เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 12

ไป๋มู่ชิงออกจากภวังค์ของตัวเอง และพบว่าหนานกงเฉินกำลังมองอยู่ สายตาและน้ำเสียงนั้นเยือกเย็นไม่ต่างกัน เขาอุตส่าห์ช่วยเธอไว้ ตอนนี้ใครเขาจะกล้าพูดตอบล่ะ เธอรีบก้มหน้าให้เขาแล้วพูดว่า “ขอบคุณคุณมากนะคะที่ช่วยฉันไว้ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรหรอคะ”

“ทำไม? เธอคิดจะให้ฉันเป็นแฟนเธอจริงๆหรอ?”

“ไม่ ไม่ใช่ค่ะ” หน้าของไป๋มู่ชิงเริ่มแดง ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าตาอันหล่อเหลาของเขา “คือฉันแค่ถามเป็นมารยาทน่ะค่ะ ในเมื่อคุณไม่อยากบอก งั้นฉันก็จะไม่ถามอีก ฉันขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

ไป๋มู่ชิงยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ก้าวออกจากห้องพักฟื้นไปทีละก้าวอย่างช้าๆ

“รอก่อน” หนานกงเฉินเอ่ยขึ้น

ไป๋มู่ชิงหันกลับไป จ้องมองไปที่เขา

หนานกงเฉินหันข้างเล็กน้อยแล้วถามเธอว่า “ผู้หญิงเมื่อกี๊เป็นอะไรกับเธอเหรอ”

ไป๋มู่ชิงนิ่งไปครู่หนึ่ง เขากำลังถามถึงไป๋ยิ่งอันหรอ ใช่ น่าจะใช่นะ

“น้องสาว เขาเป็นน้องสาวฉัน” สีหน้าของเธอเริ่มซีด ตอนนี้ไป๋ยิ่งอันกับเธอสลับตัวกัน น้องสาวเธอก็ยังจะต้องเป็นไป๋ยิ่งอันต่อไป

ไป๋ยิ่งอันที่นั่งอยู่ข้างคนขับและกำลังคล้องแขนหลินอันหนานอยู่ยิ้มกริ่ม “เห็นหรือยัง ไหนคุณบอกว่าเธอไร้เดียงสา เธอโกหกคุณ และมั่วผู้ชายไปทั่ว คุณยังจะรู้สึกผิดกับเธอทำไม”

หลินอันหนานนั่งเงียบ สองมือกำพวงมาลัยรถแน่น

“ถ้าคนในตระกูลหนานกงรู้ว่าเธอแอบมั่วผู้ชายข้างนอก ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะจัดการกับเธอยังไง” ไป๋ยิ่งอันหยิบมือถือขึ้นมาแล้วเปิดไปที่อัลบั้มรูปภาพ หนึ่งในนั่นเป็นรูปที่ไป๋มู่ชิงซบอยู่บนอกผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเธอเพิ่งแอบถ่ายมาเมื่อกี้