เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 120

“แม่ พวกคุณหิวไหม? ฉันจะไปซื้อติ่มซำให้พวกคุณกิน” ไป๋มู่ชิงพูดพลางชี้ไปที่ร้านติ่มซำข้างๆ

“ไม่ต้องหรอก”

“แม่ แม่เป็นอะไร? ” ไป๋มู่ชิงเห็นว่าดวงตาจูฮุ่ยเปียกชื้น จึงหยุดฝีเท้าสังเกตแล้วถามขึ้น “อาการเสี่ยวอี้แย่เหรอ? ”

หัวใจคุณแม่มีแค่เสี่ยวอี้ เธอรู้ดี ดังนั้นเมื่อเห็นน้ำตาในดวงตาเธอครั้งแรกก็นึกถึงเสี่ยวอี้เป็นอะไรขึ้นมาทันที

จูฮุ่ยส่ายหน้า มองเธอแล้วพูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิด “แม่แค่รู้สึกผิดต่อลูก”

เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคุณแม่พูดแบบนี้ ไป๋มู่ชิงรู้สึกขมขื่นในใจ จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มบางๆ “แม่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเราจะมีชีวิตใหม่กันแล้ว เรื่องที่มันผ่านไปแล้วเราไม่ต้องคิด และไม่ต้องพูดถึงมันอีกโอเคไหม? ”

“โอเค” ถึงแม้จูฮุ่ยจะมีข้อสงสัย แต่สุดท้ายก็อดทนไม่ถามออกไป

หลังจากกลุ่มคนกลับมาถึงอพาร์ทเมนท์ หลินอันหนานก็วางเสี่ยวอี้ลงพื้น แล้วพูดกับจูฮุ่ยว่า “คุณป้า บ้านที่นี่อากาศและวิวไม่เลว สิ่งอำนวยความสะดวกด้านล่างก็ครบครัน ต่อไปคุณกับเสี่ยวอี้ก็อยู่ที่นี่นะครับ”

“แล้วพี่ล่ะ? พี่ไม่อยู่กับพวกเราเหรอ? ” เสี่ยวอี้ดึงมือไป๋มู่ชิงแล้วถามขึ้น

“อยู่ด้วยแน่นอนสิ” ไป๋มู่ชิงยิ้มพลางบีบจมูกน้อย

หลินอันหนานต่ออีกหนึ่งประโยค “แต่หลังจากที่ฉันแต่งพี่สาวเธอเข้าบ้านแล้ว พี่สาวจะอยู่กับพวกเธอไม่ได้นะ”

“แล้วพวกพี่จะไปอยู่ที่ไหนอ่า? ”

“แน่นอนว่ากลับไปที่บ้านฉัน”

ไป๋มู่ชิงมองหลินอันหนาน ไม่กล้าคิดเรื่องที่จะเกิดหลังจากนี้จริงๆ ตัวเองจะแต่งงานกับเขาจริงๆ เหรอ? จะย้ายเข้าไปที่บ้านใหญ่ตระกูลหลินเหรอ?

ผ่านไปตั้งหลายวันแล้ว ทำไมแค่คิดเรื่องพวกนี้ ในใจเธอก็มีการต่อต้านอยู่รางๆ ล่ะ? มันไม่ควรจริงๆ นะ!

ตอนแรกหลินอันหนานปฏิบัติอย่างไรต่อไป๋มู่ชิง ในใจจูฮุ่ยก็รู้ดีอย่างมาก ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าใจเลยว่าทำไมไป๋มู่ชิงถึงจะแต่งงานกับเขา

ตอนกลางคืน สุดท้ายเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามไป๋มู่ชิง “เมื่อก่อนหลินอันหนานทำแบบนั้นกับลูก ทำไมลูกจะแต่งงานกับเขา? ”

ไป๋มู่ชิงรู้ว่าเธอต้องอดไม่ได้ที่จะถามอย่างแน่นอน พูดขึ้นพร้อมยิ้มขมขื่นอย่างหมดหนทาง “เพราะการช่วยเหลือจากเขา เราถึงสามารถหลบจากกรงเล็บแม่ลูกสวีหย่าหรงได้ แม้ว่าจะมีหลายอย่างเกินขึ้นมากเกินไปในช่วงนั้น แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมแล้ว คิดๆ แล้วก็ไม่มีอะไรไม่ดี”

“เขาขู่ลูกให้ตกลงเหรอ? ”

“ไม่ถือว่าขู่นะ แค่แลกเปลี่ยนเงื่อนไขกันและกัน” ไป๋มู่ชิงมองเธอแล้วพูดขึ้น “และจากปัจจุบัน เขาก็ปฏิบัติโอเคกับฉัน ชีวิตทั้งชีวิตของผู้หญิงก็เพื่อหาผู้ชายที่รักตนเองไม่ใช่เหรอ? ”

“แต่……ระหว่างลูกกับหนานกงเฉิน……” จูฮุ่ยลังเลไม่กล้าถามออกไป เพราะกลัวไปสัมผัสจุดเจ็บปวดของไป๋มู่ชิง

“เราขาดกันแล้วจริงๆ ” ไป๋มู่ชิงแทบจะตอบโดยไม่ลังเล

จูฮุ่ยรู้ว่าตัวเองรู้สึกผิดต่อเธอ เลยเกรงใจไม่กล้าถามมาก หลังจากพยักหน้าก็หันตัวกลับเข้าห้องไป

หนานกงเฉินเงยหน้าดื่มไวน์แดงในมือหนึ่งอึก จากนั้นก็จ้องมองเฉียวซือเหิงฝั่งตรงข้ามแล้วพูดขึ้น “รสชาติไม่เลว”

“ลาฟิตต้นตำรับ 82 ปี ไม่ใช่ปัญหาเรื่องราคา แต่เป็นของหายากมาก คนปกติฉันไม่ค่อยอยากชวนเขาดื่ม” เฉียวซือเหิงยิ้มให้เขา และดื่มไวน์แดงตามไปหนึ่งอึก จากนั้นก็เทไวน์แดงลงในแก้วทั้งสองคนอีกครั้ง

“ลาฟิต 82 ปี ทำไมฉันไม่คิดว่ามันหายาก? ”

“นายจะดื่มหรือไม่ดื่ม? ” เฉียวซือเหิงดึงแก้วเขามา หนานกงเฉินคว้าอากาศ ทำได้แค่พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มบางๆ “เอาล่ะ มันเป็นไวน์ดีจริงๆ ”

“จริงสิ ทำไมจู่ๆ วันนี้อยากชวนฉันดื่ม? ” หนานกงเฉินเอนตัวไปด้านหลัง ซุกในโซฟาแล้วสังเกตเขา

เฉียวซือเหิงก็สังเกตเขาเช่นกัน อารมณ์คลุมเครือสว่างแวบเข้ามาในดวงตา “ฉันควรถามนายสิ ทำไมตั้งนานแล้วไม่ชวนฉันดื่ม? ทำไม? หลังจากมีลูกแล้ว ก็ไม่ต้องการเพื่อนแล้วเหรอ? ”

“เปล่า ช่วงนี้บริษัทมีธุระเยอะมาก”

“บริษัทพวกนายมีธุระน้อยตอนไหน? ” เฉียวซือเหิงจุดบุหรี่ ดูดเบาๆ แล้วจ้องมองเขาแล้วเปลี่ยนคำถาม “จริงสิ คุณชายน้อยของนายจัดงานเลี้ยงร้อยวันไหม? ”

สีหน้าหนานกงเฉินมืดมน หัวใจก็เจ็บปวดขึ้นมา

งานเลี้ยงร้อยวัน……

คุณชายน้อยของเขาอยู่ไม่ถึงสองเดือนด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงงานเลี้ยงร้อยวัน?

เขายิ้มออกมาอย่างยากลำบาก เลิกคิ้วใส่เขา “ทำไม? นายแทบรอไม่ไหวที่จะเอาอั่งเปาให้เขาเหรอ? ”

“เปล่า เสี่ยวซีของฉันดูตั้งตารอคอยมาก อยากเห็นคุณชายน้อยบ้านนาย” เฉียวซือเหิงมองเขา ใบหน้าเขามีรอยยิ้มบางๆ เช่นเคย

“ที่แท้คุณผู้หญิงเฉียวก็ชอบความสนุกสนาน ได้ ถึงตอนนั้นฉันจะส่งคำเชิญให้นายคนแรก”

“สมแล้วที่เป็นเพื่อนรัก” เฉียวซือเหิงยกแก้วเหล้าขึ้นมา “มา หมดแก้ว”

หนานกงเฉินยกแก้วขึ้นมาชนกับเขา แล้วดื่มรวดเดียวหมด

หลังจากออกมาจากบาร์ หนานกงเฉินก็ขึ้นรถ

เสี่ยวหลินเหลือบมองเขาที่กระจกมองหลัง ก่อนถามอย่างเป็นห่วง “คุณชายใหญ่ ต้องการน้ำไหมครับ? ”

“ไม่ต้อง กลับบ้านเถอะ” หนานกงเฉินไม่ได้ดื่มจนเมา แค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย

เสี่ยวหลินสตาร์ทรถและขับไปยังทิศทางตระกูลหนานกง หลังจากผ่านตัวเมือง แสงไฟนีออนรอบๆ ก็มืดลง หนานกงเฉินมองวิวทิวทัศน์ที่อยู่นอกหน้าต่าง จู่ๆ ก็รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย จากนั้นก็เอ่ยขึ้น “ไปอพาร์ทเมนท์ดีกว่า”

“อะไรนะครับ? ” เสี่ยวหลินคิดว่าตัวเองฟังผิด

ยังไงแล้วหนานกงเฉินก็ไปอยู่ที่อพาร์ทเมนท์น้อยมาก เพราะคุณผู้หญิงไม่อนุญาตและไม่ไว้ใจ โดยเฉพาะในเวลาแบบนี้ ภรรยาและลูกล้วนอยู่ที่บ้านเกานะ ไม่นึกเลยว่าเขาจะไปที่อพาร์ทเมนท์จริงๆ?

หลังจากมองผ่านกระจกหลังเห็นหนานกงเฉินขมวดคิ้ว เสี่ยวหลินถึงได้ตระหนักว่าตัวเองถามคำถามที่ไม่ควรถามออกไป รีบพูดขึ้น “คุณชายใหญ่ ผมจะไปส่งคุณเดี๋ยวนี้ครับ”

หนานกงเฉินเข้าใจว่าทำไมเสี่ยวหลินถึงรู้สึกประหลาดใจ จริงๆ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจู่ๆ อยากไปอยู่ที่อพาร์ทเมนท์หนึ่งคืน

อาจจะเพราะไม่อยากกลับไปบ้านเก่าเพื่อเผชิญกับเด็กน้อยผู้น่าสงสาร บางทีอาจจะไม่อยากเผชิญหน้ากับไป๋ยิ่งอันที่แตกต่างจากเมื่อก่อนก็ได้

เมื่อคืนเรื่องราวตอนที่เขาอาการกำเริบไป๋ยิ่งอันเปิดไฟ สุดท้ายก็เป็นลมเพราะหวาดกลัวถึงแม้ว่าทุกรายละเอียดจะดูสมเหตุสมผล เขาก็ไม่คิดสงสัยหรือตำหนิเธอเลย แต่รู้สึกรางๆ ว่ามีบางอย่างแปลกๆ รู้สึกว่าเธอแตกต่างจากเมื่อก่อน

ไม่ใช่แค่ตอนเขามีอาการกำเริบ แต่มีอีกหลายเรื่องอื่นๆ ที่ดูผิวเผินไม่มีปัญหาอะไร แต่ในใจมักรู้สึกแปลกๆ อยู่เสมอ

บางทีนี่อาจจะไม่ใช่ปัญหาของเธอ แต่เป็นปัญหาของเขา

ดังนั้นเขารู้สึกตัวเองต้องหาที่เงียบสงบสักหน่อย และทำให้อารมณ์ที่ผิดปกติกลับมาสงบลง

หนานกงเฉินผลักประตูใหญ่อพาร์ทเมนท์ออก ความมืดของห้องพุ่งเข้ามา เขาขมวดคิ้ว ความจริงแล้วในใจไม่ชอบวันแบบนี้ที่ไม่มีใครรออยู่ที่บ้าน

ยกมือขึ้นเปิดปุ่มไฟ หลังจากแสงในห้องสว่างไสวสุดท้ายก็รู้สึกสบายใจขึ้นหน่อย

ครั้งล่าสุดที่มาที่คือตอนที่ลูกออกจากโรงพยาบาล ห่างจากตอนนี้มากกว่าหนึ่งเดือนแล้ว เขาก้าวเข้าไป ด้านหลังโซฟายังมีผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กสำหรับทารก เมื่อเห็นมัน ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากหลังโซฟาลวกๆ แล้ววางไว้ที่โต๊ะที่ไม่โดดเด่น

ถึงแม้อาการเสี่ยวอี้จะดูโอเคขึ้นมาก แต่ไป๋มู่ชิงก็ยังไม่วางใจ ตัดสินใจว่าจะพาเขาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้น

หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว ไป๋มู่ชิงก็เติมนมหนึ่งแก้วให้เสี่ยวอี้ เสี่ยวอี้รีบเบ้ปากเล็กประท้วงทันที “พี่ เมื่อกี้ผมดื่มไปแก้วหนึ่งแล้ว”

“เธอผอมเกินไปแล้ว ดื่มนมเยอะๆ จะได้เพิ่มน้ำหนัก เด็กดี คืนนี้พี่จะซื้อขาไก่ให้เธอ”

“จริงเหรอ? ” เสี่ยวอี้ดีใจ

“จริงแท้แน่นอน” ไป๋มู่ชิงยกมือขึ้นลูบกระหม่อมเขา “รีบกิน กินเสร็จแล้วจะออกไปข้างนอก”

“จริงสิ เสี่ยวอี้ พี่เขยรออยู่ข้างล่างนานมากแล้ว” จูฮุ่ยใช้กระดาษทิชชูเช็ดมุมปากให้เสี่ยวอี้

“อ่อ” เสี่ยวอี้ยกนมขึ้นมาดื่มจนหมดอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็วางแก้วแล้ววิ่งไปทางประตู “ไปแล้วนะ ออกไปแล้วนะ!”

“เสี่ยวอี้ ลูกอย่าวิ่งเร็วแบบนั้นสิ” จูฮุ่ยรีบตามออกไป

ไป๋มู่ชิงหยิบกระเป๋าออกจากห้องรับแขกแล้วรีบตามออกไป หลังจากดึงบานประตูออกขณะจัดการกระเป๋าตัวเองก็เดินไปทางลิฟต์ จากนั้นก็ไม่ระวังไปชนร่างใครสักคน

“ขอโทษ……” เธอก้มหัวให้คนคนนั้นด้วยสัญชาตญาณ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมา

เมื่อเธอเห็นคนที่ตัวเองชนไม่คิดเลยว่าเป็นหนานกงเฉินที่ออกมาจากห้องข้างๆ ก็ตกตะลึงด้วยสัญชาตญาณ จ้องมองเขาอย่างประหลาดใจ

หนานกงเฉินเพิ่งออกมาก็โดนใครสักคนชนเข้า และไม่นึกเลยว่าคนที่ชนตัวเองจะเป็น……

เขาเองก็สังเกตเธอ ผมสั้นที่มีความสามารถและประสบการณ์ ต่างหูที่โอ้อวด ชุดกระโปรงที่เปิดเผย และการแต่งหน้าที่สวยงามและฉูดฉาด……นี่คือภาพลักษณ์เสมอมาของไป๋ยิ่งอัน เขาไม่ได้เจอเธอตั้งนานแล้ว ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่

ตั้งแต่วันนั้นที่ย้ายมาที่นี่ ไป๋มู่ชิงก็ไม่คิดว่าสักวันหนึ่งตัวเองจะเจอหนานกงเฉินที่นี่ ถ้าเจอแล้วควรทำอย่างไร และวันนี้เธอได้เตรียมใจล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นหลังจากประหลาดใจชั่วครู่ที่ได้เจอเขา ก็รีบผ่อนคลายลง

“พี่เขย ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่? ” เธอยิ้มด้วยใบหน้าเซอร์ไพรส์ ในสายตามีความหลงใหล เธอจำได้ว่าทุกครั้งที่ไป๋ยิ่งอันเจอหนานกงเฉินจะทำแววตาหลงใหลแบบนี้ออกมา

เพื่อรับบทเป็นไป๋ยิ่งอัน เธอพยายามอย่างหนัก ทุกวันที่เธอออกไปข้างนอกต้องเปลี่ยนตัวเองให้เป็นผู้หญิงแซ่บ สวมชุดเปิดเผยที่ไม่เหมาะกับตัวเอง

“ฉันอยู่ที่นี่เป็นบางครั้ง” หนานกงเฉินไม่ค่อยชอบไป๋ยิ่งอันอยู่เสมอ ทัศนคติที่มีต่อเธอก็จางๆ

ตอนแรกไป๋มู่ชิงอยากกลับเข้าไปในบ้านเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะลงลิฟต์ไปกับเขา อย่างไรแล้วสัมผัสน้อยลงก็จะได้อันตรายน้อยลง แต่เสี่ยวอี้กำลังตะโกนอยู่ที่ประตูลิฟต์ “พี่ เร็วเข้า ลิฟต์มาแล้ว”

ไม่มีทางเลือก เธอทำได้แค่เดินไปทางประตูลิฟต์

สี่คนอยู่ในลิฟต์ จูฮุ่ยไม่รู้จักหนานกงเฉิน จึงไม่ได้ทำสีหน้าประหลาดใจอะไร

ไป๋มู่ชิงดึงเสี่ยวอี้ให้ยืนทแยงมุมตรงข้ามหนานกงเฉิน ในใจสงสัยว่าต้องพูดคุยกับหนานกงเฉินหรือเปล่า ด้วยนิสัยของไป๋ยิ่งอัน ต้องพยายามจะคุยกับเขาอย่างจงใจแน่นอน

แต่ถ้าพูดคุย เธอควรพูดอะไร? หลังจากคิดอยู่สักพัก เธอก็หัวเราะฮ่าๆ แล้วตอบ “พี่เขย ตอนนี้พี่สาวฉันสบายดีไหม? ”

หนานกงเฉินกวาดสายตามาเรียบๆ ยิ้มเย้ยหยันมาที่เธอ “คุณยังเป็นห่วงเธอเหรอ? ”

“ฉันต้องเป็นห่วงเธออยู่แล้ว เธอเป็นพี่สาวฉันนะ”

ในที่สุดจูฮุ่ยก็ประหลาดใจ กวาดตามองสองคนไปมา กำลังจะถามว่าไป๋มู่ชิงว่าหนานกงเฉินคือใคร ประตูลิฟต์ก็ดัง ‘ติ๊ง’ พร้อมเปิดออก

เสี่ยวอี้รีบวิ่งออกมาจากลิฟต์ วิ่งไปหาหลินอันหนานด้านนอก วิ่งไปด้วยแล้วพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มดีใจไปด้วย “พี่เขย พี่บอกว่าคืนนี้พี่จะซื้อขาไก่ให้ผมกินล่ะ พี่อยากมากินกับพวกเราไหม? ”

“เอาสิ” หลินอันหนานยิ้มแล้วจับร่างเล็กของเขา

เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นไป๋มู่ชิงและหนานกงเฉินเดินออกมาจากลิฟต์ในเวลาเดียวกัน ความประหลาดใจก็แวบไปทั่วใบหน้าเขาทันที ที่นี่ เจอหนานกงเฉินในสถานการณ์แบบนี้ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกไม่เข้าใจสถานการณ์นิดหน่อย

ไป๋มู่ชิงรู้ว่าหลินอันหนานต้องสับสนแน่ๆ รีบเดินเข้าไปควงแขนเขาแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มสวยงาม “อันหนาน บังเอิญจัง พี่เขยก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน และอยู่ชั้นเดียวกับเราด้วยนะ”

ในที่สุดหลินอันหนานก็เข้าใจ ที่แท้ก็แค่บังเอิญ ไม่ใช่……