา สีหน้าของเธอโทรมลงไม่น้อย แม้กระทั่งแป้งรองพื้นก็ไม่กล้าทา เพราะสภาพเธอในตอนนี้ หากทาแป้งรองพื้นแล้วจะทำให้ยิ่งดูเหมือนผีผู้หญิง

ใบหน้าที่ซีดขาว ลูกตาที่ใหญ่ทะลักออกมาข้างนอก ในดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด ผมเผ้ารกรุงรัง ตอนที่หลินฉ่ายเวยส่องกระจกนั้น สงสัยหลายครั้งว่าคนในกระจกไม่ใช่ตัวเอง

คนอื่นๆก็ดีไปไม่ถึงไหน ยิ่งเมื่อถึงตอนกลางคืน ผมของหลินจ้องร่วงเป็นกำๆ หากเป็นอย่างนี้ต่อไป ห่างจากการหลุดร่วงของผมจนหมดไม่ไกลละ

“ฉันจะโทรหาไอ้ไร้ประโยชน์นั้นตอนนี้ เรื่องอะไรที่เขาทำผิด ต้องให้พวกเรามารับผิดชอบ？โกรธมากจริงๆ----”

หลินฉ่ายเวยโกรธจนตัวสั่น หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรไปหาเบอร์หนึ่ง

ไม่นาน ก็มีคนรับสาย มีเสียงที่สงบนิ่งลอยมา：“ฮัลโหล”

“ไอ้ไร้ประโยชน์ เรื่องสามเรื่องที่นายสัญญาล่ะ？จัดการเรียบร้อยหรือยัง？”หลินฉ่ายเวยถามด้วยเสียงแข็ง

อีกฝั่งของโทรศัพท์นิ่งคิดไปสักพัก แล้วกล่าวว่า：“ห่างจากเวลาที่กำหนดยังเหลืออีกหนึ่งวัน ใจร้อนไปทำไม？”

“ฮึฮึ นายก็รู้เหรอว่ายังเหลือแค่หนึ่งวัน？ด้วยบุญของนาย ตระกูลหลินจบแล้ว จบกันหมดแล้ว！”

หลินฉ่ายเวยเหมือนการระบายอย่างนั้น ตะโกนเสียงดังเอะอะโวยวาย ทั่วทั้งใบหน้ากลายเป็นคับแค้นใจมาก：“ถังเฉา นายกลับมาเดี๋ยวนี้เลย แล้วไปกล่าวขอโทษที่ตระกูลหวาง ตอนนี้ เดี๋ยวนี้！”

ในสายนั้น น้ำเสียงของถังเฉาก็ยังคงเงียบนิ่ง：“ขอโทษ ตอนนี้ยังไม่มีเวลา โปรดยกโทษให้ฉันที่ทำตามคำสั่งไม่ได้ พรุ่งนี้ ฉันจะมาตระกูลหลินจัดการทุกอย่างโดยธรรมชาติ”

พูดจบ ก็ได้วางสายไป

“เขาว่ายังไง？”โจวเหม่ยหยูนถามด้วยใบหน้าที่เย็นชา

“เขาว่า รอให้ถึงวันกำหนดพรุ่งนี้ ค่อยมา”

น้ำเสียงหลินฉ่ายเวยเย็นชาจนพูดไม่ออก：“รอเขามาถึง เรื่องทุกอย่างก็บานปลายหมดละ”

“ฉ่ายเวย หากไม่มีทางออกจริงๆ ก็แค่เอาบริษัทไปจำนอง ส่วนไอ้ไร้ประโยชน์นั่น……”

ทันใดนั้นท่าทางของโจวเหม่ยหยูนก็กลายเป็นเลวขึ้นมา：“เขาต้องไปติดคุก สิ่งที่พวกเราเสียไปคือบริษัท สิ่งที่เขาต้องได้คือ การติดคุก！”

คนอื่นๆในตระกูลหลิน สีหน้าของทุกคนต่างดูไม่ได้ แทบจะทนไม่ไหวที่จะฆ่าถังเฉาเร็วๆ

“ดูเหมือนว่าพวกเขาถูกบังคับจนเหลืออดแล้ว”

ด้วยสิ่งนี้แล้ว ถังเฉานั่งบนโซฟาอย่างสบายๆที่คฤหาสน์ซานสุ่ย พูดเบาๆ

“ใช่แล้ว”

เฟิ่งหวงก็เหมือนทุกครั้งไม่ได้แสดงอาการที่ใบหน้า

จากที่เธอดูแล้ว ความโง่ของตระกูลหลินมันโง่มาก ตามหาที่พึ่งจนแทบพลิกแผ่นดิน หากรู้ไหมว่า ที่พึ่งที่ใหญ่โตที่สุด ก็อยู่ข้างๆกาย แต่กลับเมินเฉยซะงั้น

ถังเฉาหัวเราะเบาๆ กล่าวถาม：“ตระกูลหวางกับฝั่งจ้าวลิ่วมีการตอบสนองอะไรไหม？”

“เก้าโมงเช้าพรุ่งนี้ ทั้งสองบ้านต้องขอโทษตรงเวลา”