เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1011

วิกกี้สะอื้นไห้ อาจด้วยความจริงใจหรือเหตุผลอื่น ๆ “หยุดพูดแบบนั้นสักทีเถอะ เธอกำลังพูดถึง 'ส่วน' ไหนของเธอ? ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเงิน 30,000 ดอลลาร์นั้น นี่เธอเห็นฉันเป็นอะไร? ขอทานเหรอ? ฉันรักเขาจริง ๆ แต่นี่คือสิ่งที่ฉันได้รับอย่างนั้นเหรอ?

แน่นอนว่าฉันจะต้องอารมณ์เสียสิ ฉันแค่อยากจะถามเขาว่าทำไม? ฉันแค่บอกครอบครัวของเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะฉันต้องการให้ครอบครัวนี้ได้กลับมารวมกันในช่วงเวลาสุดท้ายของเขาอีกครั้ง ฉันผิดเหรอ? เลิกดูถูกฉันซะทีเถอะ”

ดวงตาของแอเรียนเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความเศร้า เธอรู้สึกเศร้าแทนเอริก สิ่งสุดท้ายที่เอริกต้องการคือให้พวกนาธาเนียลค้นพบเกี่ยวกับความตายที่ใกล้จะมาถึงของเขา แต่วิกกี้ก็พาคณะละครสัตว์ทั้งหมดนี้มาอยู่ดี เพื่อที่เธอจะได้รับส่วนแบ่งเมื่อพวกนาธาเนียลแบ่งทรัพย์สินของเอริก!

แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ “วิกกี้ ฉันจะไม่เถียงกับเธอหรอก ฉันไม่ต้องการก่อเหตุ ไม่ใช่ในขณะที่ชีวิตของเอริกกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย เธอควรจะทำตัวให้ดีเข้าไว้ ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอเสียใจแน่!”

วิกกี้มองดูพวกนาธาเนียลและตระหนักว่าไม่มีใครมีท่าทีว่าจะพูดอะไรเพื่อปกป้องเธอเลย เธอกลัวเกินกว่าจะพูดอะไรในตอนนี้ เธอจึงเพียงแต่หาที่นั่งและนั่งลงเท่านั้น

แอเรียนกลับไปยังที่เดิมของเธอและอุ้มแอริสโตเติลต่อไปขณะที่รออย่างเงียบ ๆ ผ่านไปกว่าชั่วโมง ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก ทุกคนต่างลุกขึ้นพร้อมกันและเบียดกันล้อมวงคุณหมอจนทำให้คุณหมอตกใจกลัว “อะ-อะไร… พวกคุณกำลังจะทำอะไรกัน?”

“เขาเป็นอย่างไรบ้างครับ?” มาร์คถาม

คุณหมอสงบสติอารมณ์ตัวเอง “ผู้ป่วยเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย เราได้รับบันทึกจากโรงพยาบาลเดิมของเขา ดังนั้นเราจึงมีข้อมูลคร่าว ๆ เกี่ยวกับอาการของเขา นี่คืออาการที่คาดว่าเกิดขึ้นจากโรคของเขา…

เขาเหลือเวลาไม่มากแล้ว ตอนนี้เราพอจะรักษาให้เขาเสถียรภาพได้อยู่ แต่มันก็เพียงชั่วคราวเท่านั้น ผมไม่แนะนำให้เขาออกจากโรงพยาบาล แบบนั้นเราจะสามารถช่วยเขาได้ง่ายกว่า

ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไร… เขาจะมีเวลาเหลือเพียงไม่กี่วันเท่านั้น ไม่มีอะไรที่เราสามารถทำได้อีกแล้ว ทางที่ดีพวกคุณควรจะเตรียมขั้นตอนงานศพไว้เลย เราทำดีที่สุดแล้ว”