เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 615

ผู้คนตรงนั้นเงียบกริบ มีเพียงเสียงกึกกัก ของเศษหินเศษปูนที่ร่วงลงมาเท่านั้น

ผู้คนที่ยืนอยู่โดยรอบ มองไปยังถังเฉาอย่างตื่นตะลึง

เย่เทียนหลงเป็นหนักยิ่งกว่า เพราะตอนนี้รู้สึกศรัทธาในตัวถังเฉาจนแทบจะก้มลงไปกราบอยู่แล้ว

ในระยะที่ใกล้ขนาดนี้ บวกกับตรงหน้ายังเป็นหงเทียนเฉินที่เปี่ยมไปด้วยกำลัง แต่ก็ยังหน้าไม่เปลี่ยนสีใจไม่แตกกระเจิงเลยสักนิด

แม้จะตัวก็ไม่ขยับไปไหนเลย

" ทำไมไม่หลบล่ะ? "

หงเทียนเฉินเองก็มองถังเฉาด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง แล้วถามออกมา

ถังเฉายิ้มเยาะแล้วพูดออกมาด้วยความถากถาง " คุณกล้าลงมือตรงนี้งั้นเหรอ? "

หงเทียนเฉินชะงักไป ถ้างั้นก็มีรอยยิ้มกริ่มผุดขึ้นมา " ดูเหมือนว่านายคงจะรู้อยู่แล้วว่า ฉันไม่กล้าลงมือกับนายที่นี่ เพราะรู้อย่างนี้ก็เลยไม่เกรงกลัวอะไรเลยสินะ "

เย่เทียนหลงเพิ่งจะดึงสติกลับมาได้ ที่แท้ถังเฉาก็รู้อยู่แล้วว่าฝ่ายตรงข้ามไม่กล้าลงมือหรอก

ถังเฉายิ้มขึ้นมานิ่งๆ " ถึงแม้ที่นี่จะลงมือได้ ได้มาท้องนาย ฉันคงไม่หลบหรอก "

ในสายตาคนทั่วไปนั้นหมัดของหงเทียนเฉินอาจจะดูมีพลัง แต่ในสายตาของถังเฉา ก็ไม่ได้ดูเก่งกาจอะไรขนาดนั้น

หงเทียนเฉินตกใจนิดๆ ก่อนจะหัวเราะหึๆ ออกมา " ตอนนี้ก็คงจะพูดได้ว่า เมื่อกี๊นายดูออกจริงๆ ว่าฉันจงใจทำให้หมัดมันเขวไปอีกทางงั้นเหรอ? "

ในส่วนห้องพักนั้น มันจะห้ามไม่ให้เกิดเรื่องปะทะ มิฉะนั้นจะถูกตัดสิทธิ์ในการเข้าแข่งขัน

ดังนั้น ไม่ว่าหงเทียนเฉินจะหัวร้อนยังไง ก็ไม่สามารถลงมือกับถังเฉาจริงๆ ได้

หมัดนี้ หงเทียนเฉินเพียงต้องการจะใช้ขู่ให้ถังเฉาตกใจก็เท่านั้น

เดิมตนหลงคิดว่าภายใต้หมัดนี้ ถังเฉาจะต้องตกใจจนหน้าถอดสี แล้วไม่กล้าจะโต้ตอบอะไรอีก

ไม่นึกเลยว่าถังเฉาแม้แต่จะหลบสักครั้งก็ไม่มี

หรือว่าตกใจจนนิ่งเป็นบ้าไปแล้ว ก็คงดูออกว่าเขาจะไม่กลับมาทำสิ่งแล้วไป และมั่นใจว่าเขาจะไม่กล้าลงมือ

จากที่ดูในความอวดดีและความเย่อหยิ่งของหงเทียนเฉินทำไมรู้สึกว่าถังเฉาเป็นอย่างหลังกันนะ?

ส่วนมากก็คงจะตกใจจนไม่กล้าขยับล่ะสิ!

หงเทียนเฉินเมื่อพูดออกไปแล้ว นักสู้ผู้แข็งแกร่งโดยรอบก็ถึงกับบางอ้อ ก่อนจะเริ่มส่งเสียงออกมา

" ที่แท้ก็ทำตัวเป็นขงเบ้งหลังเรื่องแสร้งทำเป็นรู้ อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ดูหมัดของคุณหงออกหรอก ตอนที่ออกหมัด ก็คงจะตกใจจนแน่นิ่งไปละมั้ง! "

" และยังจะทำตัวเป็นคนเก่งกาจอีกเหรอ? นึกว่าได้ใช้ชื่อของเจ้ามังกรแล้ว ก็จะเก่งแบบเจ้ามังกรหรือยังไง? "

" ฉันว่าถ้ารอได้ขึ้นเวที เขาก็คงโดนคุณหงแจกหมัดละมั้งนะ! "

" ...... "

ผู้เข้าแข่งขันรอบทิศตาแสดงสีหน้าเหยียดหยาม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนจะเย็นชา

" พวกนายไม่เคยเจอถัง...เอ๊ย คุณเจ้ามังกร ออกฝีไม้ลายมือเลยนะ ทำไมถึงรู้ว่าความสามารถที่แท้จริงของเขามันไม่ดีล่ะ? "

เมื่อได้ยินคำวิจารณ์ต่างๆ นานา ของคนรอบข้างแล้ว เย่เทียนหลงก็โกรธจัด และรีบแก้ต่างให้ถังเฉาทันที

" นายยืนอยู่ข้างเขา นายไม่เห็นหรือยังไง เขาโดนคุณหงทำให้ตกใจกลัวจนไม่กล้าขยับไปแล้วน่ะ! "

" คนอ่อนแอแบบนี้ นายยังจะแก้ต่างให้เขาอีกเหรอ? "

เย่เทียนหลงพูดแย้งออกไป ยังไม่นานก็ถูกกลุ่มคนเหล่านั้นรุมพูดจาแย่ๆ ใส่จนไม่มีชิ้นดี

ผู้มากฝีมือแห่งตระกูลฉิน ตระกูลถังไม่ได้พูดอะไรสักแอะ เพียงแค่มองอย่างงั้นเงียบๆ

หลินรั่วหวีเองก็เช่นกัน

เพราะตระกูลหลิน มีเพียงเขาคนเดียวที่ออกรบ

ไม่ได้เป็นเพราะว่าหาคนไม่ได้ แต่เป็นเพราะถูกหลินรั่วหวีปฏิเสธต่างหาก

เป็นเพราะเขาถือดี จึงคิดว่าในงานแข่งขันแดนเหนือไม่มีใครควรค่าแก่การเป็นศัตรูของเขา

" ไอ้หมอนี่ นายเป็นหัวหน้าสมาคมของเมืองหมิงจูสมาคมต่อสู้งั้นเหรอ? "

หงเทียนเฉินจู่ๆ ก็โพล่งออกมา สายตานั้นจองไปยังเย่เทียนหลงนิ่งๆ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

" จะอะไรอีกล่ะ "

สายตาของเย่เทียนหลงก็จ้องไปที่หงเทียนเฉินอย่างเย็นยะเยือกเช่นกัน แต่กลับรู้สึกรับรู้ได้ถึงแรงกดดันบางอย่าง

หงเทียนเฉินเป็นผู้ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเจ้าเก่า ที่สามารถครองตำแหน่งเมื่อฉกาจอันดับสองของเมืองเจียงเฉิงสมาคมต่อสู้ ก็เป็นตัวยืนยันว่าเขานั้นแข็งแรง เก่งกาจ

ก่อนหน้านี้เย่เทียนหลงก็เป็นคนภายนอกมาโดยตลอด แต่หลังจากได้เจอถังเฉาแล้ว ก็ได้ฝึกฝนพลังภายในออกมา

ถ้าสองคนได้รวมพลังกันแล้วล่ะก็ มันก็เป็นไปได้สูงที่เขาจะมีพลังที่แข็งแกร่งและดุร้าย

เมื่อเห็นว่าเย่เทียนหลงยอมรับแล้ว หงเทียนเฉินก็ยิ้มเยาะพร้อมใบหน้าที่เย็นชา " ไม่แปลกใจเลยว่าอยากจะช่วยเย่หรูอี้แห่งตระกูลเย่นั่น ที่แท้ก็ออกมาจากเมืองหมิงจูกันหมด! "

" ไม่อนุญาตให้นายพูดจาเหยียดหยามพี่ฉัน... "

เย่เทียนหลงโกรธจัด กำลังจะพูดประณามขึ้นมา

ไม่ว่าจะเป็นตระกูลจางหรือว่าตระกูลหลี่ ทั้งหมดก็ไม่ใช่ตระกูลที่แข็งแกร่งอะไร แม้กระทั่งตระกูลที่มีความร่ำรวยและมีอิทธิพลก็เทียบไม่ได้ โดยพื้นฐานแล้วในด้านๆ หนึ่งก็เป็นเพียงความสำเร็จเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น

มาเทียบกันแล้ว การสู้กันเองในตระกูลเย่ก็มากเกินไปหน่อย

ฉึก!

หงเทียนเฉินนำหน้าก่อน โดยการกระโจนพุ่ง กระโดดเข้าไปยังกลางเวที

โครม! เมื่อร่างกายที่สูงราวกับเสาเหล็กร่วงลงมา เวทีที่ถูกสร้างด้วยหินอ่อนก็ถูกเหยียบจนแหลกเป็นเสี่ยงๆ

โดยภาพนี้ ทำให้เกิดความสะท้อนใจของผู้คนที่ดูอยู่รอบๆ

เพียงแค่กระโดด ก็เปี่ยมไปด้วยพลังขนาดนี้ ถ้างั้นพลังที่แท้จริงของหงเทียนเฉินจะแข็งแกร่งขนาดไหน?

" เหอะๆ เย่หรูอี้ เธอจะเอาอะไรมาสู้ฉันยะ? "

เย่เซ่าเตี๋ยกับหงเทียนหยาก็กำลังมองฉากตรงหน้า แล้วหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชา

สายตาของหงเทียนเฉินเหมือนกับเสือที่กวาดตามองไปยังเย่เทียนหลง และพวกเขา นัยน์ตานั้นเป็นเส้นเลือดผุดขึ้นมา

ถังเฉาวางแผนที่จะลงมือ แต่เย่เทียนหลงกลับห้ามเอาไว้

" คุณถัง ให้ผมออกก่อนเถอะ "

ถังเฉาพยักหน้า เย่เทียนหลงก็พุ่งตัวไปยังเวทีประลอง

ชื่อเสียงไว้อิทธิพลที่ยิ่งใหญ่มโหฬารนี้ แต่หากเทียบกับหงเทียนเฉินก็ด้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด

หงเทียนเฉินขำออกมาเสียงเย็น : " ที่แท้ก็เป็นนายเอง พอดีเลย ฉันอยากจะรู้นักว่าน่าจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน "

" วันนี้พูดจาหยามเหยียดคุณถัง มันต้องตาย! "

เย่เทียนหลงแปลงตัวเป็นเงาสายฟ้าพุ่งเข้าไป และใช้หมัดโจมตีเข้าไปยังจุดยุทธศาสตร์สำคัญของหงเทียนเฉิน

แค่ลงมือ ก็กลายเป็นหมัดฟ้าร้อง

คนที่อยู่ด้านล่างเวทีรู้สึกว่าหมัดนี้ช่างทรงอานุภาพเป็นอย่างมาก

แต่หงเทียนเฉินกลับตัวนิ่งตรงตระหง่านไม่ได้ขยับไปไหน สีหน้ายังคงเย็นชา

ถึงแม้เย่เทียนหลงจะพยายามวาดมัดลงไปบนตัวของหงเทียนเฉินซึ่งเตรียมไว้ด้วยท่าทางที่ดุดันอย่างสุดกำลัง จู่ๆ ก็รู้สึกราวกับมีสึนามิขนาดใหญ่ ที่พัดพามาทางเย่เทียนหลง

เป๊ง!

เพียงเสี้ยววินาที ร่างของเขาก็ลอยขึ้นไป