เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 751

“อะไรนะ?”

“พาผู้ชายไปด้วยคนหนึ่ง?”

ตามจากการรายงานของคนคนนั้น ห้องโถงใหญ่ที่เดิมเอะอะมะเทิ่งกันอยู่ก็เปลี่ยนเป็นเงียบสงบในทันที

ทุก ๆ คนล้วนแต่ใช้สายตามองไปยังเจียงเทียนโหย่วที่อยู่ตรงกลางโดยตรง ตอนนี้เขาเป็นคนที่พึ่งพาได้ของที่นี่

ตัวเจียงเทียนโหย่วเองก็เปลี่ยนสีหน้าไปเล็กน้อย เขาไม่ได้แปลกใจเลยกับการที่เจียงไป๋เสว่จะมาที่นี่

ถูกหักหลังที่สุสานภูเขาเป่า จะต้องอัดอั้นความเดือดดาลไว้เต็มท้องแน่ ต้องกลับมาถามให้ชัดเจนอย่างแน่นอน พอถึงตอนนั้นเขาก็จะสามารถลงมือกับเจียงไป๋เสว่ได้แล้ว

เพียงแต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือเธอจะพาผู้ชายคนหนึ่งกลับมาด้วย

เจียงเทียนโหย่วยังไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเจียงไป๋เสว่จะไปรู้จักกับผู้ชายคนไหนในเยี่ยนจิงมา

“ผู้ชายคนนั้นรูปพรรณสัณฐานเป็นอย่างไร?”

เจียงเทียนโหย่วไม่ได้ตื่นตระหนก หลังจากที่ไตร่ตรองอยู่นานก็เอ่ยถามขึ้น

คนคนนั้นทวนความจำอยู่พักหนึ่ง แต่กลับไม่ได้พูดถึงหน้าตาอย่างละเอียด เพียงพูดขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า “ไม่เคยเจอเขาในตระกูลหลวงในเยี่ยนตูครับ”

ได้ยินประโยคนี้แล้วเจียงเทียนโหย่วกับคนในตระกูลเจียงทุกคนก็วางใจ

จะมีเพียงเจียงเค่อเอ๋อร์เท่านั้นที่ยังตกตะลึงอยู่กับที่

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในใจของเธอมีลางสังหรณ์บางอย่างว่าวันนี้ตระกูลเจียงจะก่อเรื่องวุ่นวายจนพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ

“นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงต่ำช้าคนนั้นจะกล้าพาผู้ชายธรรมดา ๆ ข้างนอกมาจัดการกับตระกูลของตัวเอง เยี่ยมจริง ๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้พวกเราก็ไม่อาจปฏิบัติต่อเธออย่างไม่เป็นธรรมได้ใช่ไหม?”

บนใบหน้าของเจียงเทียนโหย่วมีรอยยิ้มโหดเหี้ยมอยู่ ยิ้มอย่างร้ายกาจ “ถ้าหากว่าเธอไม่รู้จักอ่านสถานการณ์ วันนี้ก็ส่งเธอไปอยู่ด้วยกันกับแม่ของเธอที่ตายไปตั้งนานแล้วซะ!”

“ไม่รู้จักดีชั่วจริง ๆ เร่ร่อนอยู่ข้างนอกมานานขนาดนั้น พอกลับมาตระกูลเจียงยังไม่สำนึกแม้แต่น้อย ไม่ลงโทษเธอสักหน่อยก็คงไม่รู้ว่าในตระกูลเจียงใครเป็นใหญ่!”

“พี่เทียนโหย่ว ไม่ต้องไปใจอ่อน แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่ใช่คนของตระกูลเจียงของพวกเรา!”

......

คนอื่น ๆ ในตระกูลเจียงก็ทยอยกันออกปากพูดคล้อยตาม บนใบหน้ายิ้มเยือกเย็นติด ๆ กัน

เจียงเทียนโหย่วหาคนมาจัดการทันที ทั้งตระกูลเจียงอยู่ในสถานการณ์ระวังภัยในทันที

ตอนนี้เป็นวันทำงานพอดี ในตระกูลเจียงนอกจากบรรดาคุณหนูคุณชายที่เอ้อระเหยลอยชายไปมาแล้ว เหล่าบุคคลที่เป็นเสาเอกกลับไม่อยู่

เพียงชั่วพริบตา ภายในงานเลี้ยงทั้งหมดก็มีเพียงเจียงเค่อเอ๋อร์คนเดียวแล้ว

พอเรียกสติกลับมาได้ เธอก็วิ่งตามออกไปทันที

บึ้ม!

เพิ่งจะออกมา เงาร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว

นั่นคือผู้คุ้มกันของตระกูลเจียง ถูกคนโยนทิ้งราวกับซากศพสุนัข ทำเอาเจียงเค่อเอ๋อร์รีบหลบด้วยความกลัว

ในช่วงที่กำลังตื่นตระหนกอยู่นั้น ก็มองเห็นชายหนึ่งหญิงหนึ่งยืนอยู่ที่ประตูใหญ่ซื่อเหอย่วนของตระกูลเจียง คนที่ลงมือไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น แต่กลับเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

นั่นก็คือเจียงไป๋เสว่

ใบหน้าของเธอราวกับเหมันต์ฤดู ดวงตาสาดประกายเข้มครึ้ม มองทุกคนที่อยู่รอบ ๆ

เจียงเทียนโหย่วกลับไม่มีความหวาดกลัวเลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับมีรอยยิ้มเยือกเย็นที่น่าสะพรึงกลัว

“เอ๋ นี่ไม่ใช่น้องไป๋เสว่หรอกหรือ เป็นอะไรน่ะ โกรธขนาดนี้เชียว?”

เขาหัวเราะหึหึเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าของเจียงไป๋เสว่ มองเธออย่างเยือกเย็น

เจียงไป๋เสว่คว้าเอาเนกไทบนชุดสูทของเจียงเทียนโหย่วตรง ๆ มองเขาอย่างเดือดดาล เอ่ยด้วยความเดือดดาลเป็นอย่างยิ่งว่า “หลอกฉันทำไม?”

ในตอนนี้เจียงเทียนโหย่วยังแกล้งโง่ “หลอกเธออะไร ฉันไปหลอกอะไรเธอ?”

“แม่ของฉัน”

เจียงไป๋เสว่พูดอย่างน่ากลัวว่า “พวกคุณไม่ไปเซ่นไหว้บูชาเธอก็ช่างเถอะ ทำไมจะต้องสั่งให้คนมารื้อสุสานของเธอด้วย!”

พรืด!

หลังจากที่เจียงไป๋เสว่พูดจบ คนรอบ ๆ ก็ส่งเสียงหัวเราะเสียดสีขึ้นมาทันที

ทุกคนล้วนแต่กำลังกลั้นหัวเราะอย่างยากลำบาก ราวกับได้ยินเรื่องที่ตลกมาก ๆ แต่กลับไม่ควรจะหัวเราะออกมาอย่างไรอย่างนั้น

แม้แต่เจียงเทียนโหย่วที่ถูกดึงเนกไทเอาไว้ก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

แต่ร่างกายของเธอก็ยังคงสั่นอยู่น้อย ๆ

ฉากนี้ประทับอยู่ในดวงตาของทุกคนอย่างแนบแน่น

สายตาของถังเฉาเย็นยะเยือก มีเพียงเขาที่มองเห็นการกระทำของเจียงเทียนโหย่วได้อย่างชัดเจน

สิ่งที่ตรึงเจียงเค่อเอ๋อร์อยู่คือเข็มหนึ่งเล่ม

เข็มเงิน!!!

ตระกูลเจียงเป็นคนรุ่นหลังเสินหนง สร้างตระกูลขึ้นโดยวิชาแพทย์ เพียงแต่ว่าตอนนี้ยังไม่มีใครที่สามารถขึ้นนำทั้งตระกูลเจียงได้

ก่อนหน้าเจียงไป๋เสว่ คนที่มีความหวังมากที่สุดก็คือเจียงเทียนโหย่วคนนี้

ถังเฉาประเมินอย่างคร่าว ๆ ศักยภาพด้านวิชาการแพทย์ของเจียงเทียนโหย่วคนนี้น่าจะสามารถเทียบเคียงกับเขาได้

เจียงไป๋เสว่เป็นคนสอนวิชาแพทย์ให้กับถังเฉา ศักยภาพของเจียงเทียนโหย่วสามารถสูสีได้กับเขาก็ถือว่าเก่งมากแล้ว

เพียงแต่น่าเสียดายที่ความถนัดของถังเฉาไม่ใช่การช่วยชีวิตคน

เจียงเทียนโหย่วมาอยู่ข้าง ๆ เจียงเค่อเอ๋อร์

ตอนนี้เจียงเค่อเอ๋อร์ถูกตรึงร่างเอาไว้ มีเพียงลูกตาที่สามารถขยับได้ เธอตะลึงตาค้างมองเจียงเทียนโหย่วมาจนถึงข้าง ๆ เธอ ยกมือขึ้น กุมคางของเธอเอาไว้

“แหวะ!”

เธอพยายามอาเจียนในทันที ทั้งร่างอดที่จะสั่นสะท้านไม่ได้

เจียงเทียนโหย่วหรี่ตาลง มองเธออย่างเยือกเย็น “ศาสตร์มืดของเธอนี่นะ... หยุดใช้วิชาของบรรพบุรุษมาสั่งสอนฉัน ฉันถือเป็นคนรุ่นที่สอง วิชาแพทย์ก็แข็งแกร่งกว่าเธอ เข้าใจไหม?”

เจียงเทียนโหย่วตบแก้มของเจียงเค่อเอ๋อร์จนใบหน้าของเธอบวมไปหมด เจียงเค่อเอ๋อร์หวาดกลัวจนไม่กล้าจะพูดแม้แต่ประโยคเดียว

ดวงตาของถังเฉาหรี่ลงน้อย ๆ โชคดีเหมือนกันที่เข็มเงินที่เจียงเทียนโหย่วซัดออกไปไม่ได้แทงเข้าไปที่ตำแหน่งที่ใช้ฝังเข็มบนร่างกายของเจียงเค่อเอ๋อร์ ไม่ฉะนั้นก็คงไม่เรียบง่ายเช่นร่างกายชาไปครึ่งซีกเท่านั้น

“เห็นหรือยังล่ะ?”

เจียงเทียนโหย่วค่อย ๆ หมุนตัวกลับมามองถังเฉากับเจียงไป๋เสว่ระคนเหน็บแนม ยิ้มเย็นชาพลางเอ่ยว่า “นี่เป็นจุดจบของการต่อต้านฉัน ถ้าหากว่าเธอยังไม่รู้จักแยกแยะดีชั่วอีกละก็ เธอ... ก็คือจุดจบ!”

เจียงเทียนโหย่วมีความมั่นใจในตัวเองเต็มใบหน้า มองถังเฉากับเจียงไป๋เสว่อย่างเหยียดหยาม