เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 17

เมื่อแอเรียน วินน์ จำได้ว่าวันนี้เป็นงานประจำมหาวิทยาลัยและเขาก็จะมาที่นี่เช่นกัน... เขาไม่ได้กลับบ้านเลยตั้งแต่ที่เขาหายไปวันนั้นมันจะเป็นยังไงกันที่วันนี้จะได้เจอเขา? ทันใดนั้นเธอรู้สึกถึงความวุ่นวาย

“วันนั้นเขา…พูดอะไรหรือเปล่า?”

ทิฟฟานี่ เลน ไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางที่เหม่อลอยของเธอ

“เปล่า แต่ฉันบ่นเรื่องพี่ชายของเธอให้เขาฟัง พี่ชายของเธอเป็นไอ้ห่วยแตกจริง ๆ !”

แอเรียนถึงกับพูดไม่ออก ตอนนี้เธอไม่แปลกใจอีกต่อไปว่าทำไมคำตอบของเธอในวันนั้นทำให้เขาโกรธดั่งภูเขาไฟปะทุ - ไม่เหมือนการระเบิดของภูเขาน้ำแข็งอีกต่อไป… เขาคงรู้สึกแย่มากที่ถูกประณามแบบนั้นต่อหน้าเขาด้วย

เสียงกรี๊ดและกำลังใจดังมาจากชั้นล่างอย่างกะทันหัน ทิฟฟานี่ได้รับการกระตุ้นจากอะดรีนาลีน เธอจึงลากแอเรียนและลงบันไดไป “มาร์ค เทรมอนต์ อยู่ที่นี่แล้ว! ไปดูเขากันเถอะ!”

แอเรียน ค่อนข้างประหม่าเพราะเธอยังไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร

“ทิฟ ปล่อยฉัน เธอไปเถอะ ฉันไม่ไป…”

“แอริ เขาช่วยเหลือเธอไว้ดีมทาก ๆ นะ เธอต้องไปขอบคุณเขาด้วยตนเอง!”

ทิฟฟานี่รู้สึกไม่เป็นปลื้มเมื่อเธอดึงแอเรียนลงบันไดในขณะที่เธอกำลังพูด

แอเรียน วินน์ ผู้ซึ่งยังคงเตรียมวิธีหลีกเลี่ยงชายคนนี้อยู่ หยุดชะงักลงเมื่อเห็นว่าใครอยู่ตรงหน้าเธอ มาร์ค เทรมอนต์ เดินผ่านไปและตามมาด้วยกลุ่มครูและนักเรียนจำนวนมาก ชุดสูทที่ตัดเย็บของเขาพอดีกับเขาเหมือนดั่งถุงมือ เฉดสีดำขลับตัดกับผิวของเขาทำให้เขาดูผ่องในขณะที่เขายิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนเขามักจะตกเป็นจุดสนใจเสมอ

ทิฟฟานี่ลากแอเรียนที่ยังคงมึนงงไปข้างหน้า "คุณเทรมอนต์คะ ทุกอย่างต้องขอบคุณคุณเมื่อวันก่อน แอริพูดไม่เก่ง ฉันจะขอบคุณในนามของเธอค่ะ”

แอเรียน วินน์ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเพื่อที่จะดูการแสดงออกของชายคนนี้ เธอกำชายเสื้อเอาไว้เพื่อสะกดอาการประหม่า