เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 13

ถึงแม้คุณหญิงจะใส่แว่นอยู่ แต่ก็เห็นไม่ชัด คุณหญิงเลยย้ำถามอีกครั้งว่า “ใช่เธอจริงๆใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ......” เซิ่งซินตอบด้วยน้ำเสียงสั่น

“ไปจับตัวเธอกลับมาเดี๋ยวนี้!” คุณหญิงพูดเสียงดังพร้อมตบโต๊ะ จนพี่เหอกับเซิ่งซินสะดุ้งตกใจ

ที่เซิ่งซินไม่กล้าพูดตรงๆ ก็เพราะรู้ว่าแกจะโกรธมาก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ไป๋มู่ชิงก็ถูกนำตัวกลับมาที่บ้านตระกูลหนานกง

ในระหว่างทาง ถึงแม้เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ก็คงเดาไม่ยากคงเกี่ยวกับเรื่องวันนี้ ต้องเป็นคนของตระกูลไป๋มาฟ้องแน่ๆ

การกลับบ้านหลังแต่งงานความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่เธอกลับทำให้ตัวเองอยู่ในสภาพที่น่าสมเพชเช่นนี้ ทั้งผ้าพันแผลเต็มหัวแล้วยังมีคราบเลือดเปื้อนตามเสื้อผ้า

เมื่อคุณหญิงเห็นสภาพเธอแบบนี้ก็อารมณ์ขึ้นจนใช้ไม้เท้าฟาดไปที่ตัวเธอพร้อมเอ่ยว่า “เอากฎตระกูลมาใช้!”

“คุณยายคะ......”ไป๋มู่ชิงล้มลุกคลุกคลานอยากจะขออภัยจากคุณหญิง

พี่เหอยื่นมือถือไปให้เธอดู “คุณหญิงน้อย ผู้หญิงในรูปใช่คุณหญิงน้อยหรือไม่?”

ไป๋มู่ชิงมองไปที่รูปในโทรศัพท์ ใจเธอตกวูบ มีรูปแบบนี้ได้ยังไงกัน

ตอนนั้นเธอเพียงแค่จะขอให้ผู้ชายในรูปช่วย เธอที่ยังบาดเจ็บแค่เอนตัวไปหาเขา แต่หน้ากลับไปโดนที่อกของเขาพอดี เป็นการกระทำที่จะเอาตัวรอดปกติ แต่ในสายตาคุณหญิงกลับโดนบอกเล่าจนเสียหาย ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นไป๋ยิ่งอันแน่ที่ส่งรูปมา

คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะใช้วิธีสกปรกอย่างนี้ ตอนนี้ถึงเธอจะมีคำอธิบายแก้ตัว ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรแล้วล่ะ

เธอพยายามพูด “คุณยายคะ มันไม่ใช่อย่างที่เห็น เขา.....”