เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 625

ตึง! ตึง! ตึง!

เสียงฝีเท้าต่ำ ๆ ของถังเฉาราวกับเสียงแห่งความตาย ส่งเสียงอยู่ในหัวของหงเทียนหยา นับถอยหลังห้วงเวลาสุดท้ายของชีวิตเขา

ขวับ ๆ ๆ!

ทันใดนั้นสายตาของทุกคนในสนามกีฬาก็ล้วนแต่รวมกันอยู่บนร่างของถังเฉา

ขึ้นไปจนถึงคนบ้าบู๊ มู่ตงเฟิง ลงไปจนถึงประชาชนเมืองเจียงเฉิงทั่วไป ไม่มีผู้ใดไม่มีความตกตะลึงในดวงตา

นักบู๊คนหนึ่งพกปืน นี่ต้องเป็นภัยพิบัติบนภัยพิบัติอย่างไม่ต้องสงสัย

ความเห็นแจ้งของนักบู๊แข็งแกร่งเป็นพิเศษ ลมพัดยอดหญ้าขยับนิดหน่อยก็สามารถสัมผัสได้

ความแม่นยำของนักบู๊แม่นยำเป็นพิเศษ แม้ว่าจะเป็นของที่อยู่ไกลออกไปร้อยลี้ก็ล้วนแต่สามารถยิงได้ไม่พลาดเป้า

แต่ทว่าถังเฉาไม่เพียงแต่หลบลูกปืนของหงเทียนหยาได้หลายครั้ง กลับรับลูกกระสุนได้ด้วยมือเปล่า

นี่มันพิสดารเป็นที่สุดจริง ๆ ไม่เคยได้ยินมาก่อน!

ทางด้านตระกูลเย่ เย่เซ่าเตี๋ยตกใจจนทึ่มทื่อนั่งสั่นสะท้านอยู่บนที่นั่งเงียบ ๆ ใบหน้าขาวซีด

หงเทียนหยาเป็นตัวแทนเธอขึ้นต่อสู้ ถ้าหากเจ้ามังกรนั่นซักไซ้ขึ้นมา จะต้องตรวจมาจนถึงเธอแน่

ล่วงเกินนักบู๊ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ เป็นเรื่องที่โง่เขลามาก ๆ เรื่องหนึ่ง

รูม่านตาของเย่อู๋เหินที่อยู่ข้าง ๆ เบิกกว้าง มองถังเฉาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

จากบนร่างของเขา เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวถึงขีดสุด ราวกับมดปะทะกับช้างสาร เขาหวาดกลัวจนไม่กล้าจะส่งเสียง

ในที่สุดตอนนี้เย่หรูอี้ก็สงบลงได้

เมื่อกี้นาทีที่หงเทียนหยาควักปืนออกมา เธอกังวลจริง ๆ ว่าถังเฉาจะถูกยิงตาย

หลินชิงเสว่ตาลอยทันที

ช่วงเวลาเมื่อครู่เธอมองเห็นเงาของถังเฉาจริงๆ

“อย่า... อย่าเข้ามา...”

สีหน้าของหงเทียนหยามองถังเฉาอย่างหวาดผวา ฉากที่เขารับกระสุนด้วยมือเปล่าเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวจนถึงขีดสุดจริง ๆ

เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนักบู๊ รู้ได้อย่างลึกซึ้งว่าใช้มือเปล่ารับกระสุนจำเป็นจะต้องใช้แรงภายในที่แข็งแกร่งถึงเพียงใด

เขาพิจารณาตัวเองแล้วยังไม่กล้าจะรับกระสุนด้วยมือเปล่า

เจ้ามังกรคนนี้มีภูมิหลังอย่างไรกันแน่

หงเทียนหยาถือปืนจ่อไปที่ถังเฉาต่อ แต่ถังเฉาทำราวกับมองไม่เห็นอย่างไรอย่างนั้น ยังคงเดินก้าวยาว ๆ ไปข้างหน้า

สุดท้ายก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา มองกดเขาจากมุมสูง

“วางปืนลงเถอะ”

ถังเฉาเอ่ยด้วยสายตาเย็นชา “กระสุนของปืนพกโคลท์โดยทั่วไปเป็น 11.43 มม.ต่อรอบ ระยะทางใกล้ขนาดนี้สามารถยิงหัวคนปกติให้ระเบิดได้ในนัดเดียว แต่กลับทำอันตรายอะไรต่อนักบู๊ไม่ได้”

“อีกอย่าง ปืนพกโคลท์ไม่มีแมกาซีนสำรอง ยิงได้แค่เจ็ดนัด เมื่อกี้คุณยิงไปหมดเจ็ดนัดแล้ว ตอนนี้ปืนพกของคุณไม่มีกระสุนแล้วล่ะ”

พอพูดคำพูดเรียบ ๆ จบ หงเทียนหยาก็สั่นสะท้านไปทั้งร่างด้วยความหวาดกลัว

ถังเฉารู้จักชนิดของปืนขนาดนี้เชียว?

นักบู๊มีความทะนงของนักบู๊ ธรรมดาคนเป็นนักบู๊ โดยเฉพาะนักบู๊ที่ยิ่งใหญ่ จะไม่แตะต้องอาวุธพวกปืนผาหน้าไม้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความเข้าใจเลย

แต่ถังเฉากลับรู้เรื่องปืนมากขนาดนี้ แสดงให้เห็นว่าก่อนหน้านี้เขาจะต้องได้สัมผัสบ่อย ๆ แน่

“แก... แกเป็นใครกันแน่?”

หงเทียนหยามองถังเฉาด้วยความหวาดกลัว เสียงสั่น ๆ

ถังเฉาเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ได้บอกไว้ตั้งแต่แรกแล้วหรอกหรือ? ผมคือเจ้ามังกร”

“เจ้ามังกร?”

สายตาของหงเทียนหยาเปลี่ยนเป็นไร้จิตวิญญาณในฉับพลัน จากนั้นอารมณ์ก็พลุ่งพล่านขึ้น “ฉันพูดถึงฐานะที่แท้จริงของแก! ไม่ใช่รหัสประจำตัว!”

รอยยิ้มบนใบหน้าของถังเฉายั่วเย้ายิ่งขึ้น “นี่ก็คือฐานะที่แท้จริงของผม ผม... ก็คือเจ้ามังกร”

หงเทียนหยาไม่เชื่อโดยสิ้นเชิง บนหน้าผากมีเหงื่อเย็นเม็ดโตไหลลงมา

“ไม่ใช่ว่าคุณอยากรู้ว่าผมคือใครหรอกหรือ? ถึงอย่างไรคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว ผมก็เลยเติมเต็มความปรารถนาให้คุณหน่อย”

ถังเฉาหัวเราะหึหึเอ่ยขึ้น

“ได้ยินมาว่าคู่นักมีดทั้งใต้และเหนือของตระกูลหูเป็นศิษย์น้องร่วมสำนักของคุณนี่?”

ทันใดนั้นถังเฉาก็เอ่ยเรื่องที่ไม่สัมพันธ์กันประโยคหนึ่งขึ้นมา

“...”