เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 517

ในขณะเดียวกัน ที่ตระกูลหู

รถเมอร์เซเดส-เบนซ์ สีดำคันหนึ่งค่อย ๆ จอดลง หูจิ้งซูอุ้มถังเสี่ยวลี้ลงจากรถ

เด็กน้อยมองไปรอบ ๆ มองดูสิ่งปลูกสร้างที่แปลกตา เธอถามด้วยความไร้เดียงสาไปว่า: “พี่สาวหูที่นี่คือที่ไหน?”

หูจิ้งซูยิ้มแล้วพูดว่า: “ที่นี่เป็นบ้านเดิมของพี่ วันนี้เป็นงานวันเกิดของคุณปู่ของพี่ เธอล่ะ รอคุณพ่อของเธอมารับอยู่ที่นี่ ดีไหม?”

“ดี......”

ถังเสี่ยวลี้ตอบด้วยเสียงเล็ก ๆ

เด็กน้อยยังคงกลัวคนแปลกหน้าอยู่บ้าง บางทีรอให้เธอโตอีกสักหน่อย ก็จะดีขึ้น

เวลานี้ยังเช้าอยู่ ตระกูลหูยังไม่มีใครมาถึง หูจิ้งซูพาถังเสี่ยวลี้เข้าไปในห้อง ๆ หนึ่ง

ถังเสี่ยวลี้เฉลียวฉลาด มาถึงในบ้านของผู้อื่น ไม่วิ่งเล่นซุกซนเหมือนอยู่ที่บ้านของตัวเอง หลบไปนั่งอ่านนิทานที่มุมหนึ่งของห้อง

หูจิ้งซูก็นั่งดูอยู่ข้าง ๆ

ไม่รู้เพราะอะไร จู่ ๆ หูจิ้งซูชื่นชอบถังเสี่ยวลี้ขึ้นมาอย่างมาก

ถังเสี่ยวลี้มีหน้าตาที่สวยงามเหมือนกับหลินชิงเสว่ อ่อนน้อมมาก มองออก อีกหน่อยถังเสี่ยวลี้โตขึ้นจะต้องสวยงามโดดเด่นมากขนาดไหน

แต่สิ่งทำให้หูจิ้งซูหลงรักไม่ใช่สิ่งนี้ แต่เด็กคนนี้เป็นคนมีน้ำใจเข้าอกเข้าใจผู้อื่นมาก

ความประพฤติที่น่ารัก ทำให้หูจิ้งซูมีความเป็นแม่มากขึ้น

เธอเกิดความคิดขึ้นในทันที ตนเองอายุก็ไม่น้อยแล้ว

ถึงเวลา ที่ควรจะพูดถึงความรักที่เรียบง่าย โดยไม่จำเป็นต้องโลดโผน จากนั้นก็มีลูกน้อยตัวอ้วนน่ารักสักคนหนึ่ง

หูจิ้งซูมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก โดยไม่รู้สึกตัว

เธอถอดแว่นตา เดินมานั่งข้าง ๆ ถังเสี่ยวลี้

“กำลังดูอะไรอยู่เหรอ?”

เธอยิ้มถาม

“นิทานของแอนเดอร์เซน!”

ถังเสี่ยวลี้ชี้ไปที่หน้าปกแล้วพูดตอบ

“พี่อ่านให้เธอฟังดีไหม?”

หูจิ้งซูถามอย่างจริงจัง

เด็กอายุห้าหกขวบ สามารถแยกวิเคราะห์ถูกผิดได้แล้ว

เธออยากรู้ว่า ในสายตาของถังเสี่ยวลี้ ตัวเองดีหรือไม่ดี

ถังเสี่ยวลี้เงยหน้ามองไปที่เธอ จู่ ๆก้หรี่ตาแย้มยิ้มพูดว่า: “ได้”

และยื่นหนังสือนิทานให้กับหูจิ้งซู

หูจิ้งซูดีใจมาก เล่านิทานออกมาเรื่องแล้วเรื่องเล่า

ไม่นาน ถังเสี่ยวลี้ขยี้ตา รู้สึกง่วง

“ทำไมคุณพ่อยังไม่มารับอีกล่ะ?”

เธอมองไปที่นอกหน้าต่างแล้วพูด

“อย่ากังวลเลย อีกเดี๋ยวคุณพ่อก็จะมารับเธอกลับบ้านแล้ว”

หูจิ้งซูมองดูถังเสี่ยวลี้ด้วยแววตาออดอ้อน

แต่ส่วนลึกของดวงตานั้น กลับมีความวิตกกังวลอยู่ลึก ๆ

แม้เธอและถังเฉาจะมีความสัมพันธ์ เป็นศัตรูกัน แต่เมื่อยืนอยู่บนจุดยืนของตัวเอง เธอก็ไม่อยากให้ถังเฉาเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“จะต้องกลับมาให้ได้......”

เธออธิษฐานอยู่ภายในใจ

ถังเสี่ยวลี้โบกมือแล้วพูดว่า: “ไม่อยากฟังนิทานแล้ว ทุกครั้งก่อนนอนคุณพ่อจะไม่เล่านิทานให้ฟัง”

หูจิ้งซูถามด้วยความประหลาดใจ: “อย่างนั้นปกติคุณพ่อของเธอเล่าอะไรให้เธอฟังล่ะ?”

“เล่าเรื่องราวของคุณพ่อ!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ถังเสี่ยวลี้ยิ้มอย่างสุขใจ: “คุณพ่อมีเรื่องราวมากมาย คุณพ่อเป็นฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่!”

ทันทีที่พูด ในใจของหูจิ้งซูรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอดไม่ได้ที่จะถาม: “งั้นเสี่ยวลี้ยังจำได้มั้ย？คุณพ่อของเธอ มีเรื่องราวอะไรบ้าง?”

ถังเสี่ยวลี้เอียงศีรษะคิดดู แล้วพูดว่า: “บางส่วนก็ลืมไปแล้ว บางส่วนก็จำได้”

“งั้นก็เล่าในส่วนที่เธอจำได้แล้วกัน”

จู่ ๆ หัวใจของหูจิ้งซูก็เต้นแรงขึ้นมา

“ได้ ได้”

ถังเสี่ยวลี้พูดขึ้นมาทันที: “เมื่อห้าปีก่อนคุณพ่อเป็นทหาร ในสนามรบฆ่าศัตรูไปเป็นจำนวนมาก......”