เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 186

คำพูดของเธอทำให้หลินอันหนานรู้สึกโกรธเป็นอย่างยิ่ง เขาดึงไป๋มู่ชิงกลับมาด้วยความโกรธพลางผลักเธอไปที่กำแพงและก้มหัวลงจูบเธอที่ริมฝีปาก

ไป๋มู่ชิงตกใจ ยกมือขึ้นทุบตีเขา

หลินอันหนานรีบจับข้อมือของเธอกดไว้เหนือศีรษะและจ้องไปที่เธออย่างดุดัน "ไป๋มู่ชิง คุณควรส่องกระจกดูตัวเองให้ดีๆ ดูซะว่าตัวเองยังมีคุณธรรมอะไรเหลืออยู่บ้าง ผู้หญิงที่โดนหนานกงเฉินย่ำยีจนไม่เหลือดีอย่างเธอ มีผู้ชายเอาก็ถือว่ามีบุญเก่าเกื้อหนุนแล้ว ยังมีหน้ามารังเกียจคนอื่นแบบนี้อีกงั้นเหรอ?”

"ใช่ ฉันเป็นผู้หญิงที่ถูกหนานกงเฉินย่ำยีจนไม่มีดีที่รังเกียจคุณ อย่ามาแตะตัวฉัน อย่ามาจูบฉัน" ไป๋มู่ชิงยกมืออีกข้างขึ้นมาเช็ดริมฝีปากของเธอด้วยสีหน้าขยะแขยง

หลินอันหนานรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นจากการแสดงออกที่น่ารังเกียจของเธอ แต่นี่เป็นสถานที่สาธารณะและเขาไม่สามารถพาเธอไปทำอะไรได้

“คุณชายหลิน คุณปล่อยผู้หญิงเลวอย่างฉันไปได้ไหมคะ?” ไป๋มู่ชิงจงใจกระตุ้นเขา

หลินอันหนานบีบคางของเธอด้วยมือข้างเดียว "ทางที่ดีอย่าเสียใจภายหลังละกัน! "

"ไม่ต้องกังวล แต่ให้ฉันจะต้องอยู่โดดเดี่ยวลำพังไปตลอดชีวิต ก็ไม่คิดเสียใจที่ทิ้งคุณ" ไป๋มู่ชิงพูดจบก็ผลักเขาออก จากนั้นรีบหมุนตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากเดินมาถึงระเบียงของโรงพยาบาลแล้ว ไป๋มู่ชิงหันกลับไปมองพบว่าเขาไม่ได้ตามมาจึงหยุดฝีเท้าลง ถอนหายใจพลางเดินเข้าไปในห้องน้ำ

แม้ว่าเธอจะตอบโต้หลินอันหนานอย่างเย็นชา แต่จริงๆ แล้วเธอก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย ในใจเธอรู้สึกว่าหลินอันหนานเปลี่ยนไปจนน่ากลัว กลายเป็นคนไม่มีเหตุผล น่ากลัวยิ่งกว่าตอนที่หนานกงเฉินโกรธเสียอีก

ไม่ว่าหนานกงเฉินจะโกรธแค่ไหน เขาก็จะไม่มองเธอด้วยสายตาที่ดุร้ายเช่นนั้น แต่ตอนนี้เธอเห็นความเลวร้ายและความสิ้นหวังในดวงตาของหลินอันหนาน

เธอเดินไปที่อ่างล้างหน้าเปิดก๊อกน้ำและเอามือเย็น ๆ วางบนใบหน้าของเธอ สัมผัสที่เย็นทำให้เธอมีสติมากขึ้นในทันที และเริ่มรู้สึกเสียใจในการกระทำของตนเองเมื่อครู่

หลินอันหนาน ตอนนี้เขาคงจะหงุดหงิดตัวเองอยู่แล้วฉันหวังว่าเขาจะไม่ทำอะไรสุดโต่งอีกนะ!

เธอใช้ทิชชู่เช็ดหยดน้ำบนหน้าและเมื่อเธอกำลังจะหันกลับออกจากห้องน้จู่ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากห้องน้ำ "ฮัลโหล จูจู ... เธอพูดว่าอะไรนะ? ไป๋มู่ชิงตกลงหย่าร้าง ... จริงหรือเปล่าเนี่ย ... รอก่อนนะเดี๋ยวฉันไป ตอนนี้เข้าห้องน้ำอยู่ "

จากนั้นก็มีเสียงกดชักโครกดังขึ้น ไป๋มู่ชิงรีบซ่อนตัวที่ห้องน้ำข้างๆ อย่างรวดเร็ว

เสียงกลอนประตูจากห้องข้างๆ ดังขึ้น มีคนเดินออกไป

ไป๋มู่ชิงมองลอดผ่านระหว่างช่องของประตู เมื่อเธอเห็นร่างของคนคุ้นเคยเดินผ่าน เธอถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

คุณป้า? จะเป็นเขาได้อย่างไร?

เธอรู้สึกคุ้นเคยเมื่อได้ยินเสียงครั้งแรก หากเธอไม่ได้ยินชื่อจูจูและชื่อของเธอเองจากปากของเขา เธออาจยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้าและรอให้เขาออกมา

จูจูที่คุณป้าเอ่ยออกมาใช่คุณหนูจูหรือไม่? ทั้งสองคนรู้จักกันได้อย่างไร? แล้วยังเอ่ยถึงชื่อเธอ! แถมยังเป็นห่วงเป็นใยเรื่องหย่าของเธออีก?

จูจู ...

ทันใดนั้นหัวใจของไป๋มู่ชิงก็แน่นขึ้น ครั้งหนึ่งเธอเคยได้ยินแม่ของเธอเอ่ยชื่อลูกสาวของคุณป้าแม้ว่าเธอจะไม่รู้จักชื่อของเขา แต่เธอก็จำได้ว่าแม่ของเธอเรียกเธอว่าเสี่ยวจู

หรือว่าเสี่ยวจูก็คือจูจู จูจูก็คือลูกสาวของคุณป้า?

ไป๋มู่ชิงยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือสักพัก เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าและโทรไปหาแม่ ก่อนที่แม่ของเธอจะพูดอะไร เธอแทบรอไม่ไหวที่จะถาม "แม่ หนูอยากถามแม่เรื่องหนึ่ง ลูกสาวของคุณลุงชื่ออะไรเหรอคะ ？

จูฮุ่ยรู้สึกงงงวยกับคำถามที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของลูกสาวและถามว่า "มีอะไรงั้นเหรอ? "

"เอ่อ ... " ไป๋มู่ชิงตอบอย่างลวกๆ "แบบนี้ค่ะ หนูได้รับบัตรเชิญมาใบหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็นของใคร"

"อ้อ จูจูเหรอ？เชื่อจริงของเสี่ยวจูก็คือจูจูไง"

ขาของไป่มู่ชิงอ่อนลงและเกือบล้มลงกับพื้น

จูจู เป็นเธอจริงๆ!

จูจูเป็นลูกสาวของลุงของเธอ พระเจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

"ใช่เขาส่งให้ไป" จูฮุ่ยถาม

"อ๋อ ไม่ใช่เขาค่ะ" ไป๋มู่ชิงได้สติกลับมา"แม่ หนูขอตัวไปทำงานก่อนนะ แค่นี้ก่อนนะคะ"

หลังจากวางสายโทรศัพท์ไป๋มู่ชิงยืนนิ่งอยู่หน้าอ่างล้างมือสักพัก จากนั้นก็รีบเดินออกจากห้องน้ำไปที่ลิฟต์

เธอเดินไปยังชั้นที่จูจูอยู่และเดินไปที่ประตูห้องผู้ป่วยของจูจูอย่างระมัดระวัง เธอมองลอดผ่านหน้าต่างบานเล็กที่ประตู จึงเห็นป้าของเธอและจูจูอยู่ด้วยกัน ได้ยินจูจูถามด้วยน้ำเสียงงงงวย "แม่ แม่คิดว่าไป๋มู่ชิงจะตัดสินใจหย่าง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ ไม่น่าจะยอมถอยง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง? "

"ยัยเด็กมู่ชิงคนนั้น นิสัยขี้ขลาดเหมือนกับแม่ของเขา คุณหญิงบีบบังคับแบบนี้ เขายังจะกล้าอยู่ที่ตระกูลหนานกงอีกงั้นเหรอ? ไม่กลัวโดนคุณหญิงบีบจนตายหรือไง? "คุณนายจูไม่มีข้อสงสัยแม้แต่น้อย

เมื่อได้พบกับดวงตาของไป๋มู่ชิง เธอก็ตื่นตระหนกและนิ่งไป ...

ไป๋มู่ชิงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ร่างกายของเธอคงที่ หายใจเข้าลึก ๆ ในที่สุดเธอก็พูดว่า"คุณป้า เป็นอย่างไรบ้างคะ"

"มู่ ... มู่ชิง ... เธอมาที่นี่ทำไม? " คุณนายจูอ้าปากและตะลึง

"ฉันเห็นคุณอยู่ชั้นล่าง ฉันก็เลยตามมา" ไป๋มู่ชิงยิ้มหัวเราะอย่างน่าเกลียดมากกว่าร้องไห้"ขอโทษนะ ฉันได้ยินหมดแล้ว และฉันก็อัดเสียงไว้แล้วด้วย"

เธอยกโทรศัพท์ขึ้น คุณนายจูกรีดร้องเมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้ จูจูที่อยู่ข้างหลังเธอก็หน้าซีดด้วยความตกใจ

"มู่ชิง ... ฉัน ... สิ่งที่ฉันพูดไปนั้นเป็นเรื่องโกหก ฉันก็แค่ปลอบใจจูจูเท่านั้นนะ ... " คุณนายจูเหงื่อแตกออกมาพร้อมกับพยายามอธิบาย

"แต่เป็นเรื่องจริงที่คุณยายเสียชีวิตในโรงพยาบาลอย่างลึกลับ" ไป๋มู่ชิงโกรธจนน้ำตาไหลออกมาจากตา จ้องมองเธอและพูดอย่างสั่น ๆ ว่า "เพื่อให้ลูกสาวของคุณแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวย คุณกล้าที่จะฆ่าคน คุณมันโหดร้ายเกินไป!”

"ฉันไม่ได้ทำ ฉันแค่พูดเรื่องไร้สาระ! " คุณนายจูยื่นมือออกไปดึงมือเล็ก ๆ ของไป๋มู่ชิง "มู่ชิง ... ฟังฉัน ฉัน ... "

"อย่าแตะต้องตัวฉัน! " ไป๋มู่ชิงสะบัดมือออกก้าวถอยหลังและมองไปที่สองแม่ลูกแล้วหัวเราะ "คุณรู้ไหมตอนที่คุณชายเฉินเล่าเรื่องราวในวัยเด็กให้ฉันฟัง ฉันรู้สึกคุ้นๆ ราวกับว่าฉันเคยมีประสบการณ์มาก่อน ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนั้น ขอบคุณที่เตือนฉันถึงอดีตนั้น ขอบคุณที่แจ้งให้ฉันทราบความจริง ขอบคุณที่แจ้งให้ฉันรู้ ... ที่แท้ฉันกับเขาก็มีวาสนาต่อกัน "

“มู่ชิง เธอเข้าใจผิด ...”

"ฉันจะเข้าใจผิดหรือไม่ รอให้คุณชายเฉินฟื้นขึ้นมาแล้วก็จะรู้! " ไป๋มู่ชิงขัดจังหวะเธอกัดฟันและพูดว่า "สารเลวสองแม่ลูก ฉันไม่สามารถมองดูพวกเธอมาแทนที่ฉันได้ แต่คุณฆ่าฉันย่าที่ฉันรักมากที่สุด ฉันจะไม่มีวันอภัยให้คุณ "

ไป๋มู่ชิงก้าวถอยหลังทีละน้อย "คุณรู้ผลของการหลอกลวงคุณหญิงไหม แล้วก็สิ่งที่หนานกงเฉินเกลียดมากที่สุดคือการโกหก ฉันจะไปบอกคุณหญิงเดี๋ยวนี้ พวกคุณคอยดูเถอะว่าชะตากรรมของพวกคุณมันจะต้องไม่ต่างอะไรกับตระกูลไป๋อย่างแน่นอน”

ไป๋มู่ชิงแทบจะคำรามด้วยน้ำตาในตอนท้าย หลังจากที่เธอคำรามเสร็จแล้วเธอก็หันกลับมาและวิ่งไปที่ลิฟต์

ด้านหลัง สองแม่ลูกรู้สึกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง คุณนายจูรีบวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว

จูจูคว้าข้อมือแม่ไว้และพูดอย่างกังวลว่า "แม่ รีบโทรบอกเขาเลย บอกว่าไป๋มู่ชิงรู้ความจริงแล้ว กำลังจะไปบอกความจริงกับคุณหญิงที่คฤหาสน์! "

"อ่า ... อ้อ ... ใช่! " คุณนายจูหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้ออย่างสั่นสะท้านและโทรออก

จูจูหันหลังกลับและวิ่งกลับไปที่ห้องหยิบกระเป๋าถือของเธอออกมาจากตู้ แล้วหยิบกุญแจรถออกมาพลางวิ่งลงบันไดหนีไฟ

เมื่อเธอไล่ตามลงไปถึงชั้นล่าง ก็ไม่พบเงาของไป๋มู่ชิงแล้ว เธอมองไปรอบๆ อย่างรวดเร็วพลางวิ่งไปที่รถของเธอ และขับรถไปยังคฤหาสน์หนานกงด้วยความเร็วสูงสุด