เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 22

ทุกคนที่มีสายตาที่ชาญฉลาดจะเห็นได้ว่าสถานะของหนานกงเฉินไม่ธรรมดา ไป๋ยิ่งอันชอบสินค้าแบรนด์ดังและสินค้าหรูหรามาตั้งแต่เด็ก จึงเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าเสื้อผ้าของหนานกงเฉินเป็นสินค้าลิมิเต็ดอิดิชั่นของแบรนด์ดังจากต่างประเทศ เนกไทกระ ดุมข้อมือและนาฬิกาสีทองบนข้อมือล้วนเป็นอันดับต้นๆ ของโลก ตั้งแต่หัวจรดเท้าแสดงได้ถึงสถานะอันสูงส่งของเขา

อาศัยอยู่ในเมือง C มาตั้งนาน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมือง C มีคนหล่อเหลาแบบนี้ซ่อนอยู่ ผู้ชายคนมีคุณสมบัติไม่ได้ด้อยไปกว่าหลินอันหนาน

วันนั้นสนใจแค่ทำให้ไป๋มู่ฉิงอับอาย ไม่ได้ใส่ใจกับเสื้อผ้าของเขามากนัก

“คุณผู้ชายคนนี้ เนื่องจากมันถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าดังนั้นพวกเราควรนั่งลงและดื่มกาแฟด้วยกันจะดีกว่า” ไป๋ยิ่งอันดูเหมือนจะลืมไปแล้วว่าเขาเป็นคนของไป๋มู่ชิง และยังลืมไปว่าเพิ่งส่งคำเชิญให้ไป๋มู่ชิง แต่เธอยังจะเริ่มสนทนากับเขาต่อ

อีกด้านหนึ่งเหอหลิงที่สนใจหนานกงเฉินและเซิ่งเคอที่หล่อเหลามานาน เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วยทันที "ใช่ๆ มาดื่มกาแฟด้วยกันสิ"

หนานกงเฉินมองไปที่ใบหน้าของเธอที่เหมือนกับไป๋มู่ชิง หลังจากลังเลเล็กน้อย "ไม่ดีกว่า ขอให้คุณมีความสุขในงานแต่งงาน"

หนานกงเฉิน เดินไปสองก้าวก็หยุด และหันมาจ้องเธอ "จริงสิ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับรูปที่ถ่ายในวันนั้น มันสวยมาก"

ไป๋ยิ่งอันอึ้งไปสักครู่ ใบหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย

หนานกงเฉินไม่รอให้เหอหลิงถามข้อมูลติดต่อ ก็เดินผ่านเธอไปที่ทางเข้าร้านกาแฟแล้ว

"ไว้เจอกันนะสาวสวยทั้งสอง" หลังจากเซิ่งเคอยิ้มอย่างคลุมเครือให้ทั้งคู่แล้ว เซิ่งเคอก็รีบเดินตามหนานกงเฉินไป

"ทำไมพี่ไม่ให้เขาทิ้งเบอร์โทรไว้ล่ะ? " เหอหลิงเห็นแผ่นหลังพวกเขากำลังจากไป ก็กระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย

ไป๋ยิ่งอันมองเธอสักครู่หนึ่ง ด้วยสีหน้าไร้ความปรานี

พวกเขาเดินออกจากร้านกาแฟ หนานกงเฉินเหลือบมองไป๋มู่ชิงที่เดินไปข้างถนนเพื่อรอรถประจำทาง ตอบกลับโดยไม่หันกลับไป "ไป๋จิ่งผิงไม่ได้มีลูกสาวแค่คนเดียวเหรอ? ไปช่วยฉันสืบหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงข้างในนั้น? "

วันนั่นไป๋มู่ชิงเคยบอกว่าเธอคือน้องสาวของเธอ แต่ตอนนี้เขาสงสัยอย่างมาก

ผู้ช่วยหวง พยักหน้าอย่างรีบร้อน "ครับ คุณชายเฉิน"

หลังจากผู้ช่วยหวงจากไปเซิ่งเคอก็ถามอย่างสงสัยว่า “พี่ คุณแต่งงานมาตั้งนานแล้วคุณไม่เคยเห็นหน้าพี่สะใภ้ของคุณเลยเหรอ? "

หนานกงเฉินไม่ได้ตอบเขา แต่ถามด้วยใบหน้าสงบ "การดูถูกฉันทำให้คุณมีความสุขเหรอ? "

ประโยคนี้เป็นประโยคที่ไป๋มู่ชิงมอบให้เซิ่งเคอ เขาแค่ยืมมาใช้

เซิ่งเคอ เอามือเกาหัวแล้วยิ้มแบบแห้งๆ "ผมแค่คิดว่ามันตลก อดแซวพวกเธอไม่ได้"

“ขึ้นรถสิ ฉันจะไปส่งเธอ” หนานกงเฉินพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย

บังเอิญว่าเขากำลังจะกลับไปที่บ้านของหนานกง ดังนั้นจึงสามารถไปส่งเธอได้

ไป๋มู่ชิงปฏิเสธและบอกว่า “ไม่เป็นไร ขอบคุณ”

เมื่อครู่นี้เขาเห็นฉากในร้านกาแฟเขาจึงไปส่งเธอเพราะสงสารเหรอ? แต่เธอไป๋มู่ชิงไม่เคยต้องการความเห็นอกเห็นใจจากผู้อื่น นอกจากนี้หากชายและหญิงไม่ได้แต่งงานกันกลับบ้านด้วยกันหากให้ครอบครัวหนานกงรู้ว่าเธอนั่งรถของหนุ่มหล่อ พวกเขาต้องเข้าใจผิดอย่างแน่นอน

“คุณแน่ใจนะ? "

ไป๋มู่ชิงหยุดแล้วหันมาพูด "คุณชาย คราวก่อนคุณน่าจะได้ยินแล้วนะว่าฉันแต่งงานแล้ว"

"ฉันก็แต่งงานแล้ว แล้วมันยังไง? " หนานกงเฉินเลิกคิ้ว

"ถ้าอย่างนั้นคุณก็ยิ่งไม่ควรไปส่งฉันนะ" ไป๋มู่ชิงพูดหนึ่งประโยค แล้วเดินไปข้างหน้า

หนานกงเฉินเห็นแผ่นหลังเธอเดินไปข้างหน้า ก็เหยียบคันเร่งขับรถผ่านเธอไปทันที