เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 106

จิตใจของซ่งซานสี่สับสนเล็กน้อย

เขาส่ายหัวอย่างรวดเร็ว "ไม่เป็นไร ฉันจัดการได้คุณนอนกับเถียนเถียนให้สบายเถอะ"

"คุณนี่นะ คุณจัดการมันได้? น้ำมูกกำลังจะไหลออกมาแล้ว..." ซูโหย่วชิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เพราะเจ้าพ่อสี่มีน้ำมูกเนื่องจากความหนาวเย็น

ขณะที่เขาส่ายหัว น้ำมูกก็สั่น

มันตลกมาก!

ซ่งซานสี่อายเล็กน้อยและรีบเช็ดด้วยกระดาษ "มันไม่ใช่น้ำมูก แต่เป็นไอร้อนในจมูกที่เหลวเมื่ออากาศเย็นฉันสบายดีจริงๆ..."

"หยุดพูดเรื่องฟิสิกส์สักทีได้ไหม ฉันหนาวลูกชายของฉันก็เช่นกัน!"

เสียงของซูโหย่วชิงสั่นและเขินอายเล็กน้อย

ซ่งซานสี่: "..."

“ถ้าคุณไม่เข้ามาฉันจะไม่ห่มผ้านวมและผ้าห่มอีกต่อไป ฉันจะเอาทั้งหมดให้เถียนเถียนห่ม ให้ลูกสาวของฉันตายจากความหนาวเย็น…”

พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

ยิ่งกว่านั้น เธอยกผ้าห่มขึ้นด้วยมือของเธอ

เอาแต่ใจ!

ซ่งซานสี่โบกมืออย่างรวดเร็ว "อย่า อย่า อย่า ฉันกำลังมา ฉันกำลังมา..."

เมื่อเห็นเขากระสับกระส่าย ซูโหย่วชิงก็รู้สึกสบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก

หึ!

ฉันยังรักษาคุณได้!

เมื่อเขามาถึงห้องนอน ซ่งซานสี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถอดรองเท้าและถุงเท้าออกแล้วสวมเสื้อผ้า

สักครู่มีกลิ่นหอมจาง ๆ ทำให้มึนเมา

บนเตียงยังอุ่นอยู่เล็กน้อย

แม้แต่การหายใจ อากาศในห้องยังเป็นน้ำแข็ง

หลังจากนั้นไม่นาน ซ่งซานสี่ก็มีเหงื่อออกที่หน้าผาก

ไอน้ำร้อนไปทั้งตัว

ใต้ผ้าห่มก็อุ่น

กลิ่นหอมอบอุ่นทำให้มึนเมา

ซูโหย่วชิงรู้สึกราวกับว่ามีดวงอาทิตย์ดวงเล็กๆ อยู่รอบตัวเธอและเธอรู้สึกสบายใจอย่างช่วยไม่ได้

"ซานสี่..."

"อืม..." ในความมืดซ่งซานสี่ตอบเสียงเบา

"ขอบคุณ"

“ไม่ต้องเกรงใจ ฉันเป็นพ่อบุญธรรม...”

"..."

ในที่แสนไกลตู้ไห่ผิงเดินทางไปกับกลุ่มทัวร์

เดินท่ามกลางแสงแดดในต่างแดน ใบหน้าเปื้อนยิ้มเต็มไปด้วยความตื่นเต้น...

รุ่งสางแล้ว

ตู้ไห่ผิงรู้สึกโล่งใจและเหนื่อยล้าจึงหลับไปในโรงแรม

ในฝัน ภรรยาเขาคลอดลูกตัวน้อย

หน้าตาเหมือนเขามาก

ผู้ชายคนนี้กำลังจะตื่นขึ้นมาหัวเราะ...

ที่นี่นาฬิกาชีวิตของซ่งซานสี่ยังคงปลุกเขาให้ตื่นตรงเวลา

เครื่องทำความร้อน ฉันไม่รู้ว่ามันถูกซ่อมเมื่อไหร่

ในผ้านวมมีกลิ่นหอมที่ปะทุออกมา

ร้อนมาก!

ซ่งซานสี่รีบยกผ้าห่มให้ซูโหย่วชิงและเถียนเถียน

ภายใต้แสงผมของเถียนเถียนที่เปียกโชกได้เตะผ้าห่มออกไปนานแล้ว

ซ่งซานสี่จัดระเบียบอยู่พักหนึ่งอุ้มเถียนเถียนและออกจากห้องนอนใหญ่

ลูกสาวควรกลับไปที่ห้องของเธอเกรงว่าสาวน้อยจะถามคำถามเมื่อเธอตื่นขึ้น

ซูโหย่วชิงนอนอยู่บนเตียงไม่มีอารมณ์จะนอนอีกต่อไป

รู้สึกว่างเปล่ารอบตัว

อย่างไรก็ตามซ่งซานสี่ยังอยู่

เมื่อคืนไม่หนาวจริงๆ

ซงซานสี่เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

เขาป่วยจริงๆ และโรงพยาบาลไม่สามารถรักษาเขาได้

อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรผิดปกติกับพฤติกรรมของเขา

สุภาพบุรุษคือสุภาพบุรุษ ตรงไปตรงมา

ข้างนอกหิมะยังตกหนักอยู่เลย

การวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าจึงเป็นไปไม่ได้

ซงซานสี่จึงออกกำลังกายที่บ้าน

การวิดพื้น การสควอท การเขย่งปลายเท้าและอื่นๆ

ร่างกายเป็นหัวใจของการที่จะจัดการสิ้งต่างๆเขารู้ดี

หลังออกกำลังก็ไปอาบน้ำ

ออกไปซื้อของ

ในชุมชน ผู้ใหญ่และเด็กหลายคนยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ดูและโห่ร้องด้วยความยินดี

"ว้าว! ช่างเป็นตุ๊กตาหิมะที่สวยงามจริงๆ!"

"ออพติมัส ไพรม์ยิ่งใหญ่อลังการ ส่วนอุลตร้าแมน..."

“ว้าวพ่อใครเนี่ยเป็นพ่อที่ดีจริงๆ!”

“สวยจัง ผมจะไปถ่ายรูป...”

"..."

ซูโหย่วชิงและเถียนเถียนยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มองดูและรู้สึกปลาบปลื้ม

ซ่งซานสี่สามารถสร้างอะไรก็ได้

ในช่วงบ่าย ภาพที่น่าตื่นเต้นกว่าปรากฏขึ้น

เพราะจริงๆ แล้วซ่งซานสี่ได้สะสมประติมากรรมน้ำแข็งและหิมะของเขาเอง

นอกจากนี้ยังมีซูโหย่วหรง เถียนเถียน ตู้ไห่ผิง ซูโหย่วชิง...

ซ่งซานสี่จูงซูโหย่วหรงด้วยมือซ้ายและเถียนเถียนด้วยมือขวา

ตู้ไห่ผิงกอดซูโหย่วชิง

ในอ้อมแขนของซูโหย่วชิงยังมีเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่ทำจากน้ำแข็งและหิมะ ตัวเล็กน่ารักซึ่งดูเหมือนเธอมาก

ฉากนี้เป็นการแสดงประติมากรรมน้ำแข็งที่สมบูรณ์แบบ

ซูโหย่วชิงมองไปที่มัน ดวงตาของเธอชุ่มไปด้วยน้ำตา

ให้ตายเถอะซ่งซานสี่คุณมีความสามารถมากเกินไปแล้ว

นี่คือสิ่งที่เจ้าพ่อสี่และพ่อบุญธรรมซ่งโหยหาอนาคตที่สดใสของครอบครัว

เถียนเถียนตื่นเต้นมากจนแทบจะกระโดดออกจากหน้าต่าง

"คุณสุดยอดมาก! มันสวยมาก! เราเป็นครอบครัวที่มีสามคนและครอบครัวป้าของฉันมีสามคน..."

"น้องเชื่อฟังดี น่ารัก เหมือนป้าเลย...เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันนะ ฮิฮิ..."

ซูโหย่วหรงยิ้มอย่างมีความสุขบนใบหน้าของเธอ

กอดเถียนเถียนอย่าปล่อยให้เธอตื่นเต้นเกินไปและพูดอย่างอ่อนโยนว่า:

"พ่อเธอ เขาปั้นตุ๊กตาหิมะด้วยใจดังนั้นงานสร้างจึงดีมาก"

"ใช้ใจเหรอ?" เถียนเถียนชี้ไปที่หัวใจของเธออย่างจริงจัง

"ใช่ ใช้ใจจะสามารถทำให้งานออกมาดีได้"

เถียนเถียนพยักหน้า ใช้มือเล็กๆ ของเธอทำเป็นรูปแตรแล้วตะโกนว่า: "ปะป๊า คุณป้าบอกว่าคุณใช้ใจทำงาน!"

"ฉันเป็นปะป๊าของหนู แน่นอนว่าต้องใช้ใจทำงาน!" ซง่ซานสี่เงยหน้าขึ้นปักพลั่วลงบนพื้น และกอดรูปปั้นหิมะด้วยมือขวาเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มที่สดใสราวกับดวงอาทิตย์บนใบหน้าของเขา

ซูโหย่วหรงอดไม่ได้ที่จะตวาดเบา ๆ : "เอาล่ะ ซ่งซานสี่อย่าทำตัวน่ารักนัก! ขึ้นไปข้างบนแล้วเข้าไปในบ้านข้างนอกไม่หนาวเหรอ?"

ด้วยหิมะและน้ำแข็งทั่วร่างกายของเขา ซ่งซานซีเองก็จะกลายเป็นรูปปั้นหิมะด้วย

ซ่งซานสี่เช็ดผมสะบัดน้ำแข็งและหิมะออก "ใจฉันอุ่น ไม่หนาว ฮ่าฮ่า..."