เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 13

แอเรียนยังคงนิ่งเงียบ เธอหันไปพิงบนกำเเพงที่ทางเดินพร้อมกับอดทนกับความปวดท้อง

ทิฟฟานี่รู้สึกไม่พอใจ แต่ถ้าก็ไม่ใช่คนที่จะเอะอะอะไรโดยไร้เหตุผลในเมื่อเธอทำผิด ทิฟฟานี่ขยับไปยืนข้างๆแอเรียน และเหล่ไปมองหอพักที่กำลังก่อสร้างอยู่ในตอนนี้ “เธอรู้ไหมว่าหอพักที่กำลังสร้างอยู่นั้น มาร์ค เทรมอนต์ เป็นผู้สนับสนุนน่ะ? มันค่อนข้างจะสิ้นเปลืองนะ เขารวยจริง ๆ เนอะ เมื่อเทียบกับครอบครัวของเราแล้วดูไม่มีอะไรไปเลย แอริ ฉันได้ยินว่าเขาจะมาเยี่ยมชมมหาวิทยาลัยในวันนี้แหละ”

ไม่มีการตอบใด ๆ จากแอเรียน ความเจ็บปวดที่ท้องของเธอใกล้จะส่งเธอไปเจอยมทูตอยู่แล้ว

จากนั้นติวเตอร์ก็เดินออกมาอย่างเชิ่ด ๆ “พวกเธอสองคนนี่มันยังไงกันฮะ? ฉันจะลงโทษพวกเธอ ยังมีอารมณ์มาคุยเล่นกันอีกgหรอ? ไปเอากระดานวาดรูปของพวกเธอมาแล้วก็วาดให้เสร็จตรงทางเดินนี้นี่ล่ะ ดูซิว่าพวกเธอจะส่งงานได้ทันเวลาไหม!”

ทิฟฟานี่เดินเชิ่ดหน้าเข้าไปในห้องเรียนเพื่อไปเอากระดานวาดรูป ขณะที่แอเรียนยืนนิ่งเป็นอัมพาตอยู่ การมองเห็นของเธอก็เริ่มพร่ามัวลง

ความโกรธเดือดพล่านยิ่งขึ้นเมื่อติวเตอร์เห็นว่าเธอยืนนิ่งอยู่ เธอจึงผลักแอเรียน “ฉันบอกว่าให้เธอไปเอากระดานวาดรูปมาไง หูหนวกหรือไง?!”

แรงผลักทำให้แอเรียนล้มลงที่พื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อทิฟฟานี่ออกมาเห็นฉากนั้น เธอจึงตะโกนไปทีนึง “คุณผลักเธอเพื่ออะไร!”

ติวเตอร์รู้สึกผิดจึงตอกกลับได้เพียงเบาๆ “ฉันแค่ผลักเธอเบา ๆ ใครจะไปรู้ล่ะ…”

ทิฟฟานี่ก้มลงเพื่อช่วยแอเรียนแต่เธอก็ยังตะโกนใส่ติวเตอร์ว่า “ถึงเวลาของคุณแล้วล่ะ ฉันบอกคุณให้นะ นี่คือการลงโทษทางกาย คุณไม่สมควรจะเป็นผู้ให้ความรู้!”

ติวเตอร์รู้สึกผิด “ตัวเธอทำจากกระดาษหรือไง? เป็นไปได้หรือไงที่จะมีใครล้มเพราะแค่การผลักเบา ๆ ทิฟฟานี่ เลน อย่ามากล่าวหากันทั้ง ๆ ที่เธอก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าเลย แอเรียน วินน์ เธอก็หยุดเสแสร้งได้แล้ว จะแสดงให้ใครดูกันฮะ?”

ความขัดแย้งที่เดือดพล่านตรงทางเดินนั้นโดนเด่นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งติวเตอร์และทิฟฟานี่ เลน ยังคงทะเลาะกันในขณะที่คนกลุ่มหนึ่งมองไปรอบทางเดิน คณบดีที่นำคณะผู้ติดตามมารู้สึกสลดใจอย่างมาก เข้าได้ส่งบันทึกมาแล้วว่ามาร์ค เทรมอนต์ จะมาวันนี้และจะต้องไม่มีอะไรผิดพลาด

มาร์ค เทรมอนน์ ดูแตกต่างออกไปเมื่อเขามองไปที่แอเรียนอย่างอ้อยอิ่ง และแววตาดุดันขึ้นเมื่อจ้องมองไปที่ติวเตอร์

“หยุดทะเลาะกันได้แล้ว ฉันไม่เป็นอะไร ทิฟ ช่วยฉันถือกระดานหน่อย” แอเรียนกล่าวอย่างอ่อนแรง

ทั้งหมดที่ทิฟฟานี่เห็นเมื่อเธอเดินออกมาคือ ชายผู้นั้นได้อุ้มแอเรียน วินน์ แล้วเดินหายไปจากมุมของทางเดิน คณบดีติเตือนติวเตอร์แล้วรีบตามทางเขาไป

เมื่อทิฟฟานี่นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เธอก็ผลักติวเตอร์บ้างแล้วพูดว่า “ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

หลังจากนั้นเธอก็วิ่งตามพวกเขาไป

มาร์ค เทรมอนต์ นั่งรออยู่ทางด้านนอกของห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาล เขาคอตกเล็กน้อย บรรยากาศที่ดูเหมือนภูเขาน้ำแข็งนั้นมาจากความรู้สึกของเขาที่เปล่งออกมา มันช่างอ้างว้างและเยือกเย็นอย่างไม่น่าเชื่อ

คณบดีและทิฟฟานี่เดินไปมาอย่างกระวนกระวายข้างๆเขา ทันใดนั้นมาร์ค เทรมอนต์ ก็พูดขึ้นมาว่า

“ติวเตอร์ของมหาวิทยาลัยเซาธ์ไลน์ค่อนข้างจะ ‘ไม่เหมือนใครนะ’ ”