เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 617

หงเทียนเฉินไม่จำเป็นต้องใช้แรงมากก็สามารถจัดการกับหัวหน้าสมาคมของสมาคมการต่อสู้หมิงจูอย่างเย่เทียนหลงได้ และยังใช้วิธีการที่ค่อนข้างจะโหดเหี้ยมเสียหน่อย เข่าข้างเดียวที่ทำให้แขนหนึ่งข้างของเย่เทียนหลงแหลกละเอียด

ฉากฉากนั้น ได้สั่นสะเทือนถึงใจผู้คนทั้งหมด

ฉึก!

จะเห็นได้ว่าบรรยากาศของสนามเลยตอนนี้ทุกที่กลับเต็มไปด้วยเสียงร้องตกใจ ภาพที่เห็นสำหรับผู้ที่ฝึกซ้อมหรืออยู่ในสังเวียนต่อสู้เป็นทุนเดิม ก็คงจะรู้สึกว่ามันโหดร้ายป่าเถื่อนอยู่บ้าง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดาที่ไม่เคยสัมผัสการต่อสู้มาก่อน

สายตาของพวกเขามองไปยังหงเทียนเฉินที่อยู่บนสังเวียนด้วยความหวาดกลัว ใจสั่นไม่หยุด

เพราะพวกเขารับรู้ได้ถึง กลิ่นอายของ สัตว์ป่าดุร้ายบนตัวหงเทียนเฉิน

" พี่ชาย! พี่ฟื้นขึ้นมาสิ! "

บนสังเวียนนั้น เสียงร้องของจ้าวเย็นหรานได้แหบหายไป ใบหน้าทุกปกคลุมไปด้วยน้ำตา

เธอไม่นึกเลยว่าสุดท้ายแล้วมันจะกลายเป็นแบบนี้ พี่ชายของเธอต้องแขนหักไปข้างหนึ่ง!

เมื่อกลับไปดูทางด้านเย่หรูอี้ ก็อยากที่จะรับไหวเช่นกัน เธอนั่งลงด้วยความหมดอาลัยตายอยาก

ในเวลาทั่วไป น้อยครั้งนักที่เธอจะแสดงอารมณ์หรือความรู้สึกออกมา แต่เมื่อเห็นเย่เทียนหลงแขนหักแล้ว ดูเหมือนเธอก็เสียศูนย์พอกัน

เย่เซ่าเตี๋ยที่อยู่ข้างๆ ก็ยังไม่หยุดที่จะหัวเราะอดสู

เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่า เย่เทียนหลงคือผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดของฝั่งเย่หรูอี้

ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดยังงั้นเหรอ หงเทียนเฉินยังออกแรงไม่ถึงหนึ่งยกก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว คงไม่ต้องพูดถึงคนอื่นแล้วล่ะ

ง่ายอย่างกับเชือดไก่ฆ่าหมา!

เย่หรูอี้ จะตีเสมอเธอได้อย่างไรนะ?

แต่เธอก็ไม่ได้ไปพูดจาเสียดสีเย่หรูอี้อีก อย่างแรกก็กลัวว่าผู้หญิงคนนี้เวลาเป็นบ้าก็จะทำเรื่องบ้าคลั่งออกมา อีกอย่างก็คือ เธอวางแผนว่าเมื่อการประชุมแดนเหนือสิ้นสุดลง ก็จะไล่ตะเพิดเย่หรูอี้ออกจากตระกูลเย่ไป เมื่อถึงเวลานั้น สภาพก็คงจะเหมือนลูกหมาตกน้ำ

ทางสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิง หงเทียนหยายิ้มออกมาอย่างเย็นชา

น้องชายแท้ๆ ของเขา ไม่ใช่แค่มีพลังที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง แต่ยังมีนิสัยดุร้ายมาตั้งแต่เกิด

ก็เป็นเหมือนอย่างคนในยุทธภพเล่าลือว่า ใจของเขานั้นช่างอาฆาตนัก

ถึงแม้จะเป็นเขาที่ต้องเจอกับหงเทียนเฉิน ก็คงไม่สามารถชนะได้อย่างร้อยเปอร์เซ็นต์

ไอ้คนอย่างไก่กระเบื้องสุนัขดินเผาอ่อนแอแตกหักง่ายแบบนั้น จะไปเป็นคู่แข่งของคนอื่นเขาได้ยังไง?

หงเทียนหยามองไปทางฝั่งของสมาคมการต่อสู้หมิงจูด้วยสายตาอาฆาต

การประชุมแดนเหนือครั้งนี้ ไม่เพียงแค่แข่งขันพลังที่เปี่ยมล้นของแต่ละตระกูล แต่ยังแข่งขันเรื่องตำแหน่งของสมาคมต่อสู้ในแต่ละเมืองด้วย

แต่ละสมาคมต่างส่งนักสู้ฝีมือดี เพื่อช่วงชิงลำดับฝีมือการประลองอย่างลับๆ

ถ้าเป็นยุคสมัยที่ตระกูลเหยียนได้ขึ้นมาควบคุมสมาคมการต่อสู้หมิงจูแล้วล่ะก็ หงเทียนหยานั่นก็คงหวาดเสียวอยู่บ้าง

แต่ตอนนี้เมืองหมิงจูบูโดได้เปลี่ยนยุคสมัยกันไปแล้ว ความสามารถก็คงไม่ไกลเกินเขานัก

" สมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงเอาอยู่แน่ ยังไงก็ต้องเป็นเมืองเจียงเฉิงของเรา! "

หงเทียนหยาโพล่งออกมาด้วยความชอบใจ

หงเทียนเฉินเดินเนิบๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้าของจ้าวเย็นหราน แล้วไล่สายตาลงไปที่เธอ : " เขาเป็นพี่ชายของเธอเหรอ? งั้นทำไมยังไม่รีบพาเขาลงไปอีกล่ะ "

" ฉันจะสู้กับคุณ! "

เมื่อโกรธและเสียใจจนถึงขีดสุด จ้าวเย็นหรานก็ร้องตะคอกออกมา ด้วยความกระวนกระวายและวิตกกังวล ตอนนี้เธอดูราวกับเป็นคนบ้า โผเข้าไปหาหงเทียนเฉิน

" อยากตายเรอะ! "

หงเทียนเฉินแววตาเย็นชา หันฝ่ามือเตรียมที่จะสับลงไป

แต่หลังจากนั้น มือที่ฟาดลงไปสัมผัสเพียงแค่อากาศ

" หือ? "

หงเทียนเฉินชะงัก หันกลับไปมองอีกทาง

ก็เห็นถังเฉาที่ไม่รู้โผล่มาตอนไหน เขากระโดดขึ้นมาอยู่บนสังเวียน แล้วใช้มือลากจ้าวเย็นหรานออกมา และอีกมือหนึ่งก็อุ้มเย่เทียนหลง และมองเขาด้วยสายตาเย็นยะเยือก

หงเทียนเฉินเมื่อเห็น ก็ขำออกมาชั่วขณะ " นายจะขึ้นเวทีงั้นเหรอ? "

ถังเฉาส่ายหัว " ฉันจะขึ้นเวที แต่ไม่ใช่ตอนนี้ จะดีที่สุดถ้านายภาวนาไม่ให้ตัวเองต้องมาเจอฉัน "

" ฮ่าฮ่าฮ่าๆ ........ "

เมื่อได้ยินดังนั้น หงเทียนเฉินก็รู้สึกเหมือนได้ยินเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง ก็อดไม่ได้ที่จะขำออกมายกใหญ่

" นายควรจะพูดกลับกันสิ? มันควรจะเป็น ดีที่สุดถ้านายภาวนาว่าไม่ต้องมาเจอฉันน่ะ! "

" เจ้าหมอนั่นที่โดนฉันต่อยหมัดเดียวก็ร่วงแล้ว นายมีความสามารถมากกว่ามันหรือไง? "

" อ๋อไม่สิ อีกอย่าง ในห้องพักนายตกใจหมัดของฉัน จนไม่กล้าขยับเลย เพิ่งจะผ่านมาเองลืมแล้วเหรอ? "

ตึ้ง!