เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 117

หยางจวินกุมส่วนกระดูกซี่โครงอยู่ เจ็บเข้าถึงในหัวใจ

ร่างกายยืนไม่ตรงแล้ว

ตอนที่ออกมาแข็งแกร่งกล้าหาญและหล่อเท่ต่างก็หายไปแล้ว

หล่อไม่ถึงสามวินาที ที่พูดก็คือคนชนิดนี้

เขาเจ็บปวด อัปยศ ไม่พอใจ“ฉันต่างก็เป็นอย่างนี้แล้วควรจะรับการรักษา แกยังให้ฉันคุกเข่า？แกยังเป็นคนหรือเปล่า？”

ซ่งซานสี่มองฝ่ายตรงข้ามอยู่จากที่สูงลงต่ำ กระโดดแต่ละคำออกมา

“นายยั่วยุหยางเสว่ตีโหย่วซินของพวกเราอย่างทารุณ ก็เป็นคนเหรอ？ไม่คุกเข่าฉันก็หักกระดูกซี่โครงของนายสองสามเส้นอีก ตีจนคุกเข่าหรือว่าตีจนนายนอนราบลงไปก็ได้”

นิสัยเฉพาะตัวนี้ถึงเป็นความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง

หยางจวินขี้ขลาดแล้ว

ทำได้เพียงคุกเข่าลงมา

ไม่กล้าขยับมั่ว ๆ พอขยับก็เจ็บกระดูกที่หัก

หยางเสว่สี่คนหมดหวัง พังทลายอย่างสิ้นเชิง

คุกเข่าด้วยกัน！

โดยเฉพาะหยางเสว่ตะลึงอย่างคิดไม่ถึง

ลูกพี่ลูกน้องที่ได้แชมป์มวยจีน อยู่ต่อหน้าซ่งซานสี่จะพลังอ่อนแอมากอย่างนี้

ก็คือแม่งเหมือนกับคนที่อ่อนแอขี้โรคอย่างนั้น

น่าขายหน้ามากแล้ว！

แต่เรื่องที่ขายหน้ามาอย่างต่อเนื่องกัน

เพิ่งคุกเข่าเสร็จประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออกแล้ว

ซูโหย่วซินนอนราบบนรถเปลหามถูกเข็นออกมาแล้ว

ปักเข็มน้ำเกลือของยาแก้อักเสบ

บนหัวมีผ้าพันแผล

เปลี่ยนชุดผู้ป่วยแล้ว

ใบหน้าเล็กขาวซีด

รับความทุกข์ทรมานมากแล้ว ใบหน้าไม่มีสีเลือด

สภาพการณ์ที่ด้านนอกประตู หล่อนตกตะลึงแล้ว

มองเห็นซ่งซานสี่ร้องเรียกพี่เขยเสียงหนึ่งอย่างโศกเศร้าเสียใจในทันที น้ำตาก็เหมือนฝนตก

สาวน้อยไม่ได้รับความเป็นธรรม น้ำตาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด

และพี่เขยคนรองถึงเป็นที่พักพิงที่แข็งแกร่งที่สุดของหล่อน

ซ่งซานสี่รีบไปบ่งบอกให้บุคลากรทางการแพทย์รอเดี๋ยว

เขากุมมือเล็กของซูโหย่วซินอยู่ รู้สึกเย็นเล็กน้อย

สาวน้อยได้รับความการกระตุ้นมากไปแล้ว มือเท้าเย็นก็เป็นธรรมดา

“โหย่วซินไม่ต้องกลัว พี่เขยอยู่คนที่ทำร้ายเธอเหล่านี้ต่างก็คุกเข่าให้เธอแล้ว”

“หยางจวินลูกพี่ลูกน้องของหยางเสว่คนนี้กำเริบเสิบสาน ยั่วยุพวกหล่อนรังแกเธอหักกระดูกซี่โครงของเธอแล้วสองเส้น ดังนั้นฉันก็หักกระดูกซี่โครงของเขาแล้วสองเส้น”

“ฉันเคยพูดใครรังแกเธอคนนั้นก็ต้องได้รับการตอบแทน ไม่ไปห้องผู้ป่วยก่อนดูพี่เขยระบายความโกรธแทนเธออยู่”

ซูโหย่วซินตะลึงแล้ว

คิดไม่ถึงพี่เขยดุร้ายอย่างนี้

แต่เหมือนรู้สึกสบายมาก

ยังไงหยางเสว่สี่คนและหยางจวินคุกเข่าบนพื้นอยู่ไม่กล้าขยับมั่ว ๆ

บุคลากรทางการแพทย์ก็ตะลึงแล้ว

ยังมีหมอคนหนึ่งอยากที่จะพูดอะไร ซ่งซานสี่กลับพูดอย่างจาง ๆ “หมอ ไม่ต้องพูดแล้ว บุญคุณความแค้นยุทธจักร เดี๋ยวโรงพยาบาลเตรียมหมอรักษากระดูกซี่โครงของหยางจวิน หาเงินทำการค้าขายก็พอ”

หมอ“……”

ไม่มีอะไรจะพูด

เรื่องของยุทธจักร พวกเขาหาเรื่องไม่ไหว

ซ่งซานสี่พูดต่อหยางจวินพวกเขา“คุกเข่าให้ดี ๆ รอฉันกลับมา ฉันกลับมาพบว่ามีคนยืนขึ้นมาปัญหาก็รุนแรงแล้ว”

พูดจบเดินไปแล้ว

ห้าคนบนพื้นไม่กล้าลุกขึ้น

พวกเขาไม่รู้ซ่งซานสี่ต้องการไปทำเรื่องอะไร

เพียงแต่รู้สึกไม่ดีมาก

คุกเข่าด้านข้างเปลหามของซูโหย่วซินยิ่งรู้สึกไม่สบาย

ศักดิ์ศรีของแต่ละคนไม่มีแล้ว ก้มหน้าคอตกอยู่

ไม่นานซ่งซานสี่กลับมาแล้ว เข็นรถเข็นอยู่

บนรถเข็นมีถังขาวใหญ่อันหนึ่ง

ในถังน้ำกระเพื่อมอยู่

ในมือของเขายังถือขันตักน้ำอยู่

ผีต่างก็รู้เขาต้องการทำอะไร

หยางเสว่ร้องเสียงแหลม“ไม่เอานะ！ซ่งซานสี่……เฮียซ่ง พี่เขย พวกเราผิดไปแล้วปล่อยพวกเราไปเถอะ！”

น้ำตานั่นไหลผ่านข้างปากต่างก็ถูกลมหายใจพ่นออกมาแล้ว

จงเยี่ยนพวกหล่อนก็ทยอยอ้อนวอน น้ำตาไหลอย่างรู้สึกผิด