เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 104

ทิฟฟานี่สามารถบอกได้เลยว่า แอเรียนกำลังบังคับให้ตัวเองพูดทุกอย่าง แต่ไม่ได้เลือกที่จะเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ “ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามาร์คปฏิบัติต่อเธอไม่ดีจริงๆ เธอสองคนแต่งงานกันมาสามปีแล้ว แต่เขาไม่เคยซื้อแหวนให้เธอเลยด้วยซ้ำ คนที่ใช่ไม่สามารถลงเอยด้วยกันได้ และคนที่ไม่ใช่กลับผูกกันอย่างแน่นแฟ้น ใครกันแน่ที่ถูกทรมานที่นี่?”

แอเรียนไม่ได้สนทนาต่อ พวกเขาแยกทางกันและทันทีที่เธอกลับถึงบ้านเธอก็โพสต์ประวัติส่วนตัวของเธอบนอินเทอร์เน็ต หากมีทางเลือกเธอไม่ต้องการงานที่ต้องไปตามสถานที่ต่าง ๆ ประสบการณ์การทำงานของเธอจนถึงขณะนี้ยังไม่สามารถทำให้เธอเป็นคนที่ชอบออกไปข้างนอกได้ เมื่อเธอคิดเรื่องนี้แล้วเธอก็พบว่าบุคลิกของตัวเองเป็นเรื่องที่น่าขันเมื่อพิจารณาถึงความจริงที่ว่า เธอเติบโตมากับคนอย่างมาร์ค เทรมอนต์

มาร์คไม่ได้กลับบ้านอีกครั้งในคืนนี้ แอเรียนถูกทิ้งให้กินคนเดียวบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยจานอาหาร “แมรี่ ครั้งหน้าอย่าทำอาหารเยอะขนาดนี้ ถ้ามาร์คไม่กลับบ้าน หนูกินไม่หมดและมันก็สิ้นเปลืองด้วย”

แมรี่เพียงแค่ฮัมในการตอบสนอง หลังจากเหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่พ่อบ้านเฮนรี่เกือบถูกไล่ออก เธอก็ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นมากเกินไป ความถี่ในการกลับบ้านของมาร์คเป็นปัญหาอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าเธอจะกังวล แต่ก็ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้

หลังจากมื้ออาหารของเธอ แอเรียนใช้เวลาอ่านนิตยสารหรือเลื่อนดูบนโทรศัพท์

โทรศัพท์ที่บ้านก็ดังขึ้นทันที เนื่องจากเธออยู่ใกล้โทรศัพท์มากที่สุดเธอจึงรับสาย "ฮัลโหลค่ะ?"

อีกฝ่ายวางสายทันทีโดยไม่พูดอะไร

พ่อบ้านเฮนรี่ที่เดินเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมองไปที่แอเรียนจากนั้นก็หันกลับมาและจากไป เขาแน่ใจมากว่านั่นคือมาร์คที่โทรเข้ามา

......

ไม่กี่วันต่อมา แอเรียนได้รับคำเชิญให้เข้าร่วมสัมภาษณ์งานกับบริษัทออกแบบแห่งหนึ่ง เธอตื่น แต่เช้าและแต่งหน้าเบา ๆ เพื่อให้ตัวเองดูดีขึ้น

แมรี่เตรียมน้ำร้อนไว้ให้เธอ “นี่นะ แช่เท้าของคุณสิ คุณจะรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย คุณต้องเหนื่อยจากการเดินข้างนอกทั้งวัน”

แอเรียนจุ่มเท้าลงในอ่างอย่างเชื่อฟัง “แมรี่ ไม่มีใครกล้าจ้างหนูเลย เพียงเพราะหนูคือ คุณหญิงเทรมอนต์ ทำไมมันต้องเป้นแบบนี้ด้วยคะ?"

การตอบสนองทำให้แอเรียนเงียบลงทันที ไม่มีทางที่เธอจะคุยกับมาร์คเรื่องนี้ได้ นอกจากนี้เขายังวาดเส้นแบ่งที่ชัดเจนระหว่างเรื่องส่วนตัวกับงาน เธอไม่มีโอกาสใช่เส้นสายได้แน่นอน

เมื่อแมรี่สังเกตเห็นว่าเธอกังวลว่าจะหางานไม่ได้เธอก็อดเตือนแอเรียนไม่ได้ “นายท่านไม่ได้กลับมาสองสามวันแล้ว เธอไม่เป็นห่วงเขาเหรอ?”

แอเรียนยักไหล่ “ไม่ใช่ว่าหนูจะควบคุมขาของเขาได้ หนูทำอะไรได้บ้างเหรอคะ?”