เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 18

เธอสวมชุดนอนสีชมพูที่ทำจากใยเคมี

ซูโหย่วชิงรู้สึกลนลานเล็กน้อย สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ

ซ่งซานสี่คือฝันร้ายของเธอ

เธอจะไม่มีวันลืม

เรื่องที่เกิดขึ้นในสิบวันนั้น

สัตว์เดรัจฉาน!

ทุกวันนี้ สามีของเธอเคยชินกับการออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า

เช้าขนาดนี้ เขาก็มาถึงแล้ว

แต่งตัวเนี้ยบ สวมเสื้อผ้าแบรนด์เนม สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม......ปีศาจ!

เธอลืมกระทั่งปิดประตู

ตอนแรกเธอคิดว่าจะตื่นมาทำอาหารเช้าให้เถียนเถียน

ผลลัพธ์……

ซ่งซานสี่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “พี่ใหญ่ อย่ากลัวเลย เมื่อก่อนผมเป็นสัตว์เดรัจฉาน แต่ต่อไปจะไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว”

“อาหารเช้าของคุณกับเถียนเถียนทำเสร็จแล้ว อุ่นอยู่ในครัว”

“ผมต้มไข่ไว้ รบกวนคุณช่วยเอาไข่ต้มกลิ้งแผลบนใบหน้าของเถียนเถียนให้ด้วย”

“ผมไม่มีเวลาแล้ว ผมต้องกลับไปทำอาหารให้โหย่วหรง เพราะอีกสักครู่เธอต้องไปทำงาน”

“พี่ใหญ่ ผมขอโทษ! โปรดยอมรับคำขอโทษจากผมด้วย ต่อไปผมจะชดเชยให้คุณ”

หลังจากพูดจบ เขาโค้งคำนับด้วยความสง่าเป็นการขอโทษ

จากนั้น เขาก็กล่าวว่า “ลาก่อน” หันหลังแล้วเดินจากไป

ซูโหย่วชิงยืนอยู่ที่เดิมด้วยความตกตะลึง ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเป็นเวลานาน

ไม่เหมือนเศษสวะคนก่อน

สุภาพเรียบร้อย มีมารยาท ใจกว้าง เหมือนสุภาพบุรุษที่กล้ายอมรับผิด และมีความรับผิดชอบ

“เขา.......เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ?”

เธอตื่นตูมโดยไม่จำเป็น

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต ทำให้ซูโหย่วชิงอดไม่ได้ที่จะหน้าแดง และหัวใจเต้นแรง

เธอรีบเดินเข้าไปในครัว โอ้ สวรรค์ อาหารเช้าหอมกรุ่น

นม ไข่ดาว แผ่นแป้งทอดใส่ต้นหอม แฮม ซาลาเปา ยำไก่ฉีก......

ทั้งหมดถูกเก็บไว้ในตู้อุ่นขนาดใหญ่

เขาทำอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่?

และที่บ้านไม่มีวัตถุดิบอาหารบางอย่าง เขานำมาเองเหรอ?

ซูโหย่วชิงมองท้องฟ้าที่เพิ่งจะสว่างทางนอกหน้าต่าง และไม่อยากจะเชื่อ

“เขาตื่นเช้ามาก........”

ซูโหย่วชิงรีบไปปลุกเถียนเถียนลุกขึ้นมาทานอาหารเช้า

เมื่อเถียนเถียนเห็นอาหารเช้ารสเลิศ ดวงตาของเธอเป็นประกาย และปรบมือ

“ว้าว~~~ คุณป้าเก่งจังเลย มีอาหารอร่อยเยอะแยะ......”

ซูโหย่วชิงยิ้มด้วยความขมขื่น ลูบหัวเล็ก ๆ ของเถียนเถียน “ป้าไม่ได้เป็นคนทำ”

“หรือว่า...คุณป้าออกไปซื้อ?”

“พ่อของหนูเป็นคนทำ”

“ห๊ะ?” เถียนเถียนรู้สึกตกตะลึง

ใบหน้าเล็กและผอมแห้ง แสดงความไม่อยากจะเชื่อ

“เขา...เขา...เขามาที่นี่เหรอ?”

“อืม มาเช้ามาก.......”

“อ้อ……”

“……”

เช้านี้ เถียนเถียนไม่ได้พูดคำว่าพ่อ

แต่เธอกินอย่างมีความสุข

ใบหน้าของสาวน้อยเต็มไปด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ และเธอกินอิ่มมาก

ตอนนี้ซูโหย่วชิงรู้สึกสับสน

อืม ฝีมือการทำอาหารของสัตว์เดรัจฉานคนนี้ไม่เลว และอาหารอร่อยมากจริง ๆ

คงจะดีไม่น้อยถ้า.......เป็นแบบนี้ไปตลอด?

เธอตั้งตารอ ด้วยความรู้สึกอธิบายไม่ถูก......

……

เมื่อซูโหย่วหรงตื่น นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้เธอสติแตก

เมื่ออยู่ต่อหน้าซ่งซานสี่แล้ว เธอไม่มีศักดิ์ศรี

ไม่ได้หมายความว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าคนนอกแล้ว เธอจะไม่มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน

การไร้มลทิน เป็นศักดิ์ศรีที่ใหญ่ที่สุดของผู้หญิง

ซูโหย่วหรงคิดเช่นนั้น

เธอกอดผ้าห่มและร้องไห้ด้วยความเสียใจ

ทั้งหมดเป็นเพราะเศษสวะ แพ้พนันแม้แต่ภรรยาตนเอง!

การที่เขาเปลี่ยนเป็นคนดี เพียงเพราะความรู้สึกผิดเท่านั้น

เธอรู้ว่าหวงชางหยงเป็นใคร และเขาเป็นคนที่เธอไม่สามารถล่วงเกินได้

ถ้าหากถูกเขาหมิ่นเกียรติ ก็ไม่สามารถร้องขอความเป็นธรรมได้

ขณะนี้ ซ่งซานสี่เปิดประตูและเดินเข้ามา

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว เสื้อกั๊กสีดำ กางเกงขายาวสีดำ ผ้ากันเปื้อนใหม่

“นี่คือความลับระหว่างพวกเรา ถ้าใครเปิดเผย ครอบครัวจะต้องลำบาก ผมอาจตาย ส่วนคุณกับเถียนเถียนจะไม่มีอนาคต เรื่องนี้คุณทำได้ไหม?”

น้ำเสียงของเขาทำให้เธอรู้สึกคล้องตาม

เขาแสดงท่าทางจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ซูโหย่วหรงตกตะลึงเป็นเวลานาน จากนั้นเธอก็กล่าวว่า “ฉันทำได้”

“เกี่ยวก้อยสัญญา?” ซ่งซานสี่ยื่นมือออกมา

ซูโหย่วหรงยิ้มด้วยใบหน้าที่สวยงาม ซึ่งทำให้จิตวิญญาณของเขารู้สึกปั่นป่วน

เจ้าพ่อสี่รู้สึกใจเต้นแรงแปลก ๆ และยากจะต้านทานได้

แต่เธอยังคงยื่นมือออกมา “เกี่ยวก้อยสัญญา”

ซ่งซานสี่เกี่ยวก้อยเบา ๆ “เกี่ยวก้อยสัญญา ถึงแม้ตนเองต้องตาย ก็ต้องรักษาสัญญา”

สีหน้าของซูโหย่วหรงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอรู้สึกว่าเขาเหมือนเด็ก

เธอเป็นคนใจอ่อนและมีเมตตา แล้วเธอจะสามารถเก็บความลับแบบนี้ได้อย่างไร?

ถึงแม้ต้องตาย ก็ต้องรักษาสัญญา

อย่างไรก็ตาม เธออดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ทำไมคุณถึงได้เปลี่ยนเป็นคนฉลาดขนาดนี้? ทำไมคุณถึงเก่งขนาดนี้?”

หลังจากพูดจบ เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย และหดตัวอยู่บนเตียง

กลัวว่าตนเองเยาะเย้ยเขา แล้วจะถูกเขาทำร้าย

ซ่งซานสี่ยืนขึ้น แล้วหันหน้าไปทางหน้าต่าง “เพื่อให้คุณไร้มลทิน เพื่อความปลอดภัยของครอบครัว ทำให้ผมกลายเป็นคนฉลาด และกล้าที่จะสู้ตายกับทุกคน แม่งฉิบหาย คนสารเลวอย่างมัน สมควรไร้ลูกหลาน!”

ซูโหย่วหรงอยากร้องไห้

นี่เป็นคำพูดจริงใจที่สุด ที่เธอเคยได้ยินเขาพูด ถึงแม้ว่ามันจะหยาบคายไปหน่อย

เมื่อมองรูปร่างที่สูงใหญ่และแผ่นหลังที่แข็งแกร่งของเขา เหมือนลูกผู้ชายอย่างแท้จริง

นี่คือสามีที่เธอต้องการ และเป็นพ่อที่เถียนเถียนต้องการ

ซ่งซานสี่หันกลับมาและกล่าวว่า “ลุกขึ้นมาทานอาหารเช้าเถอะ อีกสักครู่ ผมจะขับรถไปส่งคุณที่โรงงาน โอเคไหม?”

“ค่ะ……”

ซูโหย่วหรงทำธุระส่วนตัว แล้วสวมชุดทำงาน

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคืออาหารเช้าแสนอร่อย

เธอไม่ได้กินก่อน กำลังรอสามีของตนเอง นี่เป็นพิธีการ?

เขายังคงกินด้วยความสง่า เป็นสามีที่พูดจานุ่มนวล ไม่เหมือนเศษสวะอีกต่อไปแล้ว

เธอรู้สึกเหมือนชีวิตเริ่มดีขึ้นอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้

เธอรู้สึกอุ่นใจเล็กน้อยและมีความคาดหวังเล็กน้อย.....

สักพัก มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

ซูโหย่วหรงเคยชินและยืนขึ้น “ฉันจะไปเปิดประตู”

“คุณนั่งลงเถอะ ผมจะไปเปิดเอง” ซ่งซานสี่กดไหล่ของเธอแล้วกล่าวเบา ๆ ว่า “น่าจะเป็นตำรวจ”

“ห๊ะ? คุณรู้ได้ยังไง?” ซูโหย่วหรงรู้สึกประหม่า......