เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 14

กว่าหนานกงเฉินจะกลับถึงบ้านก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว เขาโยนกุญแจรถให้คนรับใช้จากนั้นก็เดินขึ้นห้องไป

“คุณชายกลับมาแล้วหรอคะ”พี่เหอเดินลงมาพอดี “คุณชายเพิ่งออกจากโรงพยาบาลก็รีบไปทำงาน คุณผู้หญิงเป็นห่วงแย่เลย”

“ผมหายดีแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”

“แต่ก็ไม่ควรหักโหมเกินไปนะคะ”

“ผมจะพยายาม” หนานกงเฉินพยักหน้าให้แล้วเดินต่อไป จู่ๆเขาก็หยุดแล้วหันไปถามว่า “นายหญิงน้อยกลับมาหรือยัง?”

พี่เหออึ้งเล็กน้อย เพราะคุณชายไม่เคยถามถึงเธอเลย

หนานกงเฉินไม่ได้เป็นห่วงอะไรเธอหรอก แค่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล ก็แค่ถามเฉยๆ

ที่จริงแล้วพี่เหอไม่อยากพูดเรื่องนี้กับคุณชายหรอก แต่เมื่อคุณชายถาม ก็แค่บอกความจริงไป “นายหญิงน้อยใช้โอกาสที่กลับบ้านไปแอบเจอกับผู้ชายคนอื่น ด้วยความโกรธคุณหญิงเลยสั่งลงโทษเธอ”

“แอบไปเจอกับผู้ชายคนอื่น?” คิ้วของหนานกงเฉินขมวดเข้ม ช่างกล้านัก!

“ดิฉันก็คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าเธอจะทำตัวเช่นนี้” จากนั้นพี่เหอก็หยิบโทรศัพท์ออกมายื่นไปให้หนานกงเฉินดู รูปที่ว่า เธอแอบไปเจอผู้ชายคนอื่น

หนานกงเฉินรับโทรศัพท์ไปดู แล้วมุมปากเผลอยิ้ม

ถ้าเป็นเพราะรูปนี้เธอถึงโดนลงโทษล่ะก็ เจ้ากระต่ายน้อยช่างน่าสงสารเหลือเกิน

“คุณชายคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” พี่เหอครุ่นคิด ภรรยาตัวเองมีชู้ แต่กลับมีอารมณ์ยิ้ม?

“ผมไม่เป็นไร” ยื่นโทรศัพท์คืนไปแล้วเอ่ยว่า “เรื่องนี้ช่างเถอะ ปล่อยตัวเธอได้แล้ว”

“แต่ว่าคุณหญิง......”

“ไม่เป็นไรหรอก บอกว่าผมเป็นคนสั่งเอง” หนานกงเฉินตบบ่าพี่เหอเบาๆ “ปล่อยตัวเธอมาผลิตลูกเถอะ คุณยายอยากอุ้มหลานไม่ใช่หรอ”

“อือ......อื้ม......” พี่เหอพยักหน้ารับ

เธอถูกขังตั้งแต่เที่ยง ถึงตอนนี้ก็สิบกว่าชั่วโมงแล้ว ขาทั้งสองข้างของไป๋มู่ชิงคงชาจนไม่มีความรู้สึกแล้ว

ใจคิดว่ากฎตระกูลนี้ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง อย่างน้อยก็ไม่ถูกเฆี่ยนตีจนเลือดหนอง คิดไม่ถึงเลยว่าแค่คุกเข่าไถ่โทษช่างทรมานกว่าการถูกเฆี่ยน ถ้าเฆี่ยนตีเธอ สักพักก็ปล่อยตัวเธอแล้ว แต่การลงโทษด้วยการคุกเข่านี่สิ ช่างยาวนานเหลือเกิน

เธอทั้งหิวทั้งเมื่อยแถมบนหัวยังมีแผลอีก เธอคงทนไม่ไหวแน่ๆ

ในห้องโถงบรรพบุรุษทั้งกว้าง ห้องก็เยอะไปหมด แต่ดึกๆแบบนี้ทำไมจุดเทียนแค่ไม่กี่เล่มล่ะ รอบตัวเธอมืดไปหมด เงียบสงัดจนน่ากลัว

เธอจำได้ตอนที่คนใช้พาเธอดูทั่วๆบ้าน แค่พูดถึงห้องโถงบรรพบุรุษสีหน้าแต่ละคนก็เริ่มซีด ดูเหมือนว่าที่นี่จะมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

เพียงนึกถึงอย่างนี้ ขนเธอก็ลุกซู่ไปหมด

‘กึก’ เหมือนเสียงของประตูที่แง้มออก เหมือนมาจากทางขวาของเธอ