เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1007

แอเรียนมองดูเวลาและตระหนักว่าตอนนั้นเป็นเวลาประมาณสิบโมงเช้า พวกเธอสามารถไปช้อปปิ้งและรับประทานอาหารกลางวันด้วยกันได้ ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าและตกลงที่จะไปกับทิฟฟานี่

“เอาสิ ไปทานข้าวกลางวันที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่หลังจากที่เราช้อปปิ้งกันเสร็จนะ หลังจากที่ทานอาหารหลายมื้อในร้านอาหารต่าง ๆ มากมาย ฉันก็ยังคงรู้สึกว่าร้านที่แจ็คสันก่อตั้งขึ้นนั้นยังอร่อยที่สุดอยู่ดี”

เมื่อพวกเธอไปถึงที่ห้างสรรพสินค้า ทิฟฟานี่ก็ติดนิสัยแย่ ๆ ของเธออีกครั้ง เธอไม่สามารถจากไปได้ทุกครั้งที่เห็นกระเป๋า เธอยังคงลังเลเล็กน้อยในครั้งแรกที่ใช้บัตรเครดิต ทว่าหลังจากที่ลองไปครั้งเดียว เธอก็เริ่มที่จะสูญเสียการควบคุมตัวเอง แอเรียนถูกบังคับให้ต้องลากเธอออกไป

“เธอซื้อเกินพอแล้วนะ เธอจะไม่สามารถแบกของพวกนี้กลับไปได้หมด ถ้าเธอซื้อมากเกินไป ฉันว่าแจ็คสันไม่น่าให้บัตรเครดิตเธอเลย เขาจะต้องเสียใจในไม่ช้าก็เร็ว!”

ทิฟฟานี่มองดูของที่เธอซื้อมาในมือตัวเอง ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่พอใจ “ฉันไม่ได้ใช้เงินไปเยอะซะหน่อย ถูกไหม? เขาดูใจดีมากเมื่อเขาให้บัตรเครดิตฉันเมื่อคืนนี้ เขาบอกว่าฉันสามารถซื้ออะไรก็ได้ที่ฉันต้องการ

ไม่ต้องห่วง ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ ฉันจะไม่ใช้มันจนเกินขีดจำกัดแน่นอน ฉันรู้ว่าการหาเงินไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ แต่ฉันไม่ได้ซื้ออะไรแบบนี้มานานมากแล้ว ขอฉันได้ปลดปล่อยหน่อยเถอะ เมื่อลูกของฉันโตขึ้น ฉันจะไม่มีโอกาสได้ไปช้อปปิ้งแบบนี้อีกแล้วนะ”

แอเรียนยิ้มด้วยความที่ทำอะไรไม่ถูก “ก็ได้ ตามใจเธอเลย ฉันทำอะไรเธอไม่ได้อยู่แล้ว ฉันจะไปดูนาฬิกาข้อมือผู้ชายก่อนนะ ฉันอยากซื้อให้มาร์ค เขาสัญญาว่าจะช่วยฉันปรับปรุงคฤหาสน์วินน์ ดังนั้นฉันควรจะทำอะไรเพื่อเป็นการขอบคุณเขา”

ทิฟฟานี่สับสนเล็กน้อย “เธอหมายความว่าอย่างไรเมื่อเธอบอกว่าเขาช่วยเธอ? เธอไม่เบื่อที่จะทำทุกอย่างให้ชัดเจนแบบนี้เหรอ? ฉันกับแจ็คสันสบายใจกว่าเยอะ เธอควรจะดูฉันเป็นตัวอย่างบ้างนะ สนุกกับตัวเองและใช้ชีวิตเรียบง่ายอย่างมีความสุข เธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเกินไป”

แอเรียนไม่ได้โต้กลับเพราะทุกคนมีลักษณะและวิธีการจัดการกับผู้คนที่แตกต่างกัน

ทันใดนั้นแอเรียนก็เห็นร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่ใกล้เคาน์เตอร์เครื่องประดับผู้หญิงข้างหน้าเธอ 'มาร์คเหรอ? เขามาทำอะไรที่นี่? ตอนนี้เขาควรจะอยู่ที่บริษัทไม่ใช่เหรอ?’