เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1065

เธอรู้สึกได้ว่ากลิ่นของแอลกอฮอล์จากเขาใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เธอหันหน้าหนีและพูดว่า “คุณกำลังจะทำอะไร? ถ้าเมาแล้วก็นอนเถอะค่ะ ฉันเหนื่อย…”

ทันใดนั้นเขาก็จับคางเธอพลางบังคับให้เธอมองหน้าเขา ทั้งคู่ต่างไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของกันและกันได้อย่างชัดเจน หัวใจของแอเรียนยังคงเต้นแรง ทุกครั้งที่เธอพยายามจะหนีเขา เขาก็จะจับเธอแน่นยิ่งขึ้น เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องยอมเขาเพราะไม่อยากไปทำงานด้วยรอยช้ำในวันจันทร์

ริมฝีปากที่นุ่มของเธอถูกปิด กลิ่นของแอลกอฮอล์จากลมหายใจเขาทำให้สติของเธอพร่ามัว จริง ๆ เขาก็ยังเป็นมาร์คคนเดิม เพียงแต่ว่าเขาได้พยายามที่จะเป็นมาร์คในแบบที่เธอต้องการเมื่ออยู่กับเธอ เธอแค่ไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรให้เขา เขาถึงได้เสียการควบคุมตัวเอง มันเป็นเพราะเธอไม่ควรถามคำถามนั้น หรือว่าเป็นเพราะว่าเธอไปแย่งแก้วเหล้าจากเขากันแน่?

ในที่สุดเขาก็ละจากริมฝีปากของเธอ เธอสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์หลังจากที่เกือบจะขาดอากาศหายใจ การจูบควรจะสวยงามและโรแมนติก แต่ทำไมมันกลับรู้สึกเหมือนสามารถบดขยี้เธอได้เลย? หรือเขาแค่ใช้กำลังมากเกินไป?

เธอไม่ต้องการที่จะทะเลาะกับคนเมาจริง ๆ ทางเดียวก็คือเธอจะต้องรอจนกว่าเขาจะสร่างในวันรุ่งขึ้นและค่อยคุยกัน เธอฉวยโอกาสทีเผลอและใช้ร่างกายที่เล็กของเธอเป็นประโยชน์ในการหลุดพ้นจากตัวเขาก่อนที่จะกระโดดลงจากเตียงและวิ่งไปทางประตู เธอเพิ่งจะจับลูกบิดเมื่อเธอรู้สึกได้ว่าเขาคว้าเอวของเธอไว้ จากนั้นเท้าของเธอก็ลอยขึ้น

เธอดิ้น “อย่าทำแบบนี้… คุณทำให้ฉันกลัวนะ!”

มาร์คชะงักและปล่อยเธอลง ขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปเปิดประตูอีกครั้งเขาก็ดึงตัวเธอกลับมาด้วยกำลังและใช้มือของตัวเองดันประตูเอาไว้ก่อนที่จะก้มหน้าลงมองเธอ “แอริ เธอกำลังทำตัวไม่น่ารักเลยนะ” เขาพูดด้วยเสียงที่เข้ม

แอเรียนรู้สึกได้ว่าขาของเธอกำลังยอมแพ้จนเธอต้องพิงประตู ทำไมคำพูดเหล่านี้จึงฟังดูคุ้นจัง? ภาพอดีตฉายในหัวของเธอ เธอเริ่มเอาแต่ใจเกินไปเพราะเห็นว่าเขาใจดีหน่อยหรือเปล่า? เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมทนเธออีกต่อไปแล้วใช่ไหม? เธอรู้สึกได้ตั้งนานแล้วว่าเขาได้เปลี่ยนเป็นคนละคน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้เปลี่ยนไปเลย… เขาเพียงแต่ทำดีกับเธอเพราะเห็นแก่ที่เธอต้องผ่านการตั้งครรภ์มา

เขาจูบเธอที่คอ ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของเขาทำให้ท้ายทอยของเธอขนลุก เธอกลัวเกินกว่าที่จะขยับตัว ร่างกายของเธอแข็งทื่อราวกับว่าเธอถูกมนต์สะกด สถานการณ์ในห้องที่มืดมนตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับเมื่อสิบปีที่แล้วเลย ความคิดของเธอเริ่มล่องลอย พวกเขามีลูกกันแล้วจริง ๆ หรือว่าเธอแค่เพียงฝันไปกันนะ?