เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 70

บทที่ 70 ของขวัญจากบริษัทหลงเถิง

หลังอาหารเย็นหลินจ้าวหยูนก็กลับไปที่หอพักในมหาลัย

“พี่เขยว่างๆ เข้ามาเที่ยวที่มหาวิทยาลัยหมิงจูนะ เดี๋ยวหนูจะแนะนำรูมเมทให้พี่รู้จัก”

ก่อนไปหลินจ้าวหยูนพูดทิ้งท้ายอีกครั้งและถังเฉาก็ตอบตกลงเธอ

หลิยชิงเสว่สีหน้าแปลกประหลาด “ทำไมแค่สองวันคุณก็ดูสนิทกับจ้าวหยูนแล้ว?”

“บางที ผมอาจจะเป็นที่ชอบของคนอื่นก็ได้นะ”

ถังเฉาแตะที่จมูกแล้วหัวเราะเบาๆ “เสี่ยวลี้เห็นผมครั้งแรกก็เรียกผมว่าพ่อแล้วไม่ใช่เหรอ”

“เหอะ” หลิยชิงเสว่กลอกตาแล้วเดินไปล้างจาน

“ผมช่วยคุณนะ”

ถังเฉาก็เดินเข้าไปช่วยหลิยชิงเสว่ล้างจานในห้องครัว

แม้หลิยชิงเสว่จะแสดงสีหน้าต่อต้านอยู่พักหนึ่ง แต่เมื่อเห็นความตั้งใจถังเฉาเธอก็ต้องยอมใจเขา

ในห้องครัวมีเพียงเสียงน้ำที่ไหลลงอ่างล้างจาน ซึ่งเป็นบรรยากาศก็ดูอึดอัดมาก

“วันนี้การร่วมมือกับตระกูลหลินได้รับการอนุมัติแล้ว อีกวันสองวันเราก็จะเริ่มดำเนินการแล้วล่ะ”

ทันใดนั้นเสียงพูดของหลิยชิงเสว่ก็ทำลายความเงียบไป “อีกอย่าง ฉันหานักแสดงหญิงได้แล้ว เธอชื่อถังชิงเหอ เป็นลูกศิษย์ของคนบ้าดนตรี”

“คุณรู้จักคนบ้าดนตรีด้วยเหรอ?”

ถังเฉาถามหลิยชิงเสว่อย่างประหลาดใจ

หลิยชิงเสว่พยักหน้าตอบ “คนบ้าดนตรีฉินเจียนเวย ฉันต้องรู้จักสิ”

จากนั้นถังเฉาไม่ได้พูดอะไรอีก เขามองออกไปในความมืดที่ค่อยๆ ปกคลุมเข้ามา

คนบ้าดนตรีฉินเจียนเวย เป็นคนที่โด่งดังที่สุดในหัวเซี่ยชีชือ

เธอไม่ได้อยู่ในวงการบันเทิง แต่วงการบันเทิงทั้งหมดก็ยกย่องให้เธอเป็นตำนาน

ด้วยผ้าสีขาวที่คลุมใบหน้า เสียงดนตรีอันไพเราะเสนาะหู ทำให้ทุกคนที่ได้รับฟังแล้วต้องตกตึงกับเสียงที่มาจากสวรรค์นี้

แต่การที่ได้ฟังคนบ้าดนตรีบรรเลงเพลงนั้นต้องขึ้นอยู่กับ ‘พรหมลิขิต’ ด้วย

เมื่อมีพรหมลิขิต คุณไม่จำเป็นต้องเสียเงินสักแดงเพื่อที่จะได้รับฟังเสียงดนตรีจากคนบ้าดนตรี ในทางกลับกัน ถ้าไม่มีพรหมลิขิต ต่อให้เสียเงินสักเท่าไหร่ก็ไม่มีโอกาสได้รับฟังเสียงดนตรีจากเธอ......ครั้งหนึ่งเคยมีคนจ้างเธอลงจากเขาด้วยเงินสิบล้านเหรียญสหรัฐเพื่อให้เธอบรรเลงเพลงให้เขาฟัง แต่สุดท้ายกลับถูกเธอปฏิเสธ ซึ่งทำให้เศรษฐีคนนั้นโกรธมากและใช้วิธีบีบบังคับให้คนบ้าดนตรีบรรเลงเพลงให้เขาฟัง แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องจบอย่างอนาถ

เหตุการณ์นี้ยังทำให้คนบ้าดนตรีลึกลับมากขึ้น ไม่มีใครเคยเห็นใบหน้าของคนบ้าดนตรี เพราะไม่มีใครสามารถถอดผ้าคลุมหน้าของเธอออกได้

นอกจากชายคนหนึ่ง

แต่สิ่งที่ทำให้ถังเฉาไม่คาดคิดก็คือถังชิงเห็นคนนี้เป็นลูกศิษย์ของคนบ้าดนตรี

เมื่อเห็นถังเฉาเงียบไป หลิยชิงเสว่ก็ถามขึ้นอีกครั้ง “เรื่องงานคุณไปถึงไหนแล้ว? จะเข้าไปทำงานในบริษัทลี่จิงไหม?”

ถังเฉารีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “เรื่องงานผมจะหาทางเอง”

หลิยชิงเสว่พยักหน้าตอบและไม่ได้พูดอะไรต่อ

เธอคิดว่าในเมื่อตอนนี้ครอบครัวก็กลับมาสมบูรณ์แล้ว ถังเฉาผู้เป็นพ่อควรหางานที่มั่นคงและเป็นงานที่สามารถพัฒนาต่อได้ถึงจะถูกต้อง

ซึ่งถังเฉาเองก็พิจารณาถึงปัญหานี้เหมือนกัน เขาควรจะหางานทำแล้วใช่ไหม? เขาคงนอนอยู่บ้านทุกวันไม่ได้หรอก

กริ๊ง กริ๊ง......

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เป็นสายโทรเข้าจากเจิงเทียนเสียง

ถังเฉารู้สึกเอะใจ ดึกป่านนี้แล้วเขาโทรมาทำไม?

“ว่าไง?”

“คุณถังครับ ผมมีเรื่องเกี่ยวกับงานที่คุณสั่งไว้จะรายงานครับ”

เสียงของเจิงเทียนเสียงพูดอย่างประจบประแจง “คืองี้ครับ วันพรุ่งนี้หลงเถิงกรุ๊ปก็จะย้ายเข้าไปในอาคารกั๋วจี้แล้วครับ พวกเขาเพิ่งมาถึงและอยากสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าของอาคาร ดังนั้นอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้าพวกเขาจะเป็นเจ้าภาพในงานเลี้ยงและจะเชิญชวนเจ้าของธุรกิจทั้งหมดในอาคารกั๋วจี้ร่วมงานด้วยครับ”

“จริงดิ......”