เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 603

“แกเข้าไปได้เหรอ?”

“ถังเฉาแกเสแสร้งต่อไปเถอะ สนามกีฬาเมืองเจียงเฉิงในวันนี้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจะเข้าไปได้ พวกที่เหมาตั๋วมาขายโก่งราคาของประชุมแดนเหนือ ก็มาขายแพงหูฉี่ แถมยังไม่มีตลาดให้ขายด้วย ภรรยาของแกยังได้มาแค่ใบเดียวเลย แล้วน้ำหน้าอย่างแกจะหามาได้เหรอ?”

เย่เซ่าเตี๋ยใบหน้ายิ้มอย่างเยาะเย้ย สายตาที่มองถังเฉา ก็เหมือนกับกำลังมองลิงในคณะละครสัตว์อยู่อย่างไรอย่างนั้น

หลินรั่วหวีก็ยิ่งมองเขาเย็นชาขึ้น ช่างน่าขายหน้าเกินไปแล้ว

เว่ยหมิงจวินพูดกับถังเฉาไปตรงๆ“แกจะอยู่ที่นี่ต่อก็ได้ พวกเราไม่สน แต่แกห้ามบอกว่าเป็นคนของตระกูลหลินเด็ดขาด มันขายหน้าของพวกเรา！”

ถังเฉาขมวดคิ้ว ใครๆต่างก็รู้สึกโกรธโมโหได้ทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่เขา

“ผมอยู่ที่นี่เพื่อรอคน จะมีคนพาผมเข้าไป แล้วยังไง? ในส่วนนี้ก็ต้องรายงานให้พวกคุณทราบด้วยเหรอ?”

ถังเฉาค่อยๆลุกขึ้นยืน ในม่านตาดำมืด แฝงไปด้วยแสงที่น่าดึงดูด

เย่เซ่าเตี๋ยตกใจขึ้นมา ผ่านไปสักพัก เธอก็รู้สึกว่าอุณหภูมิรอบๆตัวของเธอลดลงฮวบ

ทำให้นึกถึงตอนที่ถูกถังเฉาถีบลงจากบันไดเมื่อครั้งที่แล้ว ตาของเย่เซ่าเตี๋ยก็กระตุก ไม่กล้าประชันหน้ากับถังเฉา

“เอาเถอะ ฉันไม่สนแกแล้ว แกกินซาลาเปาอยู่ที่นี่ต่อไปเถอะ！”

เย่เซ่าเตี๋ยพูดคำพูดนี้ทิ้งท้ายเอาไว้ แล้วก็กลับขึ้นรถสปอร์ตคันนั้นไป

หลินรั่วหวีมองเขาอย่างนิ่งๆ จู่ๆก็เปิดปากพูดขึ้น“ในเมื่อแกบอกว่าจะเข้าไป ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะรอแก อย่าลืมข้อตกลงของพวกเราสองคนล่ะ”

พูดจบ หลินรั่วหวีก็ไม่สนใจอะไรอีก กลับขึ้นรถธุรกิจคันนั้นกับเว่ยหมิงจวินไปทันที

ถังเฉาหยุดอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน จู่ๆแววตาก็เปลี่ยนเป็นนิ่งลึก

เขาไม่ลืมข้อตกลงที่ได้ตกลงเอาไว้กับหลินรั่วหวีแน่นอนอยู่แล้ว

ครั้งที่แล้วตอนที่อยู่ที่วาเลียนท์ วิลล่า เขากับหลินรั่วหวีได้ตกลงว่าจะต่อสู้ใช้กำลังกัน

ปกติแล้วจะไม่สามารถลงมือได้ แต่ประชุมแดนเหนือ ก็จัดเตรียมสังเวียนให้กับพวกเขาเอาไว้อย่างดีแล้ว

จะเป็นหรือตาย ก็ล้วนเป็นชะตาของทุกคน

ถังเฉานั่งลงริมถนนอีกครั้ง รอเย่หรูอี้มาถึง

กริ๊งๆๆ！

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของถังเฉาก็ดังขึ้น

หลินชิงเสว่โทรมา

“พ่อ”

เพิ่งจะรับสาย ในสายกลับเป็นเสียงออดอ้อนของถังเสี่ยวลี้ดังขึ้นมา

“ทำไมพ่อยังไม่มาอีก หนูกับแม่รอนานมากแล้ว”

ถังเฉาเผยให้เห็นรอยยิ้มทันที พูดขึ้น“พ่อจะไปเดี๋ยวนี้แหละ ลูกเล่นกับแม่ไปก่อนนะ”

“ฮาโหล！สรุปแล้วคุณเข้ามาได้ไหม? ฉันเห็นที่นั่งเกือบจะเต็มหมดแล้วนะ”

พอมีเสียงในสายดังขึ้น ก็เปลี่ยนไปเป็นเสียงของหลินชิงเสว่

ถังเฉายิ้มอมทุกข์ ตอบกลับไปแบบลวกๆครั้งแล้วครั้งเล่า จึงหลอกเธอไปได้

รปภ.ที่อยู่ข้างๆจับตาดูเขามาตลอด พอเห็นเขาลุกขึ้นยืน พวกเขาก็เหมือนกับกำลังเผชิญกับศัตรูที่ทรงพลัง

“นายจะทำอะไร? คิดจะพุ่งเข้าไปเหรอ?”

ถังเฉากวาดสายตามองพวกเขาหนึ่งที“เมื่อตะกี้ผมบอกแล้วว่า ผมกำลังรอคนอยู่ เดี๋ยวก็มาแล้ว”

รปภ.หัวเราะ“รอคน? อย่างนายจะรอคนแบบไหนกัน? จะต้องเป็นพวกระดับล่างๆเหมือนกันนั่นแหละ”

รปภ.อีกคนหยิบกระบองออกมาข่มขู่“ฉันจะบอกนายนะ ฉันไม่สนว่านายกำลังรอใครอยู่ ไม่ว่ายังไงวันนี้นายอย่าคิดจะได้เข้าไปในสนามกีฬาเจียงเฉิง นายกับพวกของนายจะต้องไสหัวไปให้หมด！”

ในขณะนี้เอง จู่ๆบนถนนก็มีเสียงแตรรถดังขึ้น

แต่เนื่องจากรถบนถนนมีมากเกินไป มีเสียงปี๊นดังขึ้นไปทั่วทุกหนทุกแห่ง รปภ.ก็ไม่ได้สนใจ ไม่ได้หันหน้าไปมอง

พวกเขาก็ไม่ได้เห็นรถสปอร์ตเปิดประทุนที่ค่อยๆจอดลงอย่างช้าๆ

ปัง！

หญิงสาวที่สวมชุดกี่เพ้าสีม่วงดูโบราณคลาสสิคสวยงามแปลกตาคนหนึ่งลงมาจากรถ เดินมาตรงนี้ด้วยสีหน้านิ่งๆไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

พอเห็นภาพตรงหน้า ถังเฉาก็สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย พูดกับรปภ.ทั้งสองคน“ผมรู้สึกว่าพวกคุณสองคนอย่าพูดคำพูดพวกนี้จะดีกว่านะ”

รปภ.สองคนหัวเราะออกมายกใหญ่“ทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะ? ถ้าพวกเราพูดแล้วจะทำไม?”

“เป็นคนประเภทไหนก็จะคบคนประเภทนั้นเป็นเพื่อน สภาพนายดูเหมือนกรรมกรชาวบ้านขนาดนี้ ตำแหน่งของเพื่อนนายจะสูงสักแค่ไหนกันเชียว?”

เย่หรูอี้ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา สีหน้าก็เคร่งขรึมเรียบร้อยแล้ว ความเยือกเย็นแฝงเข้ามาในแววตา