เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 87

บทที่ 87 ฉันจะกลับไปหาครอบครัวฉัน!

ปัง---

เมื่อกลับไปที่บ้านของตระกูลหลิน โจวเหม่ยหยูนกระแทกประตูด้วยความโกรธพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาอย่างอารมณ์เสีย

หลินฉ่ายเวย หลินจ้อง โจวเหม่ยหลิงเองก็มีใบหน้าที่เศร้าสร้อย ต่างไม่พูดอะไรออกมา

หลินเจิ้นสงอ้าปากตั้งใจที่จะเกลี้ยกล่อมพวกเขา แต่พอจะขยับปาก ก็หยุดลงทันที

เมื่อมองไปเห็นสมาชิกครอบครัวที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ในใจของเขาก็ผุดจิตวิทยาที่ดูน่าไร้สาระขึ้นมา

รู้สึกขบขันที่พวกเขาใช้สายตาอย่างคนแก่ในการมองคน นกอินทรีหากบินอยู่บนท้องฟ้า ยิ่งบินไกลไปเท่าไหร่ มดที่อยู่ที่พื้นก็ยากที่มองเห็นเท่านั้น

เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมา ในขณะที่กำลังจะสูบนั้น โจวเหม่ยหยูนก็ตบบุหรี่ลงกับพื้นและพูดอย่างโกรธเคืองว่า “นี่มันเวลาอะไรแล้ว ยังจะมามีอารมณ์สูบบุหรี่อีก”

ในเวลานี้บุหรี่ได้ถูกจุดขึ้นแล้ว แต่โจวเหม่ยหยุนก็ตบมันออกอีกและเผามันตรงหน้าของหลินเจิ้นสง

สีหน้าของหลินเจิ้นสงเองก็หมองมัว พร้อมกับพูดว่า “ไหนคุณลองพูดสิ ว่าตอนนี้ของคุณคือเมื่อไหร่？”

“เสี่ยวเฉาพาสปอนเซอร์มา ตระกูลหลินเองก็ได้ทำงานร่วมกับลี่จิงอย่างราบรื่น ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี แล้วคุณจะมาไม่พอใจอะไรอีก？”

ไม่พูดเรื่องนี้เสียยังจะดีกว่า เมื่อพูดถึงมัน หลินฉ่ายเวยและคนอื่นๆสีหน้าก็ดูไม่ดีมากขึ้นเท่านั้น ดวงตาของโจวเหม่ยหยุนก็มีแผดเผาไฟแห่งความอิจฉาริษยามากขึ้น

แปดร้อยแปดสิบล้าน ไม่คิดเลยว่าจะไม่ได้เงินเลยสักหยวน เรื่องนี้มันได้กลืนกินสติของหล่อนไปเสียแล้ว

ความโกรธในใจทั้งหมดที่มีก็ได้ระเบิดออกมา “หลินเจิ้นสง คุณยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า เงินแปดร้อยแปดสิบล้านนี้ก็เห็นได้ชัดว่าตระกูลหลินเป็นคนเอามา พวกเราจะซื้อสิ่งที่เราชอบแล้วทำไมผู้หญิงกลุ่มนั้นต้องมายุ่งกันด้วย？”

“แต่นี้ หลินชิงเสว่ก็ให้ผู้จัดการด้านการเงินมาคอยตรวจสองสถานการณ์ของตระกูลหลินแล้ว ไหนที่เรียกว่าความร่วมมือ？นี่มันเห็นได้ชัดเลยว่ามันเป็นสัญญาที่ไม่ยุติธรรม เงื่อนไขนี้ยังยอมรับได้ คุณใช้ชีวิตเหมือนหมาแบบนี้มาหลายปีละนะ！”

“ทำไมประธานหลินถึงต้องเขามายุ่ง คุณไม่รู้เหตุผลงั้นเหรอ？”

หลินเจิ้นสงมองไปรอบๆอย่างเฉยเมยและพูดว่า “ถ้าไม่ใช่พวกคุณที่เห็นแก่เงินขนาดนั้น ประธานหลินจะเข้ามายุ่งเหรอ？อีกอย่างผมคิดว่าสิ่งที่ประธานหลินได้ตัดสินใจมันไม่เลวเลยทีเดียว”

“นี่คุณโทษพวกเรางั้นเหรอ？”

โจวเหม่ยหยุนเหมือนคนปากร้าย เธอกรีดร้องออกมา “พวกเราทำไปเพื่ออะไรล่ะ ไม่ใช่เพื่อตระกูลเหล่าหรอกเหรอ？ต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของครอบครัวมันผิดอะไร คุณมันไม่มีจิตสำนึก ฉันไม่รู้ว่าคนเฮงซวยนั่นไปมอบความสุขให้คุณแบบไหนคุณถึงได้หันศอกออกมาแบบนี้ ---- ”

หลังจากที่พูด ดวงตาของโจวเหม่ยหยูนก็แดงก่ำ เธอร้องไห้ออกมา

เมื่อเห็นโจวเหม่ยหยูนร้องไห้ คนอื่นๆก็พากันมาปลอบใจ

“แม่ อย่าร้องไห้ไปเลย ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้แบ่งเงินกัน แต่เราก็ยังมีงานดีๆทำกันนะ”

หลินฉ่ายเวยชักชวนอย่างรวดเร็ว “สวัสดิการของหลงเถิงกรุ๊ปนั้นเป็นประโยชน์อย่างมากต่อผู้นำระดับกลางและระดับสูง นอกจากจะได้เงินเดือนหนึ่งแสนหยวนต่อเดือนแล้ว สิ้นปีก็ยังมีเงินปันผลอีก พอลองมาคิดดู ปีหนึ่งก็จะได้หนึ่งถึงสองล้านเลยนะ”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา แต่ก็ไม่ได้ปลอบใจแต่อย่างใด โจวเหม่ยหยูนร้องไห้เสียใจหนักกว่าเดิม

“หนึ่งถึงสองล้านเหรอ？มันจะไปมีประโยชน์อะไรกันล่ะ มันเทียบไม่ได้กับเงินแปดร้อยแปดสิบล้านหรอกนะ！ไม่เป็นแม้แต่เศษตะกอน！”

“ไปเอาเงินปันผลของเขามา ฉันไม่สนใจหรอกนะ หลินเจิ้นสง วันนี้คุณต้องให้คำพูดดีๆกับฉันนะ ฉันเป็นภรรยาของคุณ ฉ่ายเวยเป็นลูกสาวของคุณ คนอื่นๆก็ต่างเป็นญาติพี่น้องของคุณทั้งนั้นเงินนี้ คุณจะแบ่งหรือไม่แบ่ง！”

โจวเหม่ยหยูนเริ่มเสียสติอีกครั้ง เธอร้องไห้พร้อมกับโหวกเหวกโวยวาย ต่างบังคับและข่มเหง

ดูแล้วเหมือนกับว่าโจวเหม่ยหยูนนั้นคือแม่ค้าบ้าเลือดชัดๆ หลินเจิ้นสงตกอยู่ในความเงียบทันที

หลินฉ่ายเวย หลินจ้องและโจวเหม่ยหลิงเองต่างก็พูดชักชวน

“พ่อ ท่านเห็นแม่ร้องไห้ขนาดนี้แล้ว ท่านทำตามที่แม่บอกเถอะค่ะ ยังไงหล่อนก็ทำเพื่อตระกูลของเรา”

“ใช่แล้ว เจิ้นสง เงินตั้งแปดร้อยแปดสิบล้าน โครงการที่ไหนมันจะต้องใช้เงินมากขนาดนั้นกัน？แบ่งแค่เล็กๆน้อยๆมันก็เป็นเรื่องธรรมดามาก ถ้ามันไม่ได้จริงๆ เราค่อยใช้เงินซื้อหญิงที่ชื่อเฉียนหรุ่ยคนนั้น แค่อย่าให้ประธานของลี่จิงกรุ๊ปรู้เรื่องนี้ก็พอ”

“ความยากจนของตระกูลหลินนั้นเป็นยังไง ก็ไม่ใช่ว่าพี่เขยไม่รู้”

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ ยิ่งพวกเขาพูดมากเท่าไหร่ หลินเจิ้นสงก็ยิ่งผิดหวังมากขึ้นเท่านั้น