อ่านสรุป บทที่ 14 ปล่อยตัวเธอ จาก เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด โดย เยว่กวางจู่อวี
บทที่ บทที่ 14 ปล่อยตัวเธอ คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายInternet เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย เยว่กวางจู่อวี อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
กว่าหนานกงเฉินจะกลับถึงบ้านก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว เขาโยนกุญแจรถให้คนรับใช้จากนั้นก็เดินขึ้นห้องไป
“คุณชายกลับมาแล้วหรอคะ”พี่เหอเดินลงมาพอดี “คุณชายเพิ่งออกจากโรงพยาบาลก็รีบไปทำงาน คุณผู้หญิงเป็นห่วงแย่เลย”
“ผมหายดีแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”
“แต่ก็ไม่ควรหักโหมเกินไปนะคะ”
“ผมจะพยายาม” หนานกงเฉินพยักหน้าให้แล้วเดินต่อไป จู่ๆเขาก็หยุดแล้วหันไปถามว่า “นายหญิงน้อยกลับมาหรือยัง?”
พี่เหออึ้งเล็กน้อย เพราะคุณชายไม่เคยถามถึงเธอเลย
หนานกงเฉินไม่ได้เป็นห่วงอะไรเธอหรอก แค่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล ก็แค่ถามเฉยๆ
ที่จริงแล้วพี่เหอไม่อยากพูดเรื่องนี้กับคุณชายหรอก แต่เมื่อคุณชายถาม ก็แค่บอกความจริงไป “นายหญิงน้อยใช้โอกาสที่กลับบ้านไปแอบเจอกับผู้ชายคนอื่น ด้วยความโกรธคุณหญิงเลยสั่งลงโทษเธอ”
“แอบไปเจอกับผู้ชายคนอื่น?” คิ้วของหนานกงเฉินขมวดเข้ม ช่างกล้านัก!
“ดิฉันก็คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าเธอจะทำตัวเช่นนี้” จากนั้นพี่เหอก็หยิบโทรศัพท์ออกมายื่นไปให้หนานกงเฉินดู รูปที่ว่า เธอแอบไปเจอผู้ชายคนอื่น
หนานกงเฉินรับโทรศัพท์ไปดู แล้วมุมปากเผลอยิ้ม
ถ้าเป็นเพราะรูปนี้เธอถึงโดนลงโทษล่ะก็ เจ้ากระต่ายน้อยช่างน่าสงสารเหลือเกิน
“คุณชายคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” พี่เหอครุ่นคิด ภรรยาตัวเองมีชู้ แต่กลับมีอารมณ์ยิ้ม?
“ผมไม่เป็นไร” ยื่นโทรศัพท์คืนไปแล้วเอ่ยว่า “เรื่องนี้ช่างเถอะ ปล่อยตัวเธอได้แล้ว”
“แต่ว่าคุณหญิง......”
“ไม่เป็นไรหรอก บอกว่าผมเป็นคนสั่งเอง” หนานกงเฉินตบบ่าพี่เหอเบาๆ “ปล่อยตัวเธอมาผลิตลูกเถอะ คุณยายอยากอุ้มหลานไม่ใช่หรอ”
“อือ......อื้ม......” พี่เหอพยักหน้ารับ
เธอถูกขังตั้งแต่เที่ยง ถึงตอนนี้ก็สิบกว่าชั่วโมงแล้ว ขาทั้งสองข้างของไป๋มู่ชิงคงชาจนไม่มีความรู้สึกแล้ว
ใจคิดว่ากฎตระกูลนี้ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง อย่างน้อยก็ไม่ถูกเฆี่ยนตีจนเลือดหนอง คิดไม่ถึงเลยว่าแค่คุกเข่าไถ่โทษช่างทรมานกว่าการถูกเฆี่ยน ถ้าเฆี่ยนตีเธอ สักพักก็ปล่อยตัวเธอแล้ว แต่การลงโทษด้วยการคุกเข่านี่สิ ช่างยาวนานเหลือเกิน
เธอทั้งหิวทั้งเมื่อยแถมบนหัวยังมีแผลอีก เธอคงทนไม่ไหวแน่ๆ
ในห้องโถงบรรพบุรุษทั้งกว้าง ห้องก็เยอะไปหมด แต่ดึกๆแบบนี้ทำไมจุดเทียนแค่ไม่กี่เล่มล่ะ รอบตัวเธอมืดไปหมด เงียบสงัดจนน่ากลัว
เธอจำได้ตอนที่คนใช้พาเธอดูทั่วๆบ้าน แค่พูดถึงห้องโถงบรรพบุรุษสีหน้าแต่ละคนก็เริ่มซีด ดูเหมือนว่าที่นี่จะมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่
เพียงนึกถึงอย่างนี้ ขนเธอก็ลุกซู่ไปหมด
‘กึก’ เหมือนเสียงของประตูที่แง้มออก เหมือนมาจากทางขวาของเธอ
ตะโกนร้องไปสักพัก ประตูก็ถูกเปิดออก
ไป๋มู่ชิงนิ่งเงียบไปพร้อมเงยหน้าที่มีแต่คราบน้ำตาไปหาคนที่มาเปิดประตู
พี่เหอ! เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าพี่เหอใกล้ชิดเข้าถึงง่าย เหมือนคนในครอบครัวเธอ
“มีผี.....”เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
พี่เหอมองตาขวางใส่เธอ “นายหญิงน้อย เอกสารหน้าที่สามข้อที่สอง คุณไม่เห็นหรือคุณไม่แม้แต่จะเคยเปิดดู?”
“ฉัน......ฉันอ่านแล้ว แต่ที่นี่มีผีจริงๆนะ อยู่ข้างในนั้น......”
เธอจำได้ขึ้นใจเลยแหละว่าหน้าสามข้อที่สองเขียนไว้ว่าอะไร ความหมายรวมๆคือห้ามพูดถึงสิ่งลี้ลับในบ้านหลังนี้เด็ดขาด ตอนนั้นเธอยังแอบคิดว่า คนตระกูลหนานกงเชื่อในเรื่องพวกนี้ แต่กลับไม่ให้ใครเอ่ยขึ้นเลย?
“หุบปากนะ!”
“ฉัน......”
"นำตัวเธอกลับไปบนบ้านใหญ่ ไป" พูดจบพี่เหอก็หันหลังเดินไป
ไป๋มู่ชิงรีบเช็ดน้ำตาของเธอ โล่งอกไปที ในที่สุดเธอก็ได้ออกไปจากที่นี่!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด
เขียนดี แต่แปลได้สับสน วางบทตอนกระโดดไปกระโดดมา...