เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1262

”หยุดทำไมล่ะคะ?” แอเรียนถาม “เล่นต่อสิ”

“เธอก็มาผลักสิ ไม่อย่างนั้นก็มานั่งกับสมอร์” มาร์คชักชวน

แอเรียนเคยตกชิงช้าเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เธอจึงหวาดกลัว “ไม่ ๆ ไม่ คุณเล่นกับเขาเลย เดี๋ยวฉันผลักให้ ขาคุณก็ออกจะยาว คุณน่าจะแกว่งตัวเองได้สบาย ไม่เห็นจะต้องพึ่งฉันเลย แล้วคุณจะขอให้ฉันผลักทำไม?”

เขาเลิกคิ้วหนึ่งข้างและตอบว่า “เพื่อที่เธอจะได้มีส่วมร่วมด้วยแทนที่จะยืนเหม่อลอยอยู่ยังไงล่ะ…”

มีบางอย่างผิดปกติในคำพูดของเขา…

แอเรียนยอมแพ้และเดินไปข้างหลังพวกเขา เธอวางมือบนหลังเขาและออกแรงผลัก

แอริสโตเติลจะส่งเสียงร้องด้วยความดีใจเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าแอริสโตเติลไม่ได้มีความสุขได้เฉพาะเวลาที่เล่นกับเจนิซ เพียงแต่ว่าเวลาที่แอเรียนเล่นกับเขาเธอมักจะเล่นแบบนิ่ม ๆ และเงียบ ๆ เพราะเขาคือลูกคนแรกของเธอและมันเป็นครั้งแรกที่เธอต้องเล่นกับเด็กทารก เพราะฉะนั้นยังมีอีกหลายอย่างที่เธอยังต้องเรียนรู้อีก

...

ในขณะเดียวกันที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่า

หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จแจ็คสันก็กำลังล้างจานในห้องครัวตามปกติ ทิฟฟานี่สามารถจ้องเขาในชุดผ้ากันเปื้อนได้ทั้งวัน เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากยืนพิงกำแพงในห้องครัวและเฝ้ามองเขา

“มองอะไรเหรอ? อยากล้างจากใช่ไหม?” แจ็คสันหยอก

“ไม่มีทาง” เธอทำหน้ามุ่ยอย่างซุกซน “ไม่กลัวว่ามือฉันจะด้านเอาเหรอคะ? ไหนคุณบอกว่าคุณไม่อยากให้ฉันทำงานพวกนี้ไงล่ะ? อีกอย่าง ตั้งแต่ที่เรามีลูกทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด ถูกไหม? ฉันชอบมองคุณเวลาทำงานพวกนี้นะ เหมือนคุณเป็นพ่อบ้านใจกล้าที่น่าสงสารเลย”

คำพูดของเธอทำให้เขาสำลัก “คุณหมายความว่ายังไง? ‘พ่อบ้าน’ เหรอ? ใครเขาพูดกันแบบนี้? ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะครับ! ถ้าผมรู้ก่อนว่าคุณจะมองผมแบบนี้ ผมจะไม่ทำงานพวกนี้ตั้งแต่แรกเลย”

หลังจากที่ทั้งคู่อาบน้ำกันเสร็จแล้วเธอก็มองหน้าเขาอย่างมีเลศนัยและปิดไฟลง “ฉันมีบางอย่างจะให้คุณ”

ทันใดนั้นทุกอย่างก็มืดลงและทำให้เขาตื่นตระหนกเล็กน้อย เขาเอื้อมมือออกไปคลำทางข้างหน้าขณะที่ก้าวไปข้างหน้าบวกกับพยายามใช้ความจำนำทางเพื่อหลบเฟอร์นิเจอร์ในห้อง “อะไรเหรอ? ทำไมต้องปิดไฟด้วย? ผมไม่ชอบความมืด…”

ทิฟฟานี่รีบยัดบางอย่างใส่มือของเขา เขาจับมันและรู้ทันทีว่ามันคืออะไร “คุณ… ผมไม่นึกเลย นี่คุณจ้องมันมาทั้งวันแล้วใช่ไหม?”

ทิฟฟานี่สวมกอดเขา “ก็แหงสิ คุณให้ฉันมองดูมันทุกวันแต่ฉันทำได้แค่จับแต่ห้ามกิน ทำไมคุณถึงไม่มีอารมณ์กับฉันแล้วล่ะ? คุณเสียใจที่แต่งงานกับฉันเหรอ? ตอนที่เราไม่ได้แต่งงานกันมันรู้สึกดีกว่าเหรอ?”

แจ็คสันไม่ได้ตอบเธอทันที เขาเคยคิดถึงเรื่องนี้แล้ว และถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่ได้รู้สึกเหมือนเมื่อก่อน แต่เขาไม่เสียใจที่แต่งงานกับเธอแน่นอน หลังจากที่ครุ่นคิดสักพักเขาก็ตอบอย่างดีว่า “ไม่เลย ผมจะเสียใจที่แต่งงานกับคุณได้ยังไง? มีอะไรให้ผมต้องเสียใจด้วยเหรอ? ผมแค่หักห้ามตัวเองไว้เพราะว่าผมรักคุณ คุณเชื่อจริง ๆ เหรอว่าผมจะไม่มีอารมณ์กับคุณแล้ว? ในเมื่อคุณสงสัยมันมากขนาดนั้น… ผมจะทำให้คุณเห็นเอง เปิดไฟสิ”