เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 11

เมื่อไป๋ยิ่งอันกับหลินอันหนานมาถึง ไป๋มู่ชิงก็ทำแผลเสร็จแล้วและเริ่มได้สติ เมื่อเห็นทั้งสองไล่ตามมา เธอก็หันตัวหลบอยู่ข้างหนานกงเฉิน และเอ่ยเสียงเบาว่า “ในเมื่อคุณเป็นคนดี คุณช่วยฉันไล่พวกเขาไปหน่อยได้ไหม”

เธอแอบสังเกตท่าทางของชายผู้นี้แล้วว่า เขาเป็นคนดีแล้วเป็นคนที่สามารถจะช่วยเธอได้

แต่ไป๋ยิ่งอันกลับเดินหน้าเข้ามาแล้วพูดกับหนานกงเฉินว่า “เธอเป็นพี่สาวฉัน ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาล แต่ในเมื่อตอนนี้พวกเรามาถึงแล้ว ก็ไม่อยากรบกวนคุณมาก พวกเราจะดูแลเธอเอง”

หนานกงเฉินหันไปมองไป๋มู่ชิงด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ผมเป็นคนชนเธอเอง ผมก็ต้องรับผิดชอบเอง พวกคุณกลับไปเถอะ”

“ก็เธอเป็นพี่สาวฉัน คุณจะให้ฉันไปได้ยังไง” ไป๋ยิ่งอันพูดด้วยอารมณ์ร้อน “คุณว่างมากหรอ ถึงมายุ่งเรื่องคนอื่น”

แว็บแรกที่เห็นหนานกงเฉิน ไป๋ยิ่งอันก็ถูกดึงดูดด้วยภาพลักษณ์ภาพนอกของเขา แต่เรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องพาตัวไป๋มู่ชิงกลับไปให้ได้

หนานกงเฉินยื่นมือข้างนึงไปจับแขนไป๋มู่ชิง แล้วอีกข้างก็จับคางเธอไว้ แล้วก้มตัวลงไปจุมพิต “แล้วตอนนี้ล่ะ ผมกับเธอยังเป็นคนอื่นอยู่หรือเปล่า”

ไป๋มู่ชิงอึ้งไปชั่วขณะ เขากำลังทำอะไรของเขา แต๊ะอั๋งฉันหรอ

สีหน้าเธอค่อนข้างตะขิดตะขวง เพราะยังไงก็เพิ่งเจอกันครั้งแรก

“นี่......” ไป๋ยิ่งอันก็อึ้งไม่ต่างกันแต่ก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วพูดว่า “นี่คุณ เธอแต่งงานแล้วนะ คุณทำแบบนี้ไม่ดีหรอกมั้ง”

“ผมรู้” สีหน้าของหนานกงเฉินก็ยังไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม เขาตอบสั้นๆ แต่ก็ทำให้คนอื่นไม่รู้จะพูดยังไงต่อ