เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 652

พอพูดจบ ค้างคาวก็อึ้งตะลึงไป

จากนั้นก็ร้องตะโกนออกมาด้วยความไม่เชื่อ“เป็นไปไม่ได้ ฉันเป็นคนติดตั้งระเบิดรอบๆสนามกีฬาเอง ต่อให้เป็นทีมกู้ระเบิดมืออาชีพ กู้จนหมดก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหลายชั่วโมง จะเสร็จภายในเวลาอันสั้นแบบนี้ได้ยังไง?”

ตอนนี้ ตั้งแต่ที่พวกคนดูหนีออกไปจากสนามกีฬา ก็เพิ่งจะสองชั่วโมงเท่านั้น ถ้าคิดจะกู้ระเบิดล่ะก็ เป็นไปไม่ได้แน่นอน

ถังเฉายิ้มๆ“บนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ แกเป็นมืออาชีพ แต่ก็มีคนที่เป็นมืออาชีพมากกว่าแก”

“หมายความว่าไง?”

ค้างคาวมองถังเฉาด้วยสายตาระแวง

ภายใต้เสื้อคลุมสีดำ มีสองตากำลังจ้องมองเขาอย่างสั่นไหวไม่มั่นคง

“ตอนที่แกกำลังลงมืออัดฉันอยู่นั้น เพื่อนของฉันก็ไปกู้ระเบิดเรียบร้อยแล้ว เธอเป็นมืออาชีพซะยิ่งกว่ามืออาชีพซะอีก”

ถังเฉาพูดยิ้มๆ“กู้ระเบิดพวกนี้ สำหรับเธอแล้วเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ไม่เกินความสามารถอะไร”

พอได้ฟังถึงตรงนี้ ค้างคาวจะไม่เชื่อเขาก็ไม่ได้แล้ว ซัดรีโมทออกไปทันที

ตอนนี้รีโมทกลายเป็นแค่เศษเหล็กที่แตกยับเยินไปแล้ว

“ดังนั้น ตอนที่เพื่อนของแกกู้ระเบิด แกก็เลยแสร้งทำเป็นอ่อนแอ ยอมให้ถูกอัดอย่างนั้นสินะ?”

ค้างคาวกัดฟันพูดถามขึ้น

“ใช่”

ถังเฉายอมรับแล้ว“แบบนี้ก็จะสามารถทำให้แกประมาทไม่ระแวดระวังยังไงล่ะ กว่าแกจะแกดึงสติกลับมา ก็สายไปแล้ว”

ค้างคาวจ้องเขม็งถังเฉา ในเวลานี้ เขารู้แล้วว่าสถานการณ์กำลังเสียเปรียบ

ถังเฉาก็ไม่ให้โอกาสพูดคุยกับเขาแล้ว สีหน้าเย็นชา

“เอาล่ะ ให้ฉันดูหน้าภายใต้หน้ากากของแกหน่อย”

แควก ถังเฉาฉีกกระชากเสื้อคลุมของเขา

เขาสนใจค้างคาวคนนี้มานานมากแล้ว ตอนที่อยู่ที่หมิงจูเขาก็เคยได้ยินชื่อค้างคาวคนนี้มาก่อน

ค้างคาวที่แท้จริงได้สร้างตัวตนปลอมมามากมาย

ในตอนแรกสุด ก็เป็นเซียกางที่ลักพาตัวถังเสี่ยวลี้ลูกสาวของเขาไปด้วยความโกรธที่อัดอั้นเอาไว้

จากนั้น ก็เป็นพ่อบ้านของตระกูลเสิ่น ได้รับคำสั่งมาจากค้างคาว ว่าให้มาซุ่มอยู่ในตระกูลเสิ่นเป็นเวลาสามสิบปีเต็มๆ

สุดท้าย ก่อนที่หลินโป๋หลายจะตายไป ภายใต้การแทรกแซงของเฟิ่งหวง ก็เข้าไปช่วยชีวิตหลินโป๋หลายออกมา

สมาชิกที่เหลือจากการถูกโค่นล้มของตระกูลเหวิน ก็มีเงาของค้างคาวเหมือนกัน ตอนนี้ สามารถถอดเสื้อคลุมที่หัวของเขาออกได้แล้ว

แต่ สิ่งที่ถังเฉาเห็น เป็นเพียงแค่ใบหน้าที่มีรอยบาดแผลเต็มไปหมด

บนใบหน้ามีรอยแผลจากมีดดาบอยู่เต็มไปหมด อย่างน้อยๆก็มีนับร้อยนับพันได้

ผิวหนังถูกฟันเป็นชิ้นๆ เหมือนรอยตาข่าย แถมกลายเป็นรอยแผลเป็นที่ดูน่าตกใจไปแล้วด้วย

ถังเฉาสีหน้าจริงจังน่าเกรงขาม ใบหน้าถูกทำลายจนเละแบบนี้ ต่อให้เป็นเครื่องมืออุปกรณ์ที่แม่นยำแค่ไหน ก็ไม่สามารถระบุตัวตนที่แท้จริงของเขาได้แน่ๆ

ต้องมีจิตใจที่เหี้ยมโหดขนาดไหน ถึงลงมือกับตัวเองได้อย่างโหดเหี้ยมขนาดนี้?

ค้างคาวนิ่งเงียบไม่พูดอะไร หลายคนเคยพูดเอาไว้ ว่าค้างคาวที่แท้จริง เขาเคยเห็นมาก่อนแล้ว

แต่ใบหน้าแบบนี้ เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย！

ตอนนี้มีแต่ต้องเก็บตัวอย่างเลือดของเขาแล้วเอาไปตรวจDNAเท่านั้น ถึงจะระบุตัวตนที่แท้จริงของเขาได้

“ในเมื่อดูหน้าของแกไม่ออก แต่แกก็ต้องไปกับพวกเรา”

ถังเฉาเตรียมที่จะจับตัวของค้างคาว

บูม！

คิดไม่ถึงว่าค้างคาวจะสวมเสื้อคลุมอีกครั้ง แล้วลอยขึ้นไปในอากาศ

“ถังเฉา ถึงฉันจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแก แต่แกก็จับฉันไม่ได้！”

พอพูดประโยคนี้จบอย่างยิ้มๆ ค้างคาวก็ทิ้งระเบิดควันลงมาจากอ้อมแขน

ปึ้ง！

ระเบิดควันระเบิดออกมา รอบข้างๆก็เต็มไปด้วยควันตลบอบอวลไปหมด

หลังจากที่ควันจางหายไป เงาของค้างคาวก็ไม่มีแล้วเช่นกัน

ถังเฉายืนตรงนั้นอยู่นานสองนาน ก่อนจะออกจากสนามกีฬาไป

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะไปไล่ตามค้างคาว เขาสนใจหลินชิงเสว่ ภรรยาของเขามากกว่า

……

ข้างนอกสนามกีฬา

ยังคงมีรถหุ้มเกราะอยู่จำนวนมาก คนที่สนามรบไม่เพียงแต่ยังไม่จากไปไหนแล้ว กลับยิ่งเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ

เพราะว่าคดีวางระเบิดที่สนามกีฬาของเมืองเจียงเฉิงดึงดูดความสนใจจากทั้งประเทศแล้ว

ในฐานะที่อยู่ในสนามรบ หลี่หงกังรับผิดชอบเป็นหนังหน้าไฟ

จากข่าวข้อมูลที่เขาได้รับมา ก็คือภายในสนามกีฬามียอดฝีมืออยู่หนึ่งคน บวกกับอาวุธสงครามที่ยังไม่เคยเปิดเผยสู่สายตาของผู้คนก็กำลังทำงานอยู่

พวกเขาไม่สนใจยอดฝีมือสนามรบ ที่พวกเขาสนใจคืออาวุธสงครามพวกนั้น

ข่าวที่เกี่ยวข้องกับอาวุธสงคราม ถูกแบนจากฝ่ายรัฐบาลจนหมด

แถมถ้าใครยังกล้าปล่อยข่าวอีก ก็ต้องรับผิดกันตามกฎหมาย！

รายงานเกี่ยวกับอาวุธสงครามในอินเทอร์เน็ต ตอนนี้ก็ถูกสั่งระงับไปแล้ว

นี่มันก็บ่งชี้แล้วว่าพวกเขาจะต้องจัดการเรื่องที่สนามกีฬาแล้ว ไม่อย่างนั้นก็จะยากต่อการอธิบายกับทางฝั่งของเหล่ามวลชน

ดังนั้นทางฝั่งของหลี่หงกังก็เลยรู้สึกตึงเครียดกดดันอย่างมาก

ปึ้ง！

ในตอนนี้ ประตูของสนามกีฬาถูกเปิดออก

ทุกคนต่างรู้สึกตึงเครียดทันที แต่ละคนพากันยกปืนขึ้นมา

แม้แต่ปืนครกก็ยกหันเล็งไปยังประตู

พวกปืนแก็ตลิงที่อยู่บนรถหุ้มเกราะ ก็เล็งเตรียมยิงเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน

ดินปืนอัดเต็ม เขม่าฝุ่นควันฟุ้งตลบอบอวล กลุ่มคนค่อยๆเดินตรงไปช้าๆ

ตึกๆ！

กลุ่มชายกำยำในขบวนแฟแลงซ์ก็รู้สึกตึงเครียดกดดันจนเหงื่อไหลออกจากฝ่ามือ

ไม่ว่าจะเป็นผู้แข็งแกร่ง หรือว่าอาวุธสงคราม ก็ล้วนแต่น่ากลัวทั้งนั้น

แต่ เจียงไป๋เสว่กลับโบกมือ“หยุดให้หมด！”

เถี่ยนิ้วก็ตะโกนตามออกมา“หยุดให้หมด！”

เจียงไป๋เสว่จ้องเขม็งเงาคนตรงนั้น

ควันจางหายไป ถังเฉาก้าวขาเดินตรงเข้ามา

ตอนนี้ทุกคนถึงได้วางปืนลงด้วยความโล่งใจ เจียงไป๋เสว่ใบหน้าเผยให้เห็นถึงรอยยิ้ม

“ครูผู้ฝึก！”

“คุณถัง！”