เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 116

เมิ่งเสี่ยวหลันก็โกรธมากพูดตำหนิต่อหยางเสว่และคนอื่น ๆ “ดูพวกเธอสิ ต่างก็ทำพวกเรื่องอะไรแล้ว？”

“แต่ละคนเป็นเด็กผู้หญิงอายุน้อย ๆ ไม่เรียนสิ่งดี ๆ ！”

“ซี่โครงของโหย่วซินต่างก็ให้พวกเธอเตะหักสองท่อนแล้ว พวกเธอก็ใจดำลงมือได้เหรอ？”

“ทำไมพวกเธอถึงใจร้ายใจดำอย่างนี้ได้？”

หยางเสว่สี่คนผมผูกเข้าด้วยกัน เดิมทีก็ไม่สบายมาก

เวลานี้หยางเสว่พูดเสียงแหลม“นังแก่สารเลว แกเกิดบ้าอะไรขึ้นมา？ก็แค่คนดูแลหอพักเอง จองหองอะไร？เชื่อไหมว่าฉันให้แกสูญเสียอาชีพที่ทำมาหากิน……”

ซ่งซานสี่จับเอาสี่คนกองไว้บนพื้น พูดคำรามเสียงดัง“หุบปาก！ต่างก็คุกเข่าลงให้ฉัน คุกเข่าที่ด้านนอกประตูห้องผ่าตัดนี้คุกเข่าเป็นแถวหนึ่ง！”

“ฉันไม่！คุณคิดว่า……”หยางเสว่ยังจองหองอยู่

ซ่งซานสี่ตัดบทด้วยเสียงที่เย็นชา“ไม่เอาก็ได้ แต่เข็มขัดของฉันก็ไม่คิดให้อภัย！”

สี่คนต่างก็ขี้ขลาดในทันทีแล้ว

เวลานี้บนตัวได้ถูกเฆี่ยนตีอย่างน่าเวทนาแล้ว

รีบ สี่คนคุกเข่าอยู่ด้วยกันเป็นแถวหนึ่ง

แต่เพราะสาเหตุของเส้นผมหัวของสี่คนติดอยู่ด้วยกัน

สองข้าง หัวเอียงไปทางตรงกลางไม่สบายมาก

เมิ่งเสี่ยวหลันมองซ่งซานสี่อยู่อย่างสงสัย“อย่างนี้ได้เหรอ？ถ้าหาก……”

ซ่งซานสี่พูด“ไม่มีถ้าหาก ป้าเมิ่งผลตรวจเป็นยังไง？”

เมิ่งเสี่ยวหลันรีบพูดรอบหนึ่งแล้ว

พูดถึงสุดท้าย เมิ่งเสี่ยวหลันอดไม่ได้ที่จะให้สองสามเท้าแก่หยางเสว่พวกหล่อน

“พวกเธอคนใจดำเหล่านี้ทำให้ทั่วทั้งหัวของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไม่สามารถให้ผมงอกขึ้นมาได้”

“หลังเรียกคน จะเจอคนยังไงล่ะ？พวกเธอคนหนึ่งควรจะถูกดึงหนังหัวสี่ชิ้นลงมาชดใช้ความผิดจริง ๆ ……”

ซ่งซานสี่ตัดบทหล่อนแล้ว“ป้าเมิ่ง ไม่เป็นไรกลับไปทำผ่าตัดปลูกถ่ายหนังศีรษะก็สามารถช่วยกอบกู้กลับมาได้”

“จริงเหรอ？”เมิ่งเสี่ยวหลันเซอร์ไพร์มากแต่ก็มีความหดหู่เล็กน้อยอีก“แต่หมอของที่นี่ก็ไม่ได้พูดนะ！”

“ที่ผมพูดเป็นความจริง เพียงแต่ว่าหมอของที่นี่ยังไม่มีระดับอันนี้ก็เท่านั้น”

“อ่อ……”

เวลานี้ในใจของซ่งซานสี่ก็สงบลงเล็กน้อยแล้ว

ไม่ได้บาดเจ็บถึงอวัยวะภายใน ซี่โครงนั่นหักแล้วก็รักษาโดยใช้ยาไม่ต้องผ่าตัดก็ได้แล้ว

และเส้นผมปลูกถ่ายหนังศีรษะ เขามีความสามารถทำการผ่าตัดอย่างนี้ได้

เขาควักมือถือออกมาแล้วทันที“หยางเสว่ พูดเบอร์โทรศัพท์ของหยางจวินลูกพี่ลูกน้องของเธอมา ”

หยางเสว่ยังมีความตื่นเต้นเล็กน้อย“คุณต้องการรนหาที่ตาย งั้นฉันก็พูดแล้ว……”

“อย่าพูดมาก พูดมา！”

หยางเสว่ รีบพูดเบอร์ออกมาเร็ว จากนั้นพูด“คุณโทรสิ！ฉันดูว่าวันนี้คุณ……”

เปรี้ยง！

ซ่งซานสี่เท้าถีบบนก้นของหล่อน“พูดมากอย่างนั้น？”

เมิ่งเสี่ยวหลันอยู่ด้านข้าง ระเบิดความตกใจ

คิดไม่ถึงพี่เขยซูโหย่วซินคนนี้เกลียดชังคนชั่วเหมือนเกลียดชังศัตรูอย่างนี้

เวลานี้ไม่พิถีพิถัน ผู้หญิงก็ต่อยเหมือนกัน

ซ่งซานสี่เปิดลำโพงทันที โทรเบอร์ของหยางจวินแล้ว

หยางเสว่สองสามคนรีบตะแคงหูฟัง

ไม่นานโทรติดแล้ว

“ฮัลโหล ผมหยางจวิน ไม่ทราบว่าใคร？”

“ฉันซ่งซานสี่เป็นคุณท่านของนาย พี่เขยคนรองของซูโหย่วซิน”

“แม่งเอ๊ย！”หยางจวินโกรธจัดมาก“ไอ้เด็กน้อย นายพูดถ้อยคำนี้ เจอต่อยแน่แล้ว！พูดมา นายอยู่ที่ไหน！วันนี้กูจะต้องะบายความโกรธแค้นอย่างดุร้ายให้กับน้องสาวฉันให้ได้！คนตระกูลหยางให้คนรังแกที่จงไห่ได้เมื่อไหร่แล้ว？”

ซ่งซานสี่พูดอย่างเย็นชามาก“โรงพยาบาลประชาชนที่สามจงไห่ด้านนอกห้องผ่าตัดแผนกกระดูกและข้อ นายมาไม่ถึงภายในสิบนาทีนายก็คือไอ้เด็กน้อย”

“รอกูก่อนแล้วกัน！”

หยางจวินวางสายโทรศัพท์แล้ว

ซ่งซานสี่เก็บมือถือขึ้นมาแล้ว นั่งลงบนเก้าอี้ยาวที่อยู่ด้านข้าง

จุดบุหรี่มวนหนึ่งแล้ว“ป้าเมิ่ง ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรแล้วต่างก็มอบให้ผมจัดการ คุณกลับไปได้แล้วลำบากคุณแล้ว”

“เฮ้อ ฉันมีอะไรลำบากล่ะ！เพียงแต่……ซ่งซานสี่ ยังไงก็ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว ความอาฆาตแค้นมักจะได้รับการตอบสนองเมื่อไหร่ไม่รู้……”

นี่คือความใจดีของผู้ดูแลหอพักหญิง

ซ่งซานสี่พูดยิ้มเล็กน้อย“ไม่เป็นไร ผมจะแก้ไขจัดการให้ดี ๆ ป้าเมิ่งคุณกลับไปเถอะ”

ป้าเมิ่งเห็นสภาพการณ์ ทำได้เพียงจากไป

แน่นอนบัตรธนาคารคืนให้ซ่งซานสี่แล้ว

หล่อนยังคิดอยู่กลับไปต้องเอาเรื่องนี้พูดกับผู้อำนวยการโรงเรียน รองผู้อำนวยการจริยศึกษา หัวหน้าให้คำแนะนำ ยังมีครูประจำชั้นซูโหย่วซินของพวกหล่อนสักหน่อย

แต่รอตอนที่หล่อนกลับไปถึงรู้ว่าสี่คนนี้ต่างก็ถูกไล่ออกอย่างไม่มีเหตุผลแล้ว

อีกทั้งซ่งซานสี่ยังตีขาของหยางเสว่คนชั่วร้ายแล้ว ยังมีหานผิงหัวหน้าให้คำแนะนำ