เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 624

“...”

เงียบสงัด

เงียบราวกับตาย

นาทีนี้สายตาของทุกคนในสนามกีฬาล้วนแต่ทอดมองบนแขนข้างที่หักของหงเทียนหยาด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ

ท่าทางน่าอนาถเกินไป!

เส้นเลือดระเบิดทุกเส้น เลือดระเบิดกลายเป็นหมอกโลหิต เนื้อหนังที่แขนทั้งสองข้างล้วนแต่ม้วนออกไปด้านนอกเหมือนกับแผ่นกระดาษที่ถูกไฟลน

นี่ต้องแบกรับความเจ็บปวดรวดร้าวสักเพียงใดกัน?

ในตอนนี้ทุกคนล้วนแต่มีความหวาดกลัวอยู่ภายในใจ มองชายหนุ่มในนามของ ‘เจ้ามังกร’ ที่สวมหน้ากากสีดำด้วยสายตาที่ใกล้เคียงกับหวาดผวา

เขาหนุ่มกว่าหงเทียนหยา แต่ศักยภาพของเขากลับแข็งแกร่งยิ่งกว่าหงเทียนหยาเสียอีก

พวกของหลินชิงเสว่ เย่หรูอี้และเย่เซ่าเตี๋ย ไม่มีใครจะไม่เบิกตากว้างอ้าปากค้างเลย

“อ๊ากกก...”

ภายในสนามกีฬาที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนาของหงเทียนหยา สะเทือนประสาททั้งห้าของคนที่อยู่ในที่นั้นอย่างต่อเนื่อง

นี่เป็นถึงประธานของสมาคมการต่อสู้แห่งเหมืองเจียงเฉิงเชียวนะ!

ศักยภาพแข็งแกร่ง แต่เผชิญหน้ากับถังเฉาแล้ว หมัดแรกถูกหลบได้ หมัดที่สองไม่เพียงแต่ถูกถังเฉารับเอาไว้ทั้งหมด กลับยังเสียแขนข้างนั้นของเขาไป!

“คนที่ควรจะส่งไปอยู่ด้วยกันกับหงเทียนเฉินควรจะเป็นคุณนะ”

เสียงของถังเฉาเย็นยะเยือก จังหวะฝีเท้าราวกับเสียงแห่งความตาย เคาะเป็นเสียงอยู่ในใจของหงเทียนหยา

“ตามกฎของบูโด ก่อนความตายจะมาเยือน ล้วนแต่มีเวลาให้พูดสั่งเสีย”

ถังเฉาเอ่ยกับหงเทียนหยาอย่างเยือกเย็น

“แกกล้าฆ่าฉัน ทั้งสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่!”

หงเทียนหยามองถังเฉาด้วยสายตาหวาดกลัว ถึงแม้ว่าในดวงตาจะมีความเดือดดาล แต่ที่มากไปกว่านั้นก็คือความหวาดกลัว

ถังเฉายิ้มน้อย ๆ ในดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม “ผมกล้าฆ่าคุณที่เป็นประธานของสมาคมการต่อสู้คนนี้ คุณคิดว่าผมจะยังกลัวพวกลูกน้องของคุณพวกนั้นหรือ?”

ประโยคนั้นพูดได้อย่างจองหองอย่างบ้าคลั่ง ทางฝั่งสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงนั้นล้วนแต่มีความเดือดดาลเต็มใบหน้า

“ปล่อยประธานนะ!”

“แกกล้าฆ่าประธาน พวกเราจะไม่ปล่อยแกไว้แน่!”

พวกเขาตะโกนด้วยความเดือดดาลกันทุกคน

ทว่าถังเฉาไม่เอามาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่จ้องพวกเขาอย่างเย็นยะเยือก

“อย่าฆ่าฉัน... อย่าฆ่าฉันนะ...”

หงเทียนหยากุมแขนเอาไว้ หมอบอยู่บนพื้น ขอร้องอ้อนวอนไม่หยุด

คำพูดที่เขาพูด บรรดาผู้ชมล้วนแต่ฟังกันได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง คนส่วนใหญ่ล้วนตกตะลึง

ประธานของสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิง นึกไม่ถึงว่าจะขอให้ยกโทษให้?

ถังเฉาใบหน้าเย็นยะเยือก ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาที่มองไปยังหงเทียนหยาก็ยิ่งเต็มไปด้วยการดูถูก

กลัวว่าหลังจากวันนี้ไป หงเทียนหยาจะพ่ายแพ้หมดชื่ออย่างยับเยินเสียแล้ว

ผู้คนจะจดจำตลอดไปว่าเขาประจบประแจงผู้อื่นอย่างไม่ละอาย หมอบขอร้องให้ยกโทษให้อยู่บนพื้นเหมือนกับสุนัข

ขวับ!

ในตอนนี้เองหงเทียนหยากลับกลิ้งไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็ล้วงวัตถุสีดำเงาออกมาจากอก

“กรี๊ด!”

รอจนมองเห็นได้ชัดเจนว่าในมือของเขาถืออะไรอยู่ ผู้ชมที่อยู่รอบด้านก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวออกมา

สิ่งที่หงเทียนหยาถืออยู่ในมือ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นปืนพกโคลท์หนึ่งกระบอก

เขาเล็งไปที่ศีรษะของถังเฉา บนใบหน้ามีรอยยิ้มมืดครึ้มและโหดเหี้ยม

“แก ถึงแม้ว่าแกจะแข็งแกร่งมาก แต่ต่อให้แกแข็งแกร่งกว่านี้ จะสามารถแข็งแกร่งกว่ากระสุนได้หรือ?”

คนบ้าบู๊ตวาดขึ้นมาในชั่วพริบตา “หงเทียนหยา คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่? เป็นถึงประธานของสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิง นึกไม่ถึงว่าจะลักลอบครอบครองอาวุธปืน?”

สีหน้าของคนบ้าบู๊มืดครึ้มถึงขีดสุด การกระทำของหงเทียนหยาทำให้ชื่อเสียงของสมาคมการต่อสู้แปดเปื้อนจริง ๆ!

มู่ตงเฟิงเองก็ไม่ลุกขึ้นยืนไม่ได้ เอ่ยด้วยถ้อยคำเย็นชา “รีบวางปืนลงซะ”

บนใบหน้าของหงเทียนหยามีสีหน้าบ้าคลั่ง “ไอ้นี่มันฆ่าน้องชายแท้ ๆ ของฉัน ฉันจะต้องล้างแค้นให้เทียนเฉินด้วยตัวเองให้ได้!”

กริ๊ก!

พูดจบลูกปืนก็ถูกบรรจุ ปากกระบอกปืนดำเงาเล็งไปที่ศีรษะของถังเฉา

ทันใดนั้นกลิ่นอายแห่งความตายที่เข้มข้นกลุ่มหนึ่งตลบอบอวลไปทั่วทั้งบนเวทีประลอง

ใครก็คิดไม่ถึงว่า ประธานของสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงจะพ่ายแพ้จนหมดรูปมิอาจกู้ได้เช่นนี้

ใครก็คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่พ่ายแพ้แล้ว หงเทียนหยาจะล้วงปืนพกโคลท์สีดำกระบอกหนึ่งออกมาจะยิงถังเฉาให้ตาย

การกระทำที่บีบบังคับเป็นอย่างยิ่งเช่นนี้เกินเลยได้ง่ายมาก ทั่วทั้งงานประชุมแดนเหนือก็ตลบอบอวลไปด้วยความตื่นกลัวในชั่วพริบตา

ถ้าหากเป็นนักโทษถือปืนนั้นไม่น่ากลัวเลย ที่น่ากลัวก็คือคนที่ถือปืนอยู่เป็นยอดฝีมือบูโดคนหนึ่ง

นั่นเท่ากับว่ามีการคุกคามหนักถึงสองประการ

“ห้ามใครขยับ!”

หงเทียนหยาตะคอกลั่น

ถึงแม้ว่าแขนเขาจะขาดไปข้างหนึ่ง ความเจ็บปวดรุนแรงสุดจะทน แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นนักบู๊ที่ยิ่งใหญ่

ฉวยโอกาสช่วงที่ว่างระหว่างเหตุการณ์นี้ล้วงเอากระบอกฉีดยาออกมาอันหนึ่ง

ในกระบอกฉีดยามีของเหลวสีเขียวมรกตอยู่

หงเทียนหยาฉีดมันให้กับตนเอง ความเจ็บปวดที่สูญเสียแขนก็หายไปในชั่วพริบตา

นี่คือสารปิดผนึก สามารถปิดกั้นประสาทสัมผัสได้ชั่วคราว รู้สึกไม่ได้ถึงความเจ็บปวด

ฉีดของเหลวเสร็จเรียบร้อย เขาจึงชี้ไปที่ศีรษะของถังเฉาต่อ เอ่ยเสียงดังว่า “ทุกคนห้ามขยับ เป้าหมายของฉันมีแค่ไอ้หมอนี่เท่านั้น คนอื่นผมจะไม่ลงมือ แต่ถ้าหากใครคิดจะออกไปหรือแจ้งตำรวจละก็ คนคนนั้นจะต้องตาย!”

ปัง!

พูดจบเหมือนกับจะพิสูจน์คำพูดของตนเองอย่างไรอย่างนั้น เขายิงไปที่ด้านหนึ่งด้วยความรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ

“อ๊ากกก...”

ทางด้านนั้นเป็นด้านที่หลินชิงเสว่ยืนอยู่พอดี ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนาก็ดังขึ้นจากรอบด้าน

ผู้ชมผู้ชายคนหนึ่งที่คิดจะหนีไปถูกยิงเข้าที่แขน เลือดสดพุ่งออกมาเป็นสาย

หลินชิงเสว่รู้สึกตื่นตระหนกในทันที แต่ก็สงบได้อย่างรวดเร็ว

ความวุ่นวายยังคงดำเนินต่อไป แต่กลับไม่มีใครจากไป

ตอนนี้หงเทียนหยาจึงได้ถือปืนจ่อไปที่ถังเฉาต่อ แสยะยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า “ตอนนี้แกลงไปคุกเข่าให้ฉันซะ!”

หงเทียนหยาถือปืนเข้าประชิดตัวถังเฉาทีละก้าว ๆ

เดิมคิดว่าถังเฉาจะรู้สึกกลัว

คิดไม่ถึงว่าเขาไม่เพียงแต่ไม่หวาดกลัว ตรงกันข้ามกลับจ้องหงเทียนหยาเหมือนกับคนที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ “ผมให้โอกาสคุณทิ้งปืนลงหนึ่งครั้ง”

หงเทียนหยาตกใจกลัวเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “ไอ้หนุ่ม ดูเหมือนแกจะเข้าใจอะไรผิดไปนะ ตอนนี้คนที่ควบคุมชีวิตของแกคือฉัน นึกไม่ถึงว่าแกยังจะกล้าคุกคามฉันอีก?”