เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 733

โดยฐานะของหลู่เหมิง การที่จะได้เข้าไปสัมผัสกับคนในตระกูลหลินตระกูลหลวงนั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก

การจะทำให้เป็นที่สนใจของคุณหลินได้ ก็มีเพียงคนเดียว

หลินอิ่น

บนหน้าถังเฉาฉายแววเหน็บหนาว กดรับโทรศัพท์ แต่ไม่ปริปากพูด

“ฮัลโหล ? จัดการธุระเรียบร้อยยัง จะเอาคนไปส่งให้ได้เมื่อไหร่？”

ฟังเสียงหลินอิ่นจากในโทรศัพท์ร้อนรนทนไม่ไหว แสดงออกชัดถึงความอดกลั้นเกือบจะหมดแล้ว

“ฮัลโหล ？ พูดซี่ ！ฮัลโหล？”

หลินอิ่นรอหยุดอยู่พักหนึ่งยังไม่เห็นตอบ น้ำเสียงร้อนรนยิ่งมากขึ้น

ถังเฉาก็ถือโทรศัพท์ไว้เฉย แววตาเย็นยะเยือกถึงสุด

ฝ่ายหลินอิ่นก็ไม่ได้รู้สึกว่าจะมีอะไรผิดปกติแม้สักนิด คงคิดแต่ว่าหลู่เหมิงกำลังเล่นตลกอะไรเขา

นึกแค้นจนคลุ้มคลั่ง

“ยัยแซ่หลวี่ ข้าขอเตือนนะ ถ้าแกกล้าเล่นไม่ซื่อกับข้า ข้าจะถล่มบ้านแกทั้งครอบครัวให้ย่อยยับ ไม่มีทียืนได้ในเยี่ยนจิงนี้”

ด้วยอิทธิพลของหลินอิ่น เป็นเรื่องทำได้อย่างง่ายดาย

“……”

แต่ ในโทรศัพท์ก็ยังไม่มีเสียงคนพูด

หลินอิ่นโกรธถึงขีดสุด “ดีละ แกไม่พูดใช่มั้ย ? ข้าจะเข้ามาหาแกนี่ละ......เงินทองแกไม่ต้องคิดจะได้แล้ว！”

ตู๊ด ！

ด้วยความโกรธ หลินอิ่นตัดสายโทรศัพท์

มองดูที่หน้าจอโทรศัพท์ ถังเฉาหัวเราะออกมา แต่ใบหน้าที่ใช้หัวเราะนั้น หนาวยะเยือก

เย่เซ่าเตี๋ยรู้สึกได้ทันทีว่า หลินอิ่นแห่งตระกูลหลินกำลังอับโชค จึงรีบถามว่า “ต่อนี้ไปเราจะทำอย่างไร？”

ไม่รู้เป็นอะไร เย่เซ่าเตี๋ยในขณะนี้มีความรู้สึกตื่นเต้นอยู่ในใจ

คงเป็นเพราะว่า นี้เป็นครั้งแรกที่จะร่วมมือกับถังเฉาในฐานะที่เป็นศัตรู

การออกอาการตื่นเต้นของเย่เซ่าเตี๋ย ทำให้ถังเฉาย่นขมวดคิ้ว รักษาระยะห่างกับหล่อนออกมา พูดว่า “ไปอยู่ชั้นบน ซุ่มดักรอเหยื่อ”

“ได้คะ！”

อพาร์เมนต์ของหลู่เหมิงเป็นลักษณะสองชั้น เย่เซ่าเตี๋ยจึงรีบขึ้นไปหลบอยู่ชั้นบนอย่างรวดเร็ว

ถังเฉามองตามดูหล่อนขึ้นไปข้างบน ไม่เข้าใจว่าทำไมหล่อนจึงดูตื่นเต้นปานนั้น

ส่ายหัวไปมา เขาเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าอันใหญ่นั้นออก

นอกจากของใช้ส่วนตัวจิปาถะของผู้หญิงร่วงตกลงมาบางส่วน ยังมีสาวงามนางหนึ่งนอนอยู่ หลับดูดั่งเจ้าหญิงนิทรา

ไม่ใช่หลินชิงเสว่แล้วจะใช่ใคร？

สีหน้าถังเฉาเปลี่ยนเล็กน้อย ยื่นมือแตะสัมผัสบริเวณปลายจมูก

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ

ถังเฉาค่อยรู้สึกสบายใจขึ้น

หล่อนเพียงนอนหลับไปเฉย ๆ

ถังเฉาอุ้มหลินชิงเสว่ก้าวเดินขึ้นชั้นบน

ห้องแต่ละห้องชั้นบนถูกล็อคไว้หมด ทั้งสองจึงนั่งลงตรงพื้นโถงบันได

มองดูถังเฉาอุ้มหลินชิงเสว่เดินขึ้นมา เย่เซ่าเตี๋ยมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

โดยเฉพาะสายตาที่มองหลินชิงเสว่ แววตาของเย่เซ่าเตี๋ยเกิดเป็นความอิจฉาเพิ่มเข้ามา

ไม่รู้ได้ว่าด้วยเรื่องอะไร หล่อนรู้สึกอิจฉาในความเป็นปัจจุบันของหลินชิงเสว่

มีสามีที่ใส่ใจเธอ คอยห่วงใยเธอถึงขนาดนี้

“ดูคุณรักเธอเอามาก ๆ เลยนะคะ”

ยืนมองด้วยความอิจฉาอยู่พักใหญ่ เย่เซ่าเตี๋ยเอ่ยปากพูด

ถังเฉาอึ้งขึ้นมานิดหนึ่ง ก้มมองหลินชิงเสว่ที่หลับใหลในอ้อมแขน ยิ้มเรียบ ๆ “ผ่านชีวิตด้วยกันมานักแล้ว ไม่อยากให้มีการต้องพลัดพรากกัน”

เย่เซ่าเตี๋ยผงกหัว ตอนนี้พอจะมีความรู้สึกจิตสงบลงบ้าง เพียงสีหน้ายังคงความเสียดายให้พอเห็น

คนเราทุกคนคงเคยมีของหายไปอย่างกระทันหัน ความรู้สึกของเย่เซ่าเตี๋ยขณะนี้ก็เป็นแบบนั้นแหละ

ในตอนนี้หลู่เหมิงก็ยังไม่ฟื้น หลินอิ่นก็ยังมาไม่ถึง ว่างก็คงยังว่างอยู่ ถังเฉามองไปที่เย่เซ่าเตี๋ย ถามว่า “คุณทำไมถึงเกลียดเย่หรูอี้ถึงขนาดนี้？”

เย่เซ่าเตี๋ยสะอึกนิดหนึ่ง โดยข้อเท็จจริง หล่อนก็คิดไม่ถึงว่าถังเฉาจะมาถามเรี่องนี้ได้

เงียบไปพักใหญ่ หล่อนจึงได้ยิ้มเรียบ ๆ “ไม่มีเรื่องอะไรหรอก การจะเกลียดใครสักคน ยังต้องมีทำไมด้วยหรือ？”

“การที่หล่อนมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ หายใจเอาอากาศที่สดใหม่เข้าไปครั้งหนึ่ง ฉันก็รู้สึกเกลียดแล้ว”

ถังเฉาผงกหัวอย่างยอมรับ “ไม่ผิด แต่ว่า ในโลกนี้ก็ไม่น่าจะมีเรื่องแค้นเคืองที่ไม่มีสาเหตุมั้ง？”

เย่เซ่าเตี๋ยนิ่งเงียบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ นิ่งเงียบไปนาน นานมาก

สายตาที่เต็มด้วยความสับสนมองหลินชิงเสว่ในอ้อมกอดถังเฉา ย้อนถามเนือย ๆว่า “ถ้าคุณเข้าใจถึงว่า ทำไมภรรยาของคุณกับเย่หรูอี้ไม่ถูกกัน คุณก็จะเข้าใจได้ว่าทำไมดิฉันกับเย่หรูอี้จึงไม่ถูกกัน”

ได้ยินดังนั้น ในใจถังเฉาเกิดอาการไหวหวั่นเล็กน้อย ความกังขาแสดงออกเต็มหน้า

เขาจะมองข้ามจิตใจของผู้หญิงเกินไปแล้ว

หลินชิงเสว่ทำไมถึงไม่ถูกกับเย่หรูอี้？

ก็ไม่ใช่เพราะว่าต่างคนต่างมีดี ต่างคนต่างมีความสวยเหมือนกันหรือ？

เสือสองตัวอยู่พื้นที่เดียวกันไม่ได้ฉันใด สองสาวทั้งดีเด่นทั้งสวยงามเหมือนกันมาพบกัน ก็คงเปรียบได้ดั่งนี้เอง

พวกหล่อนจะต้องคิดหาสารพันกลไกวิธีเพื่อการแพ้ชนะ เหยียบฝ่ายตรงข้ามให้อยู่ใต้ฝ่าตีน-----แต่โดยข้อเท็จจริง มีแต่เย่หรูอี้ฝ่ายเดียวที่จ้องวัดกับหลินชิงเสว่ ส่วนหลินชิงเสว่ผู้แสนสมถะนั้น คงไม่มีความคิดด้านนี้เลย ยิ่งกว่านั้นจะเห็นเป็นเรื่องไร้สาระด้วยซ้ำไป

แต่เมื่อหลินชิงเสว่ยิ่งไม่คิดที่จะคิดแบบเดียวกับเย่หรูอี้ เย่หรูอี้ก็ยิ่งมองว่าหลินชิงเสว่มารยาแสแสร้ง ยิ่งจะหาทางเหยียบหล่อนให้จมมิด

แต่กลับเป็นว่าในคืนนั้นเมื่อห้าปีที่แล้ว หล่อนไม่เคยคิดฝันเลยว่า ผู้ชายอย่างถังเฉาที่ควรจะเป็นของหล่อน กลับถูกลักพาตัวไป และไปได้เสียกับหลินชิงเสว่แบบยังไม่รู้อีโหน่อีเหน่กันเลย

เรื่องนี้จึงได้กลายเป็นชนวน ด้วยความจริงที่ว่าผู้ชายที่ควรจะเป็นของเย่หรูอี้ กลับจับพลัดจับผลูกลายไปเป็นของหลินชิงเสว่

ในความเห็นของเย่หรูอี้ ก็คือเป็นการที่หลินชิงเสว่แย่งเอาผู้ชายของหล่อนไป มันเป็นเรื่องที่ใครจะไปทนได้？

นี่ก็คือสาเหตุที่ว่า ทำไมเย่หรูอี้จึงยังไม่ยอมปล่อยจนกระทั่งถึงทุกวันนี้

แต่ทว่า กรณีเย่หรูอี้กับเย่เซ่าเตี๋ย คงเป็นเรื่องจากสาเหตุอื่นอีกต่างหาก

ไม่ยากนักที่จะคิดได้ว่า เหตุต้องเกิดจากเรื่องภายในตระกูลหลวงตระกูลเย่เอง