เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 7

เด็กคนอื่นกำลังกินข้าว กินข้าวไม่หมดก็สามารถเหลือได้

ยังออดอ้อนให้ครูป้อน

เกาเสี่ยวหลินและครูอีกสองคน ดูแลพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

เด็ก ๆ เหล่านี้เป็นคนที่มีฐานะ ไม่เหมือนตนเอง......

กลิ่นหอมของอาหารกระตุ้นเธอ แต่เธอทำได้เพียงกลืนน้ำลายและกลั้นน้ำตาไว้เท่านั้น

เธอไม่รู้ว่าความทุกข์ระทมคืออะไร เธอแค่รู้สึกหวาดกลัวและหมดหนทาง

หลังจากเด็กในห้องเรียนสิบกว่าคนกินข้าวเสร็จแล้ว ครูก็พาพวกเขาไปนอน ส่วนเถียนเถียนยังคงถูกลงโทษให้ยืนอยู่ และมองโต๊ะที่ว่างเปล่าด้วยความน่าสงสาร

เธออยากทานข้าวมาก!

หิวมาก!

เกาเสี่ยวหลินไม่มองเธอด้วยซ้ำ และปิดฮีตเตอร์ทันที เถียนเถียนหนาวจนสั่นอยู่ตลอดเวลา

เกาเสี่ยวหลินเดินเข้ามา นำอาหารของเถียนเถียนวางบนพื้นตรงมุมห้อง

เธอลากเก้าอี้แล้วนั่งลง ชี้ไปที่จานอาหาร “เด็กดี อยากกินใช่ไหม? ถ้าเธอหมอบลง ก็สามารถกินได้”

เธอยิ้มหวานมาก แต่มีความเกลียดชังอยู่ในดวงตา

เธอกับซูโหย่วหรงเป็นเพื่อนร่วมชั้นตอนสมัยมัธยมปลาย ซูโหย่วหรงเป็นดาวโรงเรียน และเธอไม่สามารถเทียบซูโหย่วหรงได้ แม้แต่แฟนของเธอก็ไปชอบซูโหย่วหรง

ต่อมา ซูโหย่วหรงได้แต่งงานกับเศรษฐี ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เกาเสี่ยวหลินอิจฉาริษยา แต่หลังจากเธอรู้ว่าซ่งซานสี่เป็นคนล้างผลาญ เธอรู้สึกมีความสุขมาก

เธอเพิ่งมาทำงานที่นี่ได้สองเดือน แม้แต่ซูโหย่วหรงก็ยังไม่รู้เรื่องนี้

เมื่อเธอเห็นเถียนเถียน เธอรู้สึกว่าเด็กคนนี้เหมือนซูโหย่วหรงมาก

หลังจากตรวจสอบข้อมูลแล้ว เป็นลูกสาวของซูโหย่วหรงตามที่คาดการณ์ไว้จริง ๆ

เกาเสี่ยวหลินรู้สึกโกรธมาก และมักจะเปลี่ยนวิธีเล่นงานเถียนเถียนไปเรื่อย ๆ

และขณะนี้ เถียนเถียนทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ร้องไห้และกล่าวว่า “ครูเกา หนูจะไม่หมอบกิน หนูไม่ใช่หมา......”

“เธอเป็นหมา!”

“เธอจะไม่ใช่หมาได้อย่างไร? แม่ของเธอเป็นผู้หญิงร่าน ลูกที่เธอคลอดออกมาก็ต้องร่านเหมือนกัน!”

“ถ้าเธอไม่เชื่อฟัง ฉันจะตีเธอ!”

ขณะที่เกาเสี่ยวหลินพูด เธอยกไม้ไผ่บาง ๆ ที่ใช้สำหรับตีเถียนเถียนโดยเฉพาะ เถียนเถียนรู้สึกกลัวมาก จนน้ำตาไหลไม่หยุด

ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก

เมื่อซ่งซานสี่เดินเข้ามาถึง เขาก็เห็นภาพนี้ เถียนเถียนถูกบังคับให้ยืนอยู่มุมห้อง มีจานข้าววางอยู่ตรงหน้า แต่จานข้าวถูกวางอยู่บนพื้น ร่างเล็กของเธอสั่นด้วยความหนาว ใบหน้าฟกช้ำและน้ำตาไหล

ซ่งซานสี่รู้สึกโกรธทันที!

ดูเหมือนจะทำให้อากาศยิ่งหนาวขึ้น

เมื่อเถียนเถียนเห็นเขา เธอไม่เพียงไม่รู้สึกดีใจ แต่กลับรู้สึกกลัวยิ่งกว่าเดิม เธอหดตัวเป็นลูกบอลทันที ร้องไห้เสียงดัง เหมือนลูกแมวที่ตกใจกลัว!

ซ่งซานสี่รู้สึกปวดใจและกล่าวว่า “เถียนเถียน ไม่ต้องกลัว พ่อมารับหนูแล้ว.......”

เถียนเถียนไม่พูดอะไร แต่กลับหดตัวยิ่งขึ้นไปอีก

เกาเสี่ยวหลินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เธอยืนขึ้นทันทีและกล่าวเยาะเย้ยว่า “โอ้ นี่มันลูกล้างผลาญของตระกูลซ่งไม่ใช่เหรอ?”

“เป็นอะไร? วันนี้เป็นบ้า แล้วทำไมไม่ทุบตีเมียอยู่ที่บ้าน จะมาทุบตีลูกเหรอ?”

ซ่งซานสี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามระงับความโกรธ เดินไปเปิดฮีตเตอร์ และเปิดจนถึงระดับสูงสุด

เมื่อเกาเสี่ยวหลินเห็นเช่นนั้น ก็ด่าด้วยความโมโหว่า “แกทำอะไร? ใครบอกให้เปิดฮีตเตอร์? มันไม่เสียเงินเหรอ? พวกแกไม่มีเงินจ่ายด้วย! รีบไสหัวออกไป ถ้าแกยังไม่ออกไป ฉันก็จะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย!”