เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 26

ดูเหมือนว่าแม่เลี้ยงของเธอคนนี้กับผู้หญิงที่ชื่อไป๋ยิ่งอันคนนั้น อยากทำให้เธออับอายในงานพิธีหมั้นอย่างไม่ยอมรามือ

เธอเงยหน้าขึ้นจ้องซูวยาหยงที่มีรอยยิ้มอำมหิต แค้นจนกัดฟันกรอดๆ แต่เพราะอยู่ตรงหน้าคุณผู้หญิงจึงทำอะไรไม่ได้

"แม่คะ เฉินสุขภาพไม่ค่อยดี ถึงเวลาฉันเป็นตัวแทนตระกูลหนานกงไปร่วมงานเองค่ะ" เธอยิ้มแข็งๆพลางกล่าว

ซูวยาหยงตีหลังมือเธอเบาๆ: "ทำอย่างนั้นได้ยังไง มู่ชิงมีพี่สาวคนเดียวคือเธอ และมีพี่เขยคนเดียวคือคุณชายเฉิน ถ้าพวกเธอไม่ได้ออกงานพร้อมกันคนนอกจะหัวเราะเยาะได้ ไม่เพียงแต่จะนินทาว่าพี่น้องอย่างพวกเธอไม่ถูกกัน ยังจะนินทาว่าเธอกับคุณชายเฉินไม่รักกัน"

"คุณแม่......"

"คุณผู้หญิง ท่านคิดว่าดิฉันพูดถูกไหมคะ?" ซูวยาหยงหันไปถามคุณผู้หญิง

คุณผู้หญิงยิ้มบางๆ: "ตามหลักการแล้วพวกเธอควรไปงานด้วยกัน"

ไป๋มู่ชิงหมดคำพูด คิดในใจว่าแม่เลี้ยงคนนี้ช่างร้ายกาจจริงๆ มาถึงขนาดนี้ถ้าไม่ไปงานก็คงไม่ได้แล้ว

เธอไปร่วมงานไม่ใช่ปัญหาอะไร ใช่ว่าเธอจะไม่เคยถูกไป๋ยิ่งอันสบประมาทสักหน่อย เพียงแต่ว่าหนานกงเฉินจะยอมไปกับเธอไหมคงเป็นปัญหาในตอนนี้

กว่าจะส่งซูวยาหยงกลับบ้านได้ ไป๋มู่ชิงกลับเข้ามาในบ้าน เห็นคุณผู้หญิงยังคงนั่งอยู่บนโซฟา จึงพูดกับเธออย่างมีมารยาท: "คุณย่าคะ ฉันขึ้นไปก่อนนะคะ"

คุณผู้หญิงชายตามองเธอ ยิ้มเย็นๆ: "แค่พิธีหมั้นของลูกนอกสมรส คู่ควรกับการให้คนของตระกูลหนานกงไปร่วมงานหรอ?"

ไป๋มู่ชิงรู้สึกบีบคั้นหัวใจ ใช่ แค่ลูกนอกสมรส ไป๋มู่ชิงเป็นแค่ลูกนอกสมรสที่ถูกตระกูลไป๋ปฏิเสธมาโดยตลอด

พายุฝนฟ้าคะนอง เสียงลมพัดแรงดังนอกหน้าต่าง ไป๋มู่ชิงม้วนตัวในผ้าห่ม แต่ก็ไม่สามารถคลายความกลัวในใจได้เลยแม้แต่น้อย

แม้ว่าคุณผู้หญิงจะห้ามไม่ให้ทุกคนพูดถึงเรื่องผี แต่เธอก็อดคิดถึงเรื่องวันนั้นที่เธอเห็นเงาสีขาวกับตาตัวเองไม่ได้ โดยเฉพาะในคืนที่ฝนตกฟ้าร้องแบบนี้ การอยู่คนดียวในห้องทำให้เธอกลัวมากกว่าเดิม

แสงสีขาวจากฟ้าแลบกระทบหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส สะท้อนเงาต้นไม้ดูคล้ายเงาคน ตามมาด้วยเสียงดังกึกก้องของฟ้าผ่า ไป๋มู่ชิงทนไม่ได้อีกต่อไป อุ้มหมอนแล้วเดินออกจากห้องไป