เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 127

แอเรียนจิตใจกระวนกระวาย เธอสูญเสียความสามารถในการตัดสินใจใด ๆ ไปชั่วขณะ สิ่งที่เธอคิดได้คือการตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้นในปีนั้น “นี่… เรายังไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ ฉันต้องสอบสวนเรื่องที่เกี่ยวข้องกับพ่อของฉันให้ครบถ้วน ฉันจะดูจดหมายนี้คืนนี้หลังเลิกงาน ฉันจะไปตามที่อยู่ในจดหมายฉบับนี้และดูกัน “นายสโลน” สุดสัปดาห์นี้ บางทีทุกอย่างจะชัดเจน“

ทิฟฟานี่พยักหน้า “นั่นก็เป็นความคิดที่ดีเช่นกัน จัดการเรื่องนี้ก่อนอย่าเพิ่งคิดเรื่องอื่นในตอนนี้ ตอนนี้เธอมีลูกน้อยอยู่ในท้อง อย่าไปคนเดียวฉันจะไปกับเธอด้วย ฉันไม่คิดว่าที่อยู่นี้จะอยู่ที่ใดในเมือง ฉันจะกังวลถ้าเธอไปคนเดียวนะ”

แอเรียนกลับไปที่ทำงานหลังรับประทานอาหาร แต่ไม่มีสมาธิในการทำงาน ทุกถ้อยคำในจดหมายนั้นกระตุ้นอารมณ์ของเธอ เธอถูกล่อลวงอย่างมากที่จะเปิดเผยสิ่งที่เกิดขึ้นในปีนั้นทันที คนนี้คือใคร”นายสโลน”ในจดหมาย? เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้นในปีนั้น?

หลังเลิกงานเธอแบกความกังวลกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ มาร์คยังไม่กลับบ้านและเขาอาจจะไม่กลับมาที่บ้านเลยก็ได้ อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ เธอก็รู้สึกอยากเห็นเขา ถ้าพ่อของเธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นั้นจริง ๆ ก็ไม่น่าจะมีความเกลียดชังระหว่างกัน… แล้วจะเกิดอะไรขึ้น? เขาจะปล่อยเธอไปไหม?

“แมรี่ มาร์คบอกหรือเปล่าว่าวันนี้จะกลับมา?” เธอถาม

“เขาไม่ได้บอก เขาไม่ได้โทรมาบอกว่าจะกลับมาทานข้าวเย็นหรือไม่ด้วย อาจหมายความว่าเขาจะกลับบ้าน เป็นอะไรไปแอริ? มีบางอย่างที่เธอต้องการหรือเปล่า?” แมรี่แทบไม่เคยได้ยินที่เธอถามหามาร์คเลย เธอจึงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขี้นมา

“ไม่มีอะไรค่ะ… หนูแค่ถามเฉย ๆ” แอเรียนพูดและคว้าชุดนอนของเธอแล้วเข้าไปในห้องน้ำ นับตั้งแต่ตั้งครรภ์เธอเข้มงวดกับเวลาอาบน้ำมาก ทารกจะได้รับผลกระทบหากอากาศในห้องน้ำอบอ้าวเกินไป

เมื่อเธอออกจากห้องอาบน้ำมาร์คก็เดินเข้ามา เธอหยุดเดินจากนั้นเดินขึ้นไปทักทายเขาพร้อมกับยื่นรองเท้าแตะให้เขาด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น

“พูดสิ ถ้าคุณมีอะไรจะพูด” มาร์คจ้องลงมาที่เธออย่างหยิ่งผยองและพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยบนใบหน้าของเขา

แอเรียนลุกขึ้นทันทีและจ้องเข้าไปในดวงตาที่เย็นชาของเขา ผู้ชายที่แต่งตัวประหลาดหน้าตาดีโดดเด่นคนนี้ซึ่งแต่งกายด้วยสูทคือสามีของเธอ ที่ผ่านมาเธอไม่เคยกล้าสบตาเขาเพราะคิดว่าเธอก่ออาชญากรรม วันนี้ จู่ ๆ เธอก็เต็มไปด้วยความกล้าหาญ “ไม่มีอะไร อาบน้ำเถอะและมากินข้าวเย็นกัน อย่างไรก็ตามฉันมีเรื่องบางอย่างที่ต้องทำในสุดสัปดาห์นี้ดังนั้นฉันจะออกไปข้างนอกนะ"

น้ำเสียงของเธอไม่ได้บ่งบอกว่าเธอกำลังขออนุญาตจากเขา แต่เป็นเพียงการนำเสนอต่อเขาในช่วงเวลาที่ผ่านไป

มาร์คสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของน้ำเสียงและขมวดคิ้วที่หล่อเหลาของเขา "แล้วแต่คุณ"

จากนั้นเขาก็ตรงไปที่ห้องนั่งเล่นและนั่งลง

เมื่อเห็นอย่างนี้แมรี่จึงพูดขึ้นว่า “อาหารเย็นจะเสิร์ฟในไม่ช้านะคะ คุณต้องเหนื่อยจากวันของคุณ พักผ่อนให้เพียงพอก่อน”

แอเรียนพยักหน้าและเดินตามแมรี่ไปที่ห้องครัว เธอรินน้ำมะนาวหนึ่งแก้วและชงชาดำให้มาร์ค

“แอริ เธอคิดว่านายท่านสั่งอาหารทะเลมากกว่าเพราะเขารู้ว่าเธอชอบพวกนี้มากแค่ไหนหรือเปล่า? ปูเหล่านั้นดูแปลกมาก พวกเขาราคาไม่ถูกและพวกเขาทั้งหมดใหญ่มาก! พวกเขาต้องเต็มไปด้วยเลือดเนื้อ เขาอาจจะกังวลว่าเธอจะเบื่อกุ้งดังนั้นเปลี่ยนรสชาติบ้างก็ดี เธอสองคนไม่ควรดูบึ้งตึงตลอดเวลา ประเด็นของคนรุ่นก่อนควรทิ้งไว้ที่คนรุ่นก่อน เธอจะเป็นคนที่อยู่ในความขมขื่นถ้าเธอยังคงทรมานตัวเองแบบนี้”

“หนูเข้าใจค่ะ แมรี่” แอเรียนยิ้ม “หนูจะไม่รบกวนงานของคุณ”

เธอถือชาดำและน้ำมะนาวออกไปข้างนอกและวางชาดำไว้บนโต๊ะกาแฟตรงหน้ามาร์ค คำพูดติดอยู่ที่ปลายริมฝีปากของเธอ แต่จู่ ๆ เธอก็จำได้ว่าไม่มีอะไรจะพูด มีช่องว่างอายุสิบปีระหว่างพวกเขา มันไม่ได้เป็นเพียงช่องว่างที่เปิดกว้าง แต่เป็นช่องว่างที่ชัดเจนโดยเฉพาะอีกด้วย

แอเรียนเดินไปที่โซฟาตรงข้ามกับเขาและนั่งลง เธอดึงโทรศัพท์ออกมาแล้วแตะแอปโภชนาการสำหรับทารก ตามธรรมชาติแล้วเธอกำลังตรวจดูว่าสามารถกินปูได้ในระหว่างตั้งครรภ์หรือไม่ ตามข่าวลือปูอาจทำให้แท้งได้ เธอไม่เชื่อในข่าวลือ เธอเชื่อในวิทยาศาสตร์เท่านั้น