เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 45

หยางเสว่รีบวางไดร์เป่าผมทันที ก่อนจะเข้าห้องน้ำไปกับพวกจงเหม่ยอีกสองสามคน

ถึงแม้ว่าหยางเสว่จะซักเสื้อผ้าไม่เป็นก็ตาม ทว่าก็ต้องเข้าไปด้วยเช่นเดียวกัน

พวกจงเหม่ยเธอซักเป็น เธอสามารถซักจนสะอาด หลังจากนั้นก็บิดจนแห้ง

หยางต้าหลี่ ปรับปรุงห้องน้ำเพื่อบุตรสาวให้ใหญ่มาก ๆ คนสามสี่คนก็สามารถเข้าไปได้เช่นเดียวกัน

ทางด้านนอก ซูโหย่วซินกำลังตื่นตระหนกนิดหน่อย

นำมือวางลงไปในน้ำอุ่น ก่อนจะล้างมันไปมา

อุณหภูมิน้ำอุ่น ๆซ่งซานสี่ใส่ยาจีนลงไปให้เป็นพิเศษด้วย

มืออุ่นสามารถไล่ความแข็งเย็นที่อยู่มายาวนานได้ ดังนั้นจึงรู้สึกสบายเป็นอย่างมาก

ผ่านไปไม่นานนัก ซ่งซานสี่ก็หยิบผ้าขนหนูสะอาด ๆ ขึ้นมา

ก่อนจะดึงมือเล็กของเธอออกมาจากกะละมัง หลังจากนั้นก็เช็ดและซับมันอย่างระมัดระวัง

ดวงหน้าเล็กของ ซูโหย่วซิน ขึ้นสีแดงระเรื่อ ศีรษะก้มลงต่ำ หัวใจเต้นระรัวเร็ว

รู้สึกได้เลยว่ามือของเขานั้นอบอุ่นและอ่อนโยนเป็นอย่างมาก

ความรู้สึกจึงแปรเปลี่ยนไปเป็นอย่างมากเช่นเดียวกัน

เธอคิดอยากที่จะปฏิเสธ แต่ก็กลัวว่าเขาจะบันดาลโทสะอีก

ในตอนก่อนหน้านี้ ยามเมื่อเขาบันดาลโทสะนั้นเอง มันช่างน่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เธอเองก็หวาดกลัวมากเช่นกัน

ไม่นานมากนัก มือเล็กก็ถูกเช็ดจนแห้งแล้ว

ก้านนิ้วเรียวราวกับแครอทน้อยเลยก็ไม่ปาน มันแดงระเรื่อไปหมด

อาการเปื่อยทางด้านบน มองเห็นแล้วล้วนทำให้คนปวดใจ

เดิมทีมือเล็กคู่นี้นุ่มละเอียดมากขนาดนั้น เฮ้อ...

ในโรงเรียนก็กินไม่ดี สวมไม่อุ่น ทั้งยังเป็นคนรับใช้ให้คนอื่น ซักเสื้อผ้าจนมือเป็นเช่นนี้เสียแล้ว

ซ่งซานสี่ เปิดครีมทาแผลเปื่อย บีบมันออกมาก่อนจะใช้สำลีป้าย หลังจากนั้นก็ทาไปบนมือของซูโหย่วซินอย่างพิถีพิถัน

“โหย่วซิน ครีมทาแผลเปื่อยนี่เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฉัน...” ซูโหย่วซินก้มศีรษะอยู่ ดวงหน้าเล็กแดงสุก ก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงเบา ๆ “โอเคขึ้นดีค่ะ...”

หลังจากทาครีมทาแผลเปื่อยเสร็จแล้ว ซูโหย่วซินรู้สึกดีขึ้นมาก

มือเล็กทั้งสองข้างนั้นอุ่นขึ้น

หัวใจเองก็เช่นเดียวกัน

ซ่งซานสี่พยักหน้าหงึกหงัก ผุดลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยว่า “โอเคแล้วโหย่วซิน ตอนกลางคืนหลังเลิกเรียนด้วยตนเองแล้วก็ยังต้องใส่ยาน้ำเพิ่มอีก ล้างน้ำอุ่น ๆ ก่อน หลังจากนั้นก็ทาเองนะ!”

ซูโหย่วซินพยักหน้าขึ้นลง ก่อนจะส่งเสียงค่ะแผ่วเบาหนึ่งเสียง

ซ่งซานสี่ถือน้ำเข้าไปเทในห้องน้ำ

เขาเห็นหยางเสว่พวกเธอแล้ว หลังจากนั้นจึงเอ่ยเสียงเย็นยะเยือกราบเรียบว่า “พวกเธอสามสี่คนทำไมใช้น้ำอุ่นซักผ้า? ก่อนหน้านี้ตอนที่โหย่วซินซักผ้าให้พวกเธอ ฉันกล้าแน่ใจได้เลยว่าใช้น้ำเย็นนะ? ใช่หรือเปล่า?”

ตอนนี้หยางเสว่พวกเธอเองก็หยิ่งผยองพองขนไม่ออกแล้วเช่นเดียวกัน ดังนั้นจึงยอมรับไปแล้ว

เป็นเพราะว่านี่เป็นการทรมานชนิดหนึ่ง

เดิมทีสิ่งที่สำคัญนั่นก็คือ หยางเสว่รู้สึกว่าซูโหย่วซินสวยกว่าเธอ นักเรียนชายชมชอบเธอเยอะไม่เท่ากับที่ชมชอบ ซูโหย่วซิน

ซ่งซานสี่เองก็ไม่ได้มีท่าทีบันดาลโทสะมากเช่นเดียวกัน ก่อนจะกระตุกยิ้มเล็ก ๆ แล้วเอ่ยว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ดี รบกวนพวกเธอใช้น้ำเย็นซักด้วยก็แล้วกัน! ฉันไม่อยากเห็นไอน้ำในกะละมัง!”

“คุณพี่ ขอร้องคุณเถอะนะคะ...” ดวงหน้าเล็กงดงามของหยางเสว่ทำท่าจะร่ำไห้แล้ว

จงเหม่ยพวกเธอเองก็สติแตกแล้วเช่นเดียวกัน

ซ่งซานสี่กล่าวอย่างราบเรียบว่า “ไม่ต้องมาขอร้องฉัน ไม่ต้อง นี่ฉันกำลังสอนให้พวกเธอรู้จักการปฏิบัติตัวอยู่”

“ในลำดับต่อไป โหย่วซินของพวกเราน่ะ สองวันจะเปลี่ยนครั้งใหญ่หนึ่งครั้ง พวกเธอจะต้องซักผ้าด้วยน้ำเย็นติดต่อกันสามครั้ง นี่ถือว่าเป็นการลงโทษ ถือว่าเป็นการสั่งสอน”

“หลังจากสามครั้งแล้ว พวกเธอก็จะสามารถใช้น้ำอุ่นซักผ้าให้กับเธอได้แล้ว”

“จำเอาไว้นะ พวกเสื้อในอะไรต่าง ๆ จะต้องซักแยกกับเสื้อโค้ตและกางเกง ถุงเท้าเองก็ต้องแยกซักด้วยเหมือนกัน นี่ถึงจะเป็นข้อเรียกร้องของชีวิตที่มีรสนิยม”

“ดู ๆ ที่พวกเธอซักนี่สิ ซักรวมกันทั้งตะกร้า มันใช้ได้เสียที่ไหน? รีบแสดงความขอบคุณต่อฉันเร็วเข้า ขอบคุณที่ฉันสอนพวกเธอว่าควรจะซักเสื้อผ้าอย่างไร”

หยางเสว่พวกเธอทั้งสามสี่คน ดวงหน้าเล็กกลัดกลุ้มระคนทุกข์ใจ

พวกเธอไม่ยินยอม ทว่าอย่างไรก็ต้องเอ่ยขอบคุณคุณพี่อยู่ดีเช่นเดียวกัน

พูดตามตรง ซักเสื้อผ้านั้น พวกเธอทำไม่เป็นจริง ๆ

“หา?”

ซูโหย่วซินคิดอยากที่จะเอ่ยอะไรบางอย่าง ทว่าก็ทำเพียงแค่เอ่ยเสียงเบาว่า “ขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไร ฉันจะไปจ่ายเงินสมทบเรื่องค่าเรียนของเธอ ส่วนข้าวเย็นฉันจะส่งมาให้เธอเอง”

พูดจบคนก็เดินไปถึงทางด้านข้างประตูเรียบร้อยแล้ว ทว่ากลับสบตามองไปยังห้องน้ำอย่างราบเรียบหนึ่งหน “พวกเธอสามสี่คนแอบมองอะไร? น่าสนใจมากนักหรือไง? ซักผ้าดี ๆ อย่าทำให้ฉันโกรธ มิฉะนั้นแล้วผลลัพธ์ก็อาจจะสาหัสเป็นอย่างมากได้”

ภายในหัวใจของ หยางเสว่พวกเธอรู้สึกว่าซ่งซานสี่คนนี้กับซูโหย่วซินนั้น อืม เหอะ ๆ ...

ทว่าก็ไม่กล้าเอ่ยพูดออกไป ทำได้เพียงแค่กลับไปซักผ้าอย่างว่าง่าย น้ำเย็นเย็นจังเลย!

ซ่งซานสี่ดึงประตูเปิดออก กำลังจะเตรียมตัวจากไปอยู่พอดี ทว่าซูโหย่วซินกับเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณ... ป้าเมิ่งให้คุณขึ้นมาได้อย่างไรหรือคะ?”

นี่เองก็เป็นคำถามที่หยางเสว่พวกเธอนั้นก็สนใจอยู่ด้วยเช่นเดียวกัน

ศีรษะของซ่งซานสี่ไม่แม้แต่จะหันกลับ เอ่ยราบเรียบว่า “ฉันปีนขึ้นมาตามรางน้ำ อีกประเดี๋ยวจะปีนกลับลงไป”

พูดจบก็หยิบกล่องข้าวที่ล้างสะอาดขึ้น ก่อนจะเดินออกจากประตูไปในทันที

ทุกคนทางด้านหลังล้วนตกตะลึงกันเป็นการใหญ่

ซูโหย่วซินแทบจะสะเทือนใจเล็กน้อยเลยทีเดียว

นี่มันสุดยอดมากเกินไปแล้ว

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำ ตอนนี้มันแปรเปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่งอย่างสิ้นเชิงไปแล้วนะ!

ซ่งซานสี่จ่ายเงินแล้ว หลังจากนั้นจึงออกมาจากโรงเรียน

ก่อนจะส่งข้อความหาซูโหย่วหรง บอกว่าจ่ายเงินค่าเรียนสมทบไปเรียบร้อยแล้ว เงินที่ให้เธอไว้ก็ให้เก็บเอาไว้ให้ดี

เขายังบอกอีกด้วยว่าตอนกลางคืนจะตรงไปทานข้าวเย็นที่เจ๊ทางฝั่งนั้นเลย เขายังต้องมาส่งข้าวเย็นให้ โหย่วซินอีก

ซูโหย่วหรงยังพักกลางวันอยู่ วางแผนเอาไว้ว่าหลังจากที่เลิกงานช่วงบ่ายแล้วก็จะไปจ่ายเงินค่าเรียนให้แก่ซูโหย่วซิน

เมื่อได้รับข้อความแล้ว หลังจากนั้นจึงรีบต่อสายโทรศัพท์หาคุณครูเพื่อสอบถามในทันที สรุปว่ามันเป็นเรื่องจริง

น่าเสียดายที่น้องสาวไม่มีโทรศัพท์มือถือ ไม่เช่นนั้นแล้วละก็ เธอก็จะสามารถโทรศัพท์หาซูโหย่วซินได้

ทางฝั่งนี้ ตกบ่ายช่วงห้าโมงครึ่ง ซ่งซานสี่กำลังหัวหมุนอยู่ในห้องครัวของบ้านซูโหย่วชิง

ตู้ไห่ผิงยืนอยู่ที่ประตูบ้าน ก่อนจะขวางภรรยาที่รับเถียนเถียนกลับมาเอาไว้...