เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 752

การเชือดไก่ให้ลิงดูของเจียงเทียนโหย่วนี้ให้ผลลัพธ์ที่ดีมาก ๆ จริง ๆ

กระบวนท่าตรึงร่างเข็มนี้เหล่าบรรดาผู้อ่อนอาวุโสของทั้งตระกูลเจียงแห่งตระกูลหลวงมองจนเบิกตากว้างอ้าปากค้าง ตื่นเต้นจนใบหน้าแดงเป็นตูดลิง

ในสายตาของพวกเขา กระบวนท่านี้ของเจียงเทียนโหย่วสามารถเรียกได้ว่าฝีมือขั้นเทพ เพียงพอที่จะปราบถังเฉาและเจียงไป๋เสว่ได้เลย ให้พวกเขาได้ดูว่า นี่แหละ คือศักยภาพของคนรุ่นเยาว์ของตระกูลเจียงแห่งตระกูลหลวง ภารกิจสำคัญในการช่วยตระกูลเจียงแห่งตระกูลหลวงให้รอดพ้นไม่จำเป็นจะต้องมอบให้คนนอกมาทำ พวกเขาก็สามารถรับภาระนี้ได้

ยอดฝีมือและผู้แข็งแกร่งนั้นหาได้ยาก ผู้แข็งแกร่งที่ดีคนหนึ่งเพียงพอที่จะกลายเป็นกุญแจสำคัญของความเป็นความตายของตระกูลหนึ่ง

เพราะเหตุใดตระกูลหลวงแห่งเยี่ยนตูถึงได้แข็งแกร่งยิ่งกว่าตระกูลทั่ว ๆ ไป?

เพราะว่าพวกเขาไม่ใช่แค่ร่ำรวย มีอำนาจ มียอดฝีมือมากมายในตระกูล

แต่เพราะวิธีการรวบรวมยอดฝีมือและผู้แข็งแกร่งของเก้าตระกูลใหญ่ นอกจากใช้เงินไปซื้อตัวเอาแล้ว ยังมีอีกวิธีหนึ่ง นั่นคือก็ฝึกยอดฝีมือด้วยตัวเอง

ทุกคนในตระกูลฉินนิยมการใช้กำลัง จึงเชิญมู่ตงเฟิง ผู้พิทักษ์แดนตะวันออกมาชี้แนะด้วยตนเอง

ตระกูลเจียงก็ไม่ธรรมดา คนรุ่นหลังเสินหนง เข็มเดียวช่วยชีวิตคนได้ และเข็มหนึ่งนั้นก็สามารถปลิดชีพคนได้

อย่ามองว่าเข็มเงินนั้นเล็กกระจ้อยร่อย หากคิดอยากจะใช้เข็มเงินให้ดี หากไม่ได้บำเพ็ญฌานมาหลายปีและมีพรสวรรค์นั้น ก็ทำเช่นนี้ไม่ได้

ผลงานเมื่อครู่ของเจียงเทียนโหย่ว ก็เหมือนกับเซียวลี้ปวยตอมีดบินไม่พลาดเป้า เข็มคือมีดบินที่ซัดเข้าไปที่ตำแหน่งฝังเข็มของเจียงเค่อเอ๋อร์อย่างแม่นยำ ทำให้เธอไม่อาจขยับตัวได้

นี่ก็คือการต่อสู้ด้วยวิชาแพทย์ แพทย์ที่ใช้เข็ม โดยพื้นฐานล้วนแต่เป็นผู้ที่รู้จักศิลปะการต่อสู้เป็นอย่างดี เข้าไปถึงแก่นของยุทธภพ

ผู้ที่ฝึกจนถึงขั้นสำเร็จซัดออกไปเข็มหนึ่งเข้ากำแพงไปครึ่งฟุต

เข็มเดียวของเจียงเทียนโหย่วแท้จริงแล้วแฝงไว้ด้วยแรงภายในที่หยั่งลึก

ดังนั้นเขามีต้นทุนที่เพียงพอ กดสายตามองถังเฉากับเจียงไป๋เสว่

“ถ้าหากว่ายังไม่รู้จักแยกแยะดีชั่วอีกละก็ เธอ... ก็คือจุดจบ!”

เจียงเทียนโหย่วได้ยื่นคำขาดสุดท้ายไว้แล้ว ต่อไปถ้าหากเป็นไปตามที่เขาคิดไว้ เกรงว่าถังเฉากับเจียงไป๋เสว่จะรู้สึกว่าหวาดกลัว ยอมสวามิภักดิ์อย่างไม่มีข้อแม้

ถังเฉากับเจียงไป๋เสว่มึนงงไปจริง ๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ มองไปยังเจียงเทียนโหย่ว

เจียงเทียนโหย่วจึงพอใจอย่างถึงที่สุด

กำลังคิดภาพเจียงไป๋เสว่คุกเข่าลงไปขอร้องให้เขาอภัยให้กับความผิดที่เธอก่อเรื่องใหญ่กับตระกูลเจียง

ทว่าพอเรียกสติกลับมาได้ สีหน้าของเจียงไป๋เสว่ไม่ได้ตกตะลึงเหมือนที่เขาคิดเอาไว้ล่วงหน้า

ผู้อื่นให้สิ่งของก็ต้องรู้จักตอบแทน ที่นี่คือตระกูลเจียง การจะเปรียบเทียบเทียบที่สูงที่ต่ำที่ดีที่สุดควรจะใช้เข็ม

ดังนั้นในนิ้วเรียวบางของเจียงไป๋เสว่จึงมีเข็มเงินที่อาบด้วยความน่าสะพรึงกลัวเพิ่มขึ้นมาหนึ่งเล่ม

เข็มเงินเป็นเหมือนกับหิมะ สอดคล้องกับใบหน้าดุจน้ำค้างแข็งของเธอ

ในตอนที่จะลงมือนั้นเอง ถังเฉากลับออกมือขึ้นมาขวางเธอพลัน

เจียงไป๋เสว่ขมวดคิ้ว มองเขาอย่างประหลาดใจ

เหมือนจะใช้สายตาถามกับเขา “เหตุใดจึงขวางฉัน?”

ถังเฉายิ้มอย่างสงวนท่าที เอ่ยขึ้นว่า “ผมเอง”

ได้ยินอย่างนั้นเจียงไป๋เสว่ก็เก็บเข็มไป ถอยหลังไปหนึ่งก้าวราวกับลูกสะใภ้ที่ถูกโขกสับที่เชื่อฟัง

ในมือของถังเฉามีเข็มเงินเพิ่มขึ้นมาสองเล่ม สายตามองเจียงเค่อเอ๋อร์ที่ถูกเจียงเทียนโหย่วสกัดจุดเอาไว้ด้วยความเคร่งขรึมอย่างที่สุด

ครึ่งร่างของเจียงเค่อเอ๋อร์ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ใบหน้าขาวซีดราวกับกระดาษ ร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

เด็กผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้เพียงแค่ออกมาพูดประโยคที่เป็นธรรมประโยคหนึ่ง ก็ถูกเจียงเทียนโหย่วใช้เป็นเป้ากระสุนมาเชือดไก่ให้ลิงดู ต่อให้แก้จุดแล้วแต่หากไม่พ้นสิบวันสิบห้าวันก็คงยังลุกขึ้นจากเตียงไม่ได้

การพูดความจริงเป็นเรื่องที่เลวร้ายจนไม่อาจให้อภัยได้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ถังเฉาไม่เข้าใจ

นี่คือตระกูลหลวงแหล่งที่อยู่ของผู้บ้าการแพทย์?

สายตาของถังเฉาเย็นชา ถ้าหากเป็นเช่นนี้จริง ๆ ละก็ เขาก็ไม่ถือสาที่จะปรับปรุงแก้ไขแทนผู้บ้าการแพทย์สักหน่อย

“หืม?”

มองเห็นการกระทำของถังเฉา เจียงเทียนโหย่วก็ขมวดคิ้ว สายตาสาดประกายคมปลาบ จ้องถังเฉาเขม็งพลางเอ่ยว่า “แกคิดจะทำอะไร? คงไม่ได้คิดที่จะถอนวิชาเข็มของฉันหรอกนะ?”

พอคำนี้ลั่นออกมา ใบหน้าของบรรดาเหล่าผู้อ่อนอาวุโสคนอื่น ๆ ของตระกูลเจียงก็เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ นอกจากนี้แล้วยังมีความเยาะหยันอย่างล้ำลึกอยู่ด้วย

ในสายตาของพวกเขา ถังเฉาไม่มีทางแก้ตำแหน่งฝังเข็มของเจียงเค่อเอ๋อร์ที่ถูกเข็มเงินทำให้ชาได้โดยสิ้นเชิง

นี่ก็เป็นเหมือนกับการประลองฝีมือของผู้แข็งแกร่งสองคน คนหนึ่งผนึกทางเดินของเลือดลมทั้งร่างของเจียงเค่อเอ๋อร์เอาไว้ อีกคนหนึ่งคิดจะแก้มันออก ก็จำเป็นจะต้องมีศักยภาพแข็งแกร่งกว่าคนก่อนหน้า

เพียงแต่น่าเสียดาย นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ประกายเย็นเยียบในดวงตาของถังเฉาวาบผ่าน ยิ้มให้กับเจียงเทียนโหย่วอย่างเย็นชา

“ผมขอลองหน่อยนะ”

เขายิ้มอย่างกระดากอายอยู่บ้างเหมือนกับลูกศิษย์ที่เพิ่งจะเรียนเสร็จเพิ่งจะสอบจบการศึกษามาอย่างไรอย่างนั้น

คนที่รู้จักถังเฉามามากกว่าห้าปีย่อมรู้ว่าเดิมทีเจ้ามังกรไม่มีความสามารถด้านวิชาการแพทย์

วิชาแพทย์ของเขานั้น ถูกคนคนหนึ่งสอนมา

คนคนนั้นก็คือเจียงไป๋เสว่

ปีแรกที่เข้าไปเป็นทหาร ถังเฉาที่เข้าสนามรบเป็นครั้งแรกได้เห็นเพื่อนร่วมรบขาดใจอยู่บนกองเลือดมากับตาตัวเอง เรียกสติกลับมาไม่ได้อยู่เป็นนาน

เขากำลังลืมตา กำลังอ้าปาก แต่ดวงตากลับไม่สามารถมองเห็น ปากไม่สามารถพูดออกมา จมูกไม่สามารถสูดลมหายใจ หูไม่สามารถฟัง... กลิ่นคาวเลือดที่รุนแรง รวมถึงความโศกเศร้าอย่างเข้มข้นที่มองเห็นคนตายอยู่ในอ้อมอกกับตาของตัวเองปิดการรับรู้ของเขา ราวกับตัวของเขาได้ตกลงไปในมิติที่ไร้เสียง รอบด้านมีเพียงความมืดมิด ในโลกนี้เหลือเพียงถังเฉาอยู่แค่คนเดียว

พอดีกับที่เจียงไป๋เสว่รักษาคนคนหนึ่งหาย

ดังนั้นเขาเอ่ยกับเจียงไป๋เสว่ว่า “นี่... สอนวิชาแพทย์ให้ผมหน่อยสิ?”

“ข้อแรก ฉันไม่ได้ชื่อนี่ ฉันชื่อเจียงไป๋เสว่”

“ข้อสอง การช่วยชีวิตคนเป็นงานของฉัน คุณจะเรียนไปทำอะไร?”

“ผมไม่อยากเห็นคนตายไปอีกแล้ว”

ดังนั้น... เจียงไป๋เสว่จึงสอนวิชาแพทย์ให้กับถังเฉา

ในตอนแรก เดิมทีเจียงไป๋เสว่ทำตามนิสัยลวก ๆ สอนเรื่อยเปื่อยไปนิด ๆ หน่อย ๆ ฆ่าเวลา

แต่เธอก็ค่อย ๆ ค้นพบว่าถังเฉาเรียนได้อย่างรวดเร็วเป็นอย่างมาก แม้แต่วิธีการใช้เข็มเงินก็เรียนจนใช้เป็นแล้ว

ดังนั้นเจียงไป๋เสว่จึงถ่ายทอดทุกอย่างจนหมดเปลือก ถังเฉาเรียนจบแล้ว แต่ก็ยังมีระยะความต่างจากเจียงไป๋เสว่อยู่

ตอนนี้กลับมาเมืองใหญ่ ถังเฉาไม่ได้แตะต้องวิชาแพทย์มานานมากแล้ว ไม่รู้ว่าได้เกียจคร้านการฝึกฝนไปบ้างหรือไม่

“คิดจะแก้เข็มเงินของพี่เทียนโหย่ว เป็นความเพ้อฝันของคนโง่จริง ๆ”

“ใช่ จะแก้ไขเข็มเงินของพี่เทียนโหย่วได้ ทักษะทางด้านการแพทย์ก็จะต้องสูงกว่าพี่เทียนโหย่ว นี่มันเป็นไปไม่ได้!”

“ขอแนะนำว่าแกอย่าทดลองทำตามอำเภอใจดีกว่า เข็มนี้มีเพียงพี่เทียนโหย่วเท่านั้นที่จะแก้ได้ ถ้าหากดึงออกอย่างเลินเล่อ ตำแหน่งฝังเข็มของเธอก็จะพังและตายไป”

ได้ยินคำพูดของถังเฉาแล้ว คนในตระกูลเจียงแห่งตระกูลหลวงก็ทยอยส่งเสียงเยาะหยัน บนใบหน้ามีรอยยิ้มเย็นชา

ถังเฉาเช็ดเข็มเงินพลางเดินไปทางเจียงเค่อเอ๋อร์ราวกับไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น