เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 11

ลูกน้องของหวงชางหยง สอบถามและรู้ว่าซูโหย่วหรงทำงานที่โรงงานซานหยวนอิเล็คทริค และเลิกงานตอนกลางคืนเวลา 20:30 น.

ลูกน้องสองคนขับรถตู้มา และเฝ้ารอซูโหย่วหรงอยู่นอกโรงงาน

ส่วนหวงชางหยงอยู่ที่โรงแรมหยินตูในเมืองจงไห่

หลังจากนอนกลางวันเสร็จแล้ว เขาไปที่คอฟฟี่ช็อปของโรงแรม ดื่มชา อ่านหนังสือพิมพ์เพื่อฆ่าเวลา และรอให้ลูกน้องส่งตัวซูโหย่วหรงมาตอนกลางคืน

เขาอารมณ์ดีและเต็มไปด้วยความคาดหวัง

แต่นึกไม่ถึงว่าคนที่รับผิดชอบบริหารสถานบันเทิงบิ๊กเรกัลจะโทรมาหาเขา

หลังจากได้ฟังสถานการณ์แล้ว หวงชางหยงโกรธทันที

“ช่วงหลายปีที่ผ่านมา ยังไม่มีใครสามารถพนันชนะ และได้เงินไปจากกูในหนึ่งวันมากขนาดนี้?”

“แม่งฉิบหายแกเป็นคนโง่เหรอ? ถึงได้ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อ?”

“แล้วโทรหากูทำไม?”

ผู้รับผิดชอบบริหารรู้สึกสติแตกเล็กน้อย “เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยภายในตามเขาออกไปสี่คน แต่ตอนนี้พวกเขาถูกทำร้ายจนแขนขาหักหมดแล้ว และส่งตัวไปโรงพยาบาลแล้ว พี่หยง เกรงว่าคราวนี้พวกเราจะเจอเซียนพนันแล้ว”

“อะไรน่ะ?”

หวงชางหยงรู้สึกตกตะลึง

เขากระแทกหนังสือพิมพ์บนโต๊ะ จนทำให้แก้วชาพลิกคว่ำ

“แม่งฉิบหาย เปิดดูกล้องวงจรปิดแล้วหรือยัง?!”

“เปิดแล้ว เห็นรูปร่างไม่ชัด เห็นเพียงแค่แผ่นหลังเท่านั้น”

หวงชางหยงรู้สึกโกรธมาก “แม่งฉิบหาย เป็นเซียนพนันจริงๆ! ให้คนสเกตช์ภาพหรือยัง?”

“สเกตช์ภาพแล้ว! สเกตช์ภาพแล้ว! ตอนนี้รอเพียงแค่คำสั่งของพี่หยงเท่านั้น”

“รอเหี้ยอะไร? ปูพรมค้นหาให้ทั่ว! คนแบบนี้มันไม่หนีไปไหนหรอก มันจะต้องกลับมาอีกแน่นอน!”

หวงชางหยงวางสาย สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และยิ้มด้วยความดุร้าย

“แม่งฉิบหาย ขอเพียงแค่จับตัวได้ ต้องแก้แค้นคืนแบบตาต่อตา ฟันต่อฟัน จะหักแขนขาของแก แล้วเอาเงินของกูคืนมา!”

คืนนี้เขาหมดอารมณ์แล้ว ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่สถานบันเทิงบิ๊กเรกัล เพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

ส่วนซ่งซานสี่...

และขณะที่อยู่บนรถ หวงชางหยงก็โทรไปหาซ่งซานสี่

หลังจากเชื่อมติด เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “หมาสี่ แกดวงดีจริงๆ เพราะกูต้องไปแก้ปัญหาบางอย่าง หลังจากแก้ปัญหาเสร็จแล้ว ค่อยมาจัดการแก! ถ้าแกไม่มีปัญญาคืนเงิน ก็ให้ซูโหย่วหรงมาล้างหนี้!”

เขาไม่เปิดโอกาสให้พี่สี่ตอบกลับ หลังจากเขาพูดจบก็วางสายทันที

เศรษฐีรุ่นที่สอง ก็จองหองแบบนี้แหละ

ซ่งซานสี่แอบหัวเราะเยาะ

เจ้าโง่ ถ้าคุณสามารถหาผมเจอ ก็ถือว่าผมเป็นฝ่ายแพ้

ต่อไป ผมควรจะเป็นคนจัดการคุณมากกว่า

ตอนแรกซ่งซานสี่คิดจะนำเงิน 200,000 หยวน ที่ได้จากสถานบันเทิงบิ๊กเรกัล ไปใช้หนี้พนันหวงชางหยงก่อน

เพราะอย่างไรเสีย เขาก็ไม่สามารถส่งตัวซูโหย่วหรงไปให้หวงชางหยงได้

แต่ตอนนี้ เขาสามารถใช้เงิน 200,000 หยวนนี้เป็นทุน เพื่อเตรียมไว้สำหรับเล่นหุ้นในอีกเจ็ดวันข้างหน้า

และเขาจะไม่ไปสถานบันเทิงบิ๊กเรกัลอีก

ชนะเงินพนันมา จนทำให้หวงชางหยงร้องไห้!

อาจจะไม่ใช่ตัวเลขที่สูงมาก แต่จะเล่นจนทำให้หวงชางหยงย่อยยับ และเล่นจนกว่าสถานบันเทิงบิ๊กเรกัลจะปิดตัวลง

ตอนเย็น 17:30 น.

ซ่งซานสี่ มาถึงโรงเรียนอนุบาลซิงกวงตรงเวลา

ซูโหย่วหรงไม่ได้หยุดพักติดต่อกันสามเดือนแล้ว เธอทำงานวันละ 12 ชั่วโมง และเธอไม่ได้พบเถียนเถียนนานแล้ว

แม้แต่ในความฝัน เธอก็กอดหมอนร้องไห้ และเรียกหาเถียนเถียน

พี่สี่ อยากจะเซอร์ไพรส์เธอ

มีผู้ปกครองกำลังรอลูกอยู่ด้านนอกโรงเรียนอนุบาลมากมาย

สภาพแวดล้อมของโรงเรียนค่อนข้างดี และผู้ปกครองล้วนเป็นคนที่มีฐานะ

รถยนต์ส่วนบุคคลจอดอยู่ด้านนอกมากมาย

ซ่งซานสี่นั่งสูบบุหรี่อยู่บนมอเตอร์ไซค์สับปะรังเค แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนยากจน

ลักษณะท่าทางเช่นนี้ ทำให้คนมากมายมองเขาด้วยท่าทางเหยียดหยาม

“ใครน่ะ? ส่งเด็กมาเรียนที่นี่ด้วยเหรอ?”

“มอเตอร์ไซค์สับปะรังเคนั่น สามารถทำให้เด็กหนาวตายได้”

“น่าสงสารเด็ก........”

“……”

ซ่งซานสี่ไม่สนใจพวกเขา

ตอนนี้จิตใจของคนไม่จริงใจเหมือนอดีต สังคมมีทั้งคนที่ไม่แยแสและคนที่มีไมตรี แล้วจะไปสนใจมากขนาดนั้นทำไม?

และเขาได้ซื้อเป้อุ้มเด็กไว้แล้ว

เอาเถียนเถียนใส่เป้ไว้ในอ้อมแขน แล้วคลุมด้วยเสื้อโค้ต เถียนเถียนก็จะไม่หนาว

ไม่นาน มีเสียงเครื่องยนต์ดังอยู่ด้านหลัง

เมื่อซ่งซานสี่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ เขาไม่หันไปมอง ก็รู้ว่าเป็นเสียงเครื่องยนต์ของรถบีเอ็มดับเบิลยู750

อย่างไรก็ตาม มีเสียงดุดันดังขึ้น “เฮ้ คนที่ขับมอเตอร์ไซค์สับปะรังเค แกกั๊กที่เยอะขนาดนี้ทำไม? รีบไสหัวออกไปไกล ๆ!”

ซ่งซานสี่ขมวดคิ้ว อืม?

น้ำเสียงคุ้นเล็กน้อย

อ้อ กู้หยุนม่ง เพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมปลาย

ตอนนี้ เธอเป็นหนึ่งในผู้จัดการฝ่ายบริการลูกค้าของบริษัทจัดสรรหุ้น และซื้อขายล่วงหน้า ใหญ่ที่สุดในเมืองจงไห่