เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1054

เจนิซยิ้มเคอะเขินเล็กน้อย “ไม่ได้สนิทขนาดนั้นหรอกค่ะ ฉันแค่เคยดูลูกชายให้เขา ฉันคงไม่มีวันนี้หากไม่ได้คุณเทรมอนต์เป็นผู้สนับสนุน เอาล่ะ กลับไปทำงานกันเถอะ ฉันยังต้องรอให้เขาอนุมัติฉันก่อน”

ผู้คนรอบข้างพึมพำกันว่า “เธอจะกังวลทำไม? เธอเริ่มต้นได้ดีขนาดนี้ก็ต้องถูกอนุมัติอยู่แล้วสิ คนอื่นต่างหากที่ต้องกังวลน่ะ”

ในขณะนั้นหัวหน้าก็มองมาทางพวกเขา “คุยอะไรกันในเวลาทำงาน? ถ้าพวกเธออยากคุยกันก็กลับบ้านไป!”

นอกจากเจนิซคนอื่นต่างก็ไม่กล้าตอบโต้และจึงกลับไปทำงานของตน เจนิซมองหัวหน้าตนเองด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ เธอและยายแก่คนนั้นไม่ลงรอยกันมาสักพักแล้ว!

หัวหน้าเองก็ไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่าย ๆ เช่นกัน “ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าอย่างไรเจนิซ? เธอมีปัญหากับฉันเหรอ? ที่นี่ไม่ใช่บริษัทของเธอนะ เพราะฉะนั้นเธอจะต้องฟังคำสั่งของหัวหน้า ถ้าเธออยากเป็นเจ้าหญิงก็กลับไปเป็นที่บ้านเลย!”

เจนิซค่อย ๆ เปิดถ้วยโยเกิร์ตและยั่วยุหัวหน้า “ไม่มีบริษัทไหนมีกฎห้ามไม่ให้พนักงานคุยกัน เพราะฉะนั้นคำสั่งของคุณมันไม่มีเหตุผล คุณทำตัวเหมือนกับว่าเป็นเจ้าของบริษัทเอง นี่ไม่ใช่วิถีที่หัวหน้าควรจะปฏิบัติกับลูกน้อง ถูกไหมคะ?”

ใบหน้าของหัวหน้าเปลี่ยนสี “หน้าที่ของฉันคือการควบคุมแผนกนี้และเธอก็ต้องฟังทุกคำสั่งของฉันตราบใดที่เธอทำงานอยู่ที่นี่ ถ้าเธอไม่พอใจก็เชิญกลับไปได้เลย!”

เจนิซพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ “แล้วคุุณมีเหตุผลอะไรที่จะไล่ฉันในเมื่อผลงานของฉันยอดเยี่ยมมาตลอด? คุณแน่ใจเหรอว่าคุณไม่ได้เคร่งเกินไปที่จะห้ามไม่ให้พนักงานของคุณคุยกันในเวลาว่าง? ทำไมคุณไม่ลองไปยื่นเรื่องที่อยากให้ฉันออกกับผู้อำนวยการหรือคุณเทรมอนต์ดูล่ะคะ เราจะได้รู้กันว่าใครถูกเรื่องนี้”

หัวหน้าโมโหจนเดือด เธอคว้าแฟ้มทำงานที่ใกล้มือที่สุดและโยนมันใส่เจนิซ

แมรี่ที่กำลังเปลี่ยนผ้าอ้อมให้สมอร์ตกใจมากเมื่อเห็นเจนิซเดินเข้ามาพร้อมกับเลือดบนใบหน้า เจนิซเริ่มร้องไห้ก่อนที่มาร์คจะทันได้ถามเธอว่ามันเกิดอะไรขึ้น “คุณเทรมอนต์คะ ฉันทำงานต่อที่บริษัทนี้ไม่ได้แล้วค่ะ…”

มาร์คเลิกคิ้วขณะที่มองเธอ “มีอะไรเหรอ?”

เจนิซพูดพลางสะอึก “หัวหน้าดูเหมือนจะเกลียดฉัน แต่ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพื่อนร่วมงานและฉันแค่คุยกันตอนมีเวลาว่างนิดหน่อย แต่อยู่ ๆ เธอก็คว้าแฟ้มทำงานและโยนใส่ฉัน ฉันเชื่อว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เพื่อนร่วมงานจะคุยกันและทำความเข้าใจกันมากขึ้น อีกอย่าง บริษัทก็ไม่มีกฎห้ามไม่ให้พนักงานคุยกันในเวลาทำงานถูกไหมคะ? เธอแค่ใช้อำนาจกับลูกน้องของเธอเพราะเธอเป็นหัวหน้า และไม่ใช่แค่ฉันที่โดนเบ่งอำนาจใส่ ทุกคนในแผนกต่างเจอปัญหาเดียวกันค่ะ”

แมรี่รู้สึกแปลก ๆ เธอเห็นว่ามาร์คไม่จำเป็นต้องจัดการเรื่องแบบนี้ด้วยตัวเอง แน่นอนว่าผู้อำนวยการหรือผู้จัดการคนอื่น ๆ จะสามารถจัดการเรื่องแบบนี้เองได้ มีบางอย่างผิกปกติกับผู้หญิงคนนี้ แมรี่ตัดสินใจว่าจะแจ้งแอเรียนเกี่ยวกับเหตุการณ์แต่มาร์คพูดขึ้นมาก่อน “เรื่องแบบนี้เธอควรจะไปหาผู้อำนวยการนะ ฉันยุ่งอยู่”