เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 691

พอคำพูดนี้ลั่นออกมา สีหน้าของหลงเจียเจียเปลี่ยนไปเล็กน้อย ใบหน้าน่ารักเย็นยะเยือกอยู่เล็กน้อย “คนที่อยู่ที่นี่มาร่วมพิธีบรรลุนิติภาวะของฉัน ล้วนแต่มาเพื่อแสดงความยินดีกับฉัน ทำไมจะต้องยึดถือว่าต้องส่งของขวัญ?”

จัดงานบรรลุนิติภาวะ หลงเจียเจียไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะรับของขวัญอะไร

เป็นถึงเจ้าหญิงน้อยของตระกูลหลง มีชีวิตที่หรูหรามาตั้งแต่เด็ก ของขวัญที่ได้รับยังน้อยเหรอ?

ถึงขั้นที่บรรดาของขวัญมูลค่าสูง พวกเครื่องสำอางกับกระเป๋าแบรนด์เนมเธอล้วนชินชาไปหมดแล้ว

ยิ่งรวมไปถึงที่ตระกูลหลงเป็นพวกไลฟ์สไตล์แข็ง ๆ มาโดยตลอด ของกำนัลเป็นเรื่องละเอียดอ่อนเกินไป ดังนั้นตัวของตระกูลหลงเองไม่ส่งเสริมการส่งมอบของกำนัลตลอดมา

แต่ก็ช่วยไม่ได้ ต้าเซี่ยเป็นสังคมแห่งมารยาท ทุกครั้งที่ถึงวันเทศกาลก็จะต้องมอบของกำนัล นี่ถือเป็นประเพณีแล้ว

“จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ได้ ทุกคนล้วนแต่มาแสดงความยินดีกับคุณ นี่มันก็ไม่ผิด เพียงแต่ว่าของกำนัลเป็นวิธีที่สามารถใช้แสดงน้ำใจได้อย่างตรงไปตรงมาที่สุดอย่างหนึ่ง”

มีเสียงพูดคล้อยตามดังมาจากงานเลี้ยงอีกเสียงหนึ่ง

เป็นเจียงเฉา เขาเองก็ยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน มองทุกคนแล้วเอ่ยว่า “เชื่อว่าทุกท่านที่อยู่ในงานเลี้ยงจะต้องมีของกำนัลที่เตรียมมาเพื่อเจียเจียแน่ ใช่หรือไม่?”

แขกทั้งหมดทยอยกันพยักหน้า

“ไม่ผิด มีอย่างที่ไหนจะไม่เตรียมของขวัญก่อนจะมาเข้าร่วมงานเลี้ยง?”

“เจียเจีย ฉันซื้อของขวัญให้เธอมาตั้งนานแล้วก่อนหน้านี้”

“...”

ดวงตาของถังเฉากับหลินชิงเสว่ก็หรี่ลงน้อย ๆ ตามจากคำพูดเหล่านี้ มองเจียงเฉานั่นนานขึ้นอีก

เขาไม่ได้พูดมานานมากแล้ว ถังเฉายังคิดว่าเขาจะซื่อ ๆ นึกไม่ถึงว่าจะมาปลุกปั่นความชั่วร้ายได้

หลงเจียเจียเองก็ไม่พูดอะไรแล้ว ทุกคนล้วนมีเจตนาดี เธอเองก็ไม่สามารถจะปฏิเสธได้

แต่ตัวเธอเองก็ยังคงไม่อยากจะรับของขวัญอยู่ดี ทำได้เพียงหันกลับไปมองไปยังท่านเจ้ามังกร

ท่านเจ้ามังกรเองก็กำลังลังเลใจ ขมวดคิ้วกันแน่น

เจียงเฉาเอ่ยคล้อยตามอย่างไม่รอช้า “ท่านเจ้ามังกรไม่ต้องกังวลไป นี่ไม่ใช่การติดสินบน เป็นเพียงน้ำใจที่จะอวยพรวันเกิดก็เท่านั้น”

“คุณชายเจียงพูดถูก รับไว้เถอะ”

“นั่นเป็นน้ำใจของพวกเรา”

......

แขกคนอื่น ๆ ก็ทยอยกันพยักหน้า เอ่ยคล้อยตาม

บางทีการจะทำให้ทุกคนพอใจนั้นเป็นเรื่องยาก ท่านเจ้ามังกรจึงทำได้เพียงตอบตกลง

“อย่างนั้นก็ได้ ล้มเลิกพิธีการที่ไม่จำเป็นทั้งหมด”

บึ้ม!

พอคำนี้ลั่นออกมา สายตาของแขกทุกคนที่อยู่ในที่นั้นก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นทันที

ถึงว่าจะล้มเลิกของกำนัล แต่อย่างน้อยท่านเจ้ามังกรก็รับของกำนัลไม่ใช่หรือ?

ตระกูลใหญ่แต่ละตระกูลทยอยกันเอาของกำนัลที่เตรียมไว้ตั้งแต่แรกออกมา ทุกคนต่อแถวกันมอบของขวัญ

มองดูฉากนี้ เจียงเฉากับฉู่หยังก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังถังเฉา บนใบหน้ามีสีหน้าลำพองใจ

พวกเขาล้วนแต่เตรียมของขวัญกันมาล่วงหน้า แต่แค่ดูก็รู้ว่าพวกของถังเฉาไม่ได้เตรียมมา

พอถึงเวลาทุกคนก็ส่งของกำนัลมา มีแต่พวกเขาที่ไม่ได้เตรียมมา ขายหน้าอย่างถึงที่สุดจริง ๆ

หลินชิงเสว่กลัวว่าถังเฉาจะลำบากใจ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยไปว่า “หรือไม่ ให้ฉัน...”

ถังเฉาโบกมือ เอ่ยอย่างจริงจังว่า “ไม่จำเป็น ของขวัญผมเตรียมมาแน่นอนอยู่แล้ว”

หลินชิงเสว่ยังอยากพูดอะไรอยู่อีก แต่มองดูถังเฉาที่มีท่าทางสงบเยือกเย็น เธอจึงไม่พูดอะไรอีก

เวียนมาถึงตาฉู่หยังแล้ว ฉู่หยังกระแอมเคลียร์คอ จากนั้นก็ล้วงหยกจากภาคตะวันตกที่เจียงเฉามอบให้เขาออกมา แล้วส่งออกไป

“ท่านเจ้ามังกร นี่เป็นหยกจากภูมิภาคตะวันตกที่ผมใช้เงินจำนวนมากซื้อมาจากภูมิภาคตะวันตก ผ่านการปลุกเสกกับพระสงฆ์แล้ว ว่ากันว่าจะนำพาความโชคดีมาให้กับผู้ที่ห้อยคอไว้ ตอนนี้ผมขอมอบมันให้กับเจียเจียครับ”

พูดจบสองมือก็มอบหยกจากภูมิภาคตะวันตกไป

หลงเจียเจียตะลึงทันที สิ่งที่แขกคนก่อน ๆ มอบให้ถ้าไม่ใช่กระเป๋าก็เป็นอัญมณี ไม่มีความคิดสร้างสรรค์เลยแม้แต่น้อย

กลับกัน หยกสีโลหิตที่ฉู่หยังมอบให้นี้แหวกแนวกว่าผู้อื่นเป็นอย่างมาก

มองดูสีหน้าบนใบหน้าของหลงเจียเจียแล้ว ในใจของฉู่หยังก็เกิดความหวังขึ้นมา

เขารู้ว่าของขวัญชิ้นนี้ทำให้หลงเจียเจียชื่นชอบ

เขารีบตีเหล็กตอนยังร้อน เอ่ยต่อไปว่า “เจียเจีย ผมจริงใจกับคุณนะครับ ผมหวังว่าหยกชิ้นนี้จะสามารถกลายเป็นประจักษ์พยานระหว่างเราสองคนได้”

“คุณปู่หลงเองก็อยู่ที่นี่ด้วย เป็นสักขีพยานด้วยนะครับ”

ฉู่หยังเอ่ยด้วยความนอบน้อมและจริงใจ

ท่านเจ้ามังกรไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เอ่ยกับหลงเจียเจียว่า “เอาหยกนี้มาให้ปู่ดูหน่อยซิ”

หลงเจียเจียเอาหยกส่งให้ท่านเจ้ามังกรอย่างเคารพนบนอบ

ท่านเจ้ามังกรสวมแว่นสายตายาว พิจารณาดูอยู่นาน จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

“เป็นหยกที่มาจากภูมิภาคตะวันตกจริง ๆ เจียเจีย รับไว้เถอะ”

“ค่ะ คุณปู่”

แม้แต่ท่านเจ้ามังกรก็พูดเช่นนี้แล้ว เช่นนั้นหลงเจียเจียก็ทำได้แค่รับเอาไว้แล้ว

คลึงอยู่ในมือ บนใบหน้าของหลงเจียเจียไม่ปกติอยู่บ้าง มองฉู่หยังอย่างกลัดกลุ้มแวบหนึ่ง

ความรู้สึกนี้ เหมือนกับว่าเธอรับของขวัญจากฉู่หยังอย่างไรอย่างนั้น

ในใจของฉู่หยังปลื้มปีติมาก กลับไปตีเจียงเฉาอย่างโหดเหี้ยมทันที “สำเร็จแล้วจริง ๆ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นายเป็นพี่น้องของฉัน”

ในใจของเจียงเฉาตื่นเต้นขึ้นมาทันที อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นว่า “คุณชายฉู่ ต่อไปนี้ก็เป็นเรื่องตลกของพวกเขาแล้ว!”

ฉู่หยังเองก็หันกลับไปมองถังเฉาแวบหนึ่ง “ใช่ ดูซิว่าต่อไปเขาจะมอบของขวัญอะไรให้”

ด้วยความรวดเร็ว คนในงานเลี้ยงส่งมอบของขวัญกันเสร็จแล้ว ของขวัญที่อยู่ข้าง ๆ หลงเจียเจียกองสุมกันเป็นภูเขา

ในตอนนี้ฉู่หยังก็มาอยู่ตรงหน้าของถังเฉา มองถังเฉาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ถังเฉาใช่ไหม? คนอื่นเขามอบของขวัญกันหมดแล้ว ทำไมแกไม่แสดงออกอะไรสักนิดเลยล่ะ?”

ฉู่หยังตั้งใจเอ่ยประโยคนี้เสียงดังมาก ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที

“หรือจะบอกว่าตัวอักษรที่แกเขียนแต่ละตัวมีค่าพันตำลึงทอง?”

ถังเฉาไม่ได้โมโห บนใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มสบาย ๆ “ที่คุณพูดมานั้นถูกแล้ว ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ ชีวิตคนเรายาวนานอย่างหาที่สุดมิได้ การปรารถนาที่จะเรียนรู้จึงจะเป็นศรีแก่ตัว”

“คิดว่าหลังจากปลดเกษียณแล้วท่านเจ้ามังกรก็น่าจะศึกษาอยู่ตลอดใช่ไหมครับ?”

ถังเฉามองไปยังท่านเจ้ามังกร หัวเราะหึหึพลางเอ่ยถามขึ้น

ฉู่หยังมึนงง จากนั้นก็มองไปยังท่านเจ้ามังกรด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

นึกไม่ถึงว่าท่านเจ้ามังกรจะพยักหน้าตรง ๆ “ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ การดำเนินชีวิตหลังเกษียณน่าเบื่อเกินไป แต่ละวันก็เล่นหมากรุก เขียนตัวอักษร แล้วก็มีเรื่องขำขันอื่น ๆ อีก”

ขวับ!

พอคำพูดนี้ลั่นออกมา พวกของฉู่หยังกับเจียงเฉาในตอนนี้ก็มองอย่างตกตะลึง

พูดจนเข้าไปอยู่ในส่วนลึกของหัวใจของท่านเจ้ามังกรแล้วจริง ๆ หรือ?

ถังเฉายิ้มแล้วเอ่ยต่อไปว่า “นอกจากนี้แล้ว ถึงแม้ว่าจะพูดไม่ได้ว่าตัวอักษรของผมจะถึงขั้นหนึ่งตัวอักษรมีค่าพันตำลึงทอง แต่ก็น่าจะสามารถถูกคนที่มีความเข้าใจและรักในตัวอักษรให้ความสำคัญได้นะครับ”

บึ้ม!

พอคำนี้ลั่นออกมา ทุกคนก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง บนใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความเยาะหยัน

“แกคิดว่าแกเป็นยอดกวีจางหยู่ซึงหรือไง? ทั้งยังหนึ่งตัวอักษรพันตำลึงทองอีก?”

“ถ้าหากว่ายอดกวีจางหยู่ซึงมาถึงที่นี่จริง ๆ แกมันก็เป็นพวกโอ้อวดความสามารถที่ไม่รู้จักสำเหนียกตัวเอง!”

......

บนใบหน้าของบรรดาแขกเหรื่อล้วนแต่มีความเหน็บแนม จากนั้นก็มองไปยังชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่ที่นั่งแถวหลัง

ก็คือยอดกวีจางหยู่ซึง

สวมชุดบัณฑิตสมัยโบราณ แต่ก็ยังสง่างาม แต่บนใบหน้าของเขาไม่มีท่าทีดูแคลนใด ๆ ตรงกันข้าม กลับมองถังเฉาอย่างแปลกใจอยู่บ้าง

เขาคิดไม่ถึง ว่าในสังคมที่เร่งร้อนไม่หยุดนิ่งในตอนนี้จะยังมีคนมอบของขวัญที่มาจากพู่กันกับน้ำหมึกอยู่?

“พี่น้อง การเขียนภาพวาดพู่กันไม่ได้ง่ายเหมือนที่แกคิดนะ ลำพังแค่เขียน ๆ ไปยังไม่พอ ยังต้องคิดด้วย”

จางหยู่ซึงเตือนด้วยความหวังดี “คิดว่าจะเขียนให้เชื่อมกันอย่างไร จึงจะสอดคล้องกับเหตุการณ์ในปัจจุบัน เกิดแรงบันดาลใจมาเขียนตัวอักษร จึงจะสามารถปิดจบได้”

ถังเฉายิ้ม ไม่ได้เอ่ยอะไร เพียงแค่เอ่ยว่า “ขอหมึกกับพู่กันหน่อยครับ”

มีพู่กัน น้ำหมึก กระดาษ และแท่นฝนหมึกส่งมาให้ด้วยความรวดเร็ว ถังเฉาเลือกพู่กันด้ามหนาหนึ่งด้าม จากนั้นก็กะน้ำหนักพู่กันกับน้ำหมึกเล็กน้อย หลังจากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง

“แสร้งฉลาด”

ฉู่หยังหัวเราะเยือกเย็นในใจ เขาไม่เชื่อว่าถังเฉาจะเขียนภาพเขียนพู่กันออกมาอย่างได้มาตรฐานได้อย่างสิ้นเชิง

ที่จริงแล้วการเขียนตัวอักษรให้ดี วาดภาพให้ดีด้วยตัวเองนั้น พูดออกมาแล้วดูปราดเปรื่องมาก แต่ว่าในปัจจุบันคนที่สามารถเขียนตัวอักษรหรือวาดภาพให้ดีนั้นมีอยู่น้อยมากเหลือเกิน ลองไม่ระวังเพียงนิดเดียวก็จะเปลี่ยนจากดูฉลาดกลายเป็นดูโง่ไปเลย

แม้แต่หลินชิงเสว่เองก็มองถังเฉาอย่างประหลาดใจ นึกไม่ถึงว่าเขายังจะสามารถเขียนภาพเขียนพู่กันได้ด้วย

“ฮื่อ!”

ถังเฉาพ่นเสียงต่ำออกมาอย่างช้า ๆ จากนั้นก็กวัดแกว่งเล็กน้อย เริ่มจรดพู่กัน